دوسش داشتم. یه جورایی دیدگاه جدید و جالبی بود و متن روونی داشت و از خوندنش خسته نمیشدی. در کل کتاب قشنگی بود و پیشنهاد میکنم بخونید
        

          - قبل از هر نقد و نظری؛ بنظرم جالب‌ترین بخش این کتاب موقع خوندنش این بود که با کارکتر اصلی دقیقا تو یه سن قرار داشتم و تقریبا دغدغه‌ها و عصبانیت لیز بخاطر مردن برام قابل درک بود.
- کتاب روایتگر دیدگاه متفاوتی از مسئله‌ی مرگ بود و جدای از اینکه یک ژانر فانتزی و مناسب نوجوان رو به خودش اختصاص داده؛ می‌تونه الهام بخش هر آدم دیگه‌ای توی هر سن دیگه‌ای باشه.
- کارکترهای دیگرستان به طرز عجیبی مهربون بودن و با خودشون و بقیه به صلح رسیده بودن؛ انگار اونجا تازه متوجه شده بودن که هیچ چیزی برای جدی گرفتن وجود نداره و باید جنگیدن برای هیچی رو تموم کرد.
- بنظر میومد لیز تا لحظات آخری که در دیگرستان مرده بود، نتونست مسئله‌ی مردنشو بپذیره. مدام مرگ بقیه رو با "اون پیر بود" یا "اون بیماری داشت" توجیه می‌کرد و فکر می‌کرد حق داشت بیشتر زندگی کنه چون یه نوجوونِ سالم بود. دیدگاه دلگرم کننده‌ایه اما حقیقت اینه که هیچ تضمینی در این باره وجود نداره. همونجا که توی کتاب می‌گه: "زندگی با ساعت و دقیقه سنجیده نمی‌شه. مسئله کیفیتشه، نه طول زندگی."
- مرگ قطعی‌ترین اتفاقیه که توی زندگی پذیرفتیمش، هیچکس با هیچ سن و زندگی و شرایطی از این قاعده مستثنا نیست. مسئله کِی و چطوری مردن نیست، مسئله چطوری زندگی کردنه.

        

          همه‌اش همین بود.لحظه‌ای جرقه‌ای از امید خودنمایی میکرد و لحظه‌ای دیگر دریای ناامیدی طغیان سر‌می‌داد و همه‌اش درد؛همه‌اش درد،همه‌اش ناامیدی،همه‌اش همان آش و همان کاسه.
وقتی تنها می‌ماند،میل سوزانی وجودش را فرامی‌گرفت که کسی را صدا بزند اما از قبل می‌دانست که حضور دیگران حالش را از این هم بدتر می‌کند.
        

          - آن درد کجاست؟ 
- ولش کن دارد می رود...
- پس مرگ کجاست؟
دیگر اثری از وحشت پیشین مرگ نبود!
- مرگ هم تمام شد دیگر اثری از مرگ نیست.
اولین مواجه با شاهکارهای تولستوی و همین بس برای دیوانه وار علاقه مندی به سبک نوشتارش!
دو بار این کتاب را خواندم و هر بار برایم جذابیت داشت، خودِ خودِ زندگی و مرگ یک انسان را به عینه لمس کردم و دوست دارم بارها و بارها بخوانمش و در صفحات غرق شوم. هر کس به نظرم باید، حداقل یک بار قبل از مرگش این کتاب را بخواند! از ابتدا تا انتهای ایوان ایلیچ همان زندگی خودمان است، نهایتا فقط با اندکی تغییرات جزئی...
        

          حقیقت ناخوشایند زندگی اينه که حتی اگه ناامیدانه توی بستر مرگ هم باشی، باز هم برای بقیه جریان داره.
باز هم زندگی ها جنب و جوش داره، باز هم سال نو میشه و باز هم مردم به فکر اینن که چطوری بیشتر خوش بگذرونن و مهمونی بگیرن و عروسی برن و آرایش کنن و برقصن و برای تمام این ها هیجان دارن. انگار نه انگار که دوران تو داره تموم ميشه و دیگه قرار نیست هیچکدوم از این ها رو تجربه کنی. .زندگی با تموم شدن تو متوقف نمیشه
        

          "مرگ؛ حقیقتی مسلم و مغفول!"
مرگ آن حقیقتی است که همه به آن اذعان و باور داریم، ولی آن را برای خود نپذیرفته‌ایم، هرچند که برای دیگری قابل تصور است! 

"ایوان انسان است، انسان فانیست، پس ایوان فانیست."
برهانی ساده، که هم صورتی معتبر دارد و هم ماده‌ای صادق. 

"انکار، خشم، ترس، تسلیم"
چهار گام مواجهه با مرگِ "خود"... اگر از پیش به ما بگویند که تنها چندی (مثلا ۱ماه دیگر) زنده‌اید، ابتدا اصرار می‌کنیم که حتما اشتباهی شده، بعد خشمگین می‌شویم که "چرا من؟"؛ بعد از آنچه در پیشِ‌روست، و ما آن را نمی‌شناسیم و برای آن آماده نیستیم، وحشت برمان می‌دارد، ولی در آخر با ناامیدی و تسلیم پیش خود اقرار می‌کنیم:《همین است دیگر... گویا خیلی پیشتر به ما گفته بودند که "تنها چند صباحی زنده‌اید"، ولی در آخر راه یادش افتادم...》 

همه آنچه را که نوشتم حین خواندن کتاب مرگ ایوان ایلیچ در خود می‌یافتم و تصور می‌کردم. این رمانِ کوتاه، مرگنامه‌ای مختصر است. به قول صالح حسینی(مترجم)، لئو تولستوی _مرگ ایوان ایلیچ_ را با مرگ آغاز می‌کند و با زندگی پایان می‌دهد... در واقع با  توجهِ به زندگی... این فرصت مختصر!
به نظرم این کتاب مطلب ناشینده‌ یا نادانسته‌ای ندارد... تنها همه آنچه را که می‌دانیم و شنیده‌ایم چنان در قامتِ وضعیتِ مواجه و دمِ مرگِ ایوان ایلیچ به تصویر می‌کشد که گویی مخاطب خود در محضرِ مرگ و در بسترِ احتضار است.
من هم با ترجمه سروش حبیبی خواندمش، هم با ترجمه صالح حسینی. ادبیات حسینی روان‌تر است، و قلم حبیبی نغزتر...