کوچکتر که بودم این کتاب رو مطالعه کردم. 
از ورود شخصیت‌های مختلف به جای اینکه شگفت‌زده بشم بیشتر برای خوندنش دل‌سرد میشدم؛ شاید نباید دنبال چرایی وجود این شخصیت‌ها میبودم و فقط لذت میبردم اما نشد. 
      

        بقول خودش
چنان لبریزم از گفتن که بر پیراهنم حتی
 تو را فریاد کرده جوهر خودکارم انگاری
      

        حتی فکر کردن به این کتاب موی مرا سیخ می‌کند. مگر می‌شود دلپذیر تر از این زندگی مولا را روایت کرد؟ ماشاءالله آقا سید حمیدرضای برقعی. 
تمامِ تعریف کردن‌ها حلال این قلم باد و تمامِ خرده‌گیری‌ها حرام این کتاب. 
      

        حرامِ کاغذ با عاشقانه‌هایی کلیشه‌ای " بیخودی‌ گران" و غریب در این دوران. 
      

        تقریبا از اواسط کتاب انتهای داستان برایم قابل حدس بود و این لذت مطالعه‌ی من را کم کرد؛ همین. 
      

        اگرچه اغراق مشاهده میشود ولی تاثیری که نویسنده از استاد نادر ابراهیمی گرفته باعث میشود این کتاب ارزش خواندن داشته باشد و برای لحظاتی از جملاتی گاها کلیشه‌ای لذت ببرد. 
      

        این کتاب صرفا صحبت های عاشقانه نیست؛ آموزش زندگیست. نکاتی که رعایت نکردنشان کار آدم عاقل نیست و نکاتی که رعایت کردنشان کار انسان عاشق است. گذشته از این نکات، مهم‌ترین علت این زیباییِ نادرِ این نامه‌ها معجزه‌ی قلم استاد نادر ابراهیمی است. یادش گرامی..