من بُتَم، آری بتم، از سنگ و چوب، از آهنم 
قتل بت‌ها را خلیل انداخته بر گردنم/
من همان سنگم، همان چوبم که یک روز دگر 
دست‌های بت شکن کعبه تراشید از تنم/
هم عذابم، هم ثوابم، هم سپیدم، هم سیاه 
هم اهورازاده‌ام، همزاده اهریمنم/
سرکشی‌ها می‌کند طبعم اگر چه می‌چکد 
کشف الاسرار از لبانم، رازها از گلشنم/
هم گلستان پرورم مانند سعدی، هم هنوز 
لکه‌ی ننگ خبیثات است روی دامنم/
گاه گاهی خنده مستانه‌ام خمریه است 
گاه می‌ریزد مصیبت نامه‌ها از شیونم/
گاه در اوج خماری، گاه بین نشئگی 
می‌شود خرج اتینا پاره‌ای از میهنم/
گاهی اما هم امیرم، هم کبیرم، هم شهید 
می‌کند آغوش رحمت کربلا را مدفنم/
آفتاب از طوس می‌تابد به خاکم روز و شب 
من به لطف بهترین آغوش دنیا روشنم/
از زلیخای درونم می‌گریزم سوی تو 
عشق تو جوشن کبیری ساخت از پیراهنم 
.
.
.
زیبا و گوش نواز،
الحق که این شاعر آفریده شده تا مدح خدا و اهل بیت ع بگوید
زبان اَلکَن است و قلم عاجز از مدح شاعری چُنین
کتاب های سیدحمیدرضا برقعی را
با خواهر عزیزم، باهم خریدیم
چراکه شعرهایش انگار از جان بر می آمد و بر جان می نشست
و چه چیز بهتر از این..؟
.
.
.
شعری که در مطلع از کتاب "یحیی"  آوردم را امیدوارم بخوانید
عجیب شعری و عجیب طبعی است
شاعر بلند طبعمان،
این بار از زبان سنگِ بُت، یا دقیق تر بگویم
از زبان سنگ شعر گفته
و زیبا شعری است... .


        

          شعری از این مجموعه که بیش از بقیه به دلم نشست «دریا» بود:
ندارم چاره ای باید بشویم دست از دریا
به رودی خشک می مانم که جا مانده ست از دریا

چنان صیاد پیری شرمگین از روی فرزندان
کشیدم تور خالی را، کشیدم دست از دریا

ولی آن شب در اوج ناامیدی ها زدم بر آب 
ببینم دیگر آيا هیچ امیدی هست از دریا

سپردم قایق خود را به دست هرچه بادا باد
کج و معوج شدم اما گذشتم مست از دریا

لبالب غرق مروارید شد تورم که موج آن شب
برایم نامه ای آورد با پیوست از دریا

برایم گوش ماهی ها تمام نامه را خواندند
که موسی با توکل بار خود را بست از دریا
        

          بی نظیر
        

          این کتاب واقعا عالی و از همه لحاظ کامل است تنها چیزی که لازم است درک درست و فهم است
        

          مثل تمامی آثار آقای برقعی، «یحیی» هم بسیار زیباست…
        

          مجموعه اشعار جدید سید حمیدرضا برقعی. عالی، پر حس و اهل بیتی
خدا خیرش دهاد
        

          بقول خودش
چنان لبریزم از گفتن که بر پیراهنم حتی
 تو را فریاد کرده جوهر خودکارم انگاری
        

          (هو النور)
بعد از سال‌ها فاطمه رو دیدم. فاطمه‌ای که هنوز عاشق خنده‌هاشم، خاطره تعریف کردن‌هاش، شعر خوندن‌هاش... انگار نه انگار که از دبیرستان چند سال گذشته، انگار نه انگار که از اون موقع هم رو ندیدیم و اون قدرها هم پیگیر هم نبودیم.
با فاطمه توی اون سه روز عزیز گفتیم و خندیدیم و برای هم شعر خوندیم... از یادگارهای اون سه روز توی ذهنم شد تعریف و تمجیدهای فاطمه از دفتر شعرهای آقای برقعی که تا قبلش خودم فقط ۲تاشون رو خونده بودم، حالا از نمایشگاه ۲ جلد دیگه هم گرفتم و توی این چند روز به یاد فاطمه و دبیرستان و اعتکاف خوندم.
        

          عالی! مثل همیشه
حتی گاهی بهتر...
        

          آیندگان به خیلی از شاعران معاصر این ممکلت افتخار خواهند کرد، یکیشون همین آقای برقعی