به نام خدا

نوع نوشتار کتاب نمایشنامه گونه بود.اعتراف های کوتاه 

یک ستاره کم کردم به خاطر بعضی جملات حداقل به نظر من نادرست که حس میکردم در طول کتاب دارن تحمیل میشن.

و نیم ستاره هم به خاطر ترجمه که بازم حداقل به نظر من نا دوست داشتنی بود

من معتقدم کتاب ، شمشیر دولبست. میتونی باهاش یاد بگیری. ولی باید خیلی مراقب باشی که تفکرات نویسنده بهت تحمیل نشه. و به نطرم این موضوع توی این کتاب خیلی پررنگ بود و حداقل به نظر من کتابی بود که باید هوشیار خونده میشد.
و برای این مسئله هم یه ستاره کم میکنم.

در کل به نظرم تلنگر خوبی بود به شرطی که هوشیار خونده بشه.

و بازم مثل بقیه یادداشتام تکرار میکنم اینا نظر منن و مسلما ممکنه شما نظر دیگه ای داشته باشید❤️

      

        به نام خدا
یکی بود یکی نبود
 غیر از خدای مهربون 
هیچکس نبود
یه ماهی کوچولو بود توی یه جویبار 
زندگی میکرد اون گوشه کنار 
یه روزی از روزای خدا
دل ماهی کوچولو ی با صفا
 کرد  هوای گشت و گزار
ولی نه توی جویبار
دوست داشت بره بگرده
ته جویبارو پیدا کنه با دست پر برگرده
نمیخواست بشه پیر و ملول
ولی ندونه هیچی راجب یه ذره دور
ماهی کوچولوی ما توی راه ته جویبار میبینه کلی مشکل
ولی غمی راه نمیده به دل
( از من بیشتر این انتظار قافیه تنظیم کردن نداشته باشید😅)
      

        به نام خدا

بریده ای از کتاب :در این دنیا امید از لوله ی تفنگ جاریست... 

《شخصیت پردازی》

راجب شخصیت سازی باید بگم شخصیت اصلی شجاعانه ، واقع‌بینانه و خاص طراحی شده بود.
توی دنیای کتاب های فانتزی که دختر اصلی ها با شهامت میجنگن و احساساتشونو جوری مدیریت میکنن انگار قلبشون از سنگ ساخته شده جولیت خاص و جدید بود. 
از فولاد ساخته نشده بود. به سختی آسیب نمیدید و یه لایه سپر دور خودش نپیچیده بود. جولیت خسته و محتاج بود.شخصیت جولیت رو بی نقص نمیدونم ولی حداقل واقعی به نظر میومد.
و اما آدام...
بی نقص نبود. مثل بقیه شخصیت های کتاب. اما برعکس خیلی ها در این جلد و جلد های بعد برای من قابل درک بود. 
کنجی 
آقای جالب و دوست داشتنی ای که دلم نمیاد بدشو بگم. ولی در کمال تاسف باید بگم :شخصیت کنجی.کلیشه ای.و تکراری.بود
این به این معنی نیست که دوست داشتنی نیست. من عاشق کنجی ام . ولی بیاید قبول کنیم یه عالمه کاراکتر کنجی گونه توی کتاب ها و فیلم ها دیدیم. 
و اما 
آرون وارنر
پسر بلوند چشم سبز (اوووو تا حالا همچین موردی دیده بودیددددد؟)
با این حال جا داره بگم آرون با وجود کمی تکراری بودنش (حداقل توی جلد ۱) کاراکتر دوست داشتنی ایه (به چشم برادری) 

《فضا سازی》

راجب فضا سازی جا داره بگم که محشررر بود . به خصوص چون جلد یک نیازمند فضاسازی حرفه ای برای ارتباط گرفتن با دنیای کتاب به خصوص در کتاب های فانتزیه به نظرم طاهره مافی توی این مورد عالی بوده.

《روند داستان》

با توجه به اینکه جلد یک یه مجموعه نسبتا طولانی فانتزیه توقع زیادی نباید داشته باشیم. با این حال من روند داستان رو دوست داشتم و با وجود کند بودن روند داستانی به خصوص اولای کتاب حداقل من اونقدر ها خسته نمیشدم و دوست داشتم با کتاب همراه بشم بدون انتظار برای اتفاقی جدید‌.

در نهایت مثل بقیه یادداشت هام تکرار میکنم که اینا نظر منه و مسلما ممکنه شما نظر دیگه ای داشته باشید❤️
      

        به نام خدا
بریده ای از کتاب: محال است چنین داستان تاریکی را شنیده یا خوانده باشید
خب این کتاب رو یکم پیش و توی یک نشست تموم کردم. 
و جا داره بگم درسته جلد کتاب یکم عجیب غریب به نظر میاد ولی خود کتاب اونقدرهاااا بد نبود.
تقریبا حس داستان کودک خوندن داشت و مدل متن روون و یه نحوی دوست داشتنی بود.
به نظرم پایانش آنچنان غافلگیر کننده نبود ولی حس کشف جواب معمایی هرگز پرسیده نشده رو میداد.
اگر مثل من از روایت های نو از داستان های کهنه و با دیدگاهی جدید و تحمیل نشده  نگاه کردن به شخصیت های منفی و مثبت داستان ها لذت میبرید احتمالا مثل من این کتابو دوست داشته باشید.
      

        به نام خدا

کالین هوور رو احتمالا بیشترمون به قدیسه نساختن از عاشق و معشوق و نشون دادن چهره ای  شاید  به طرز منفی ای مبالغه شده از عشق میشناسیم. این کتاب هم از نظرم مستثنا نیست.
بخش عاشقانه کتاب خیلی جذبم نکرد و بخش معایی اونقدر ها غافلگیر کننده نبود برام.
بخش مثبت کتاب پایان بازش بود که برعکس بیشتر کتاب های معمایی بهت جواب نمیداد و به جاش برات سوال طرح میکرد.
به علاوه داستان پر کشش بود و نمیدونم تاثیر قلم نویسنده بود یا مترجم ولی متن روون بود و خستت نمیکرد.

با این وجود در کل کتاب رو پیشنهاد نمیکنم

      

        به نام خدا

اگر بخوام کتاب رو توی چند کلمه توصیف کنم:  سطحی،احمقانه، تا حدی سرگرم کننده ، پر از روابط غیر منطقی،پر از کلیشه


احتمالا تا حالا براتون پیش اومده که یه کتاب رو با دهن باز و چشای گرد شده بخونید و به همه معرفی کنید و بگید عجب چیزی بود ولی یکم که میگذره از تموم شدن کتاب و به محتوا فکر میکنی حس میکنی چقدر کتاب پوچی بوده. ناتوان به نظر من یکی از همون کتاباست.


حین خوندن کتاب ،پیدین (دختر اصلی)رو تحسین میکنی شیفته کای (پسر اصلی)میشی و برای کیت (برادر کای)دل میسوزونی
تک تک صفحه های کتابو با ذوق میبلعی و با پایان بهت زده میشی و با خودت میگی چیشد که اینجوری شد.

یکم که از خوندنت میگذره و چند تا نظر منفی راجب کتاب میخونی و برای خودت تحلیلش میکنی میبینی چقدر احمقانه بوده
یکم که بیشتر فکر میکنی میبینی نفهمیدی چجوری و با چه استدلال و منطقی کای عاشق پیدین شد (اوه چه دختر جالبی ازم دزدی کرد تازه بهم فحشم میده. به به)
یا چیشد که کیت عاشق پیدین شد ( واو یه دختر جالب که به نظر میاد داداشم ازش خوشش میاد وقتش است که منم عاشقش بشم)

شخصیت ها  و روابط خیلی کلیشه ای بودن حداقل از نظر من 
فانتزی کتاب سطحی بود و  ایده اولیه کتاب حیف شده بود .  انگار یه لایه نازک فانتزی روی یه عاشقانه سطحی کلیشه ای کشیده بودن . 

هرچقدر هم از بدی ناتوان گفتم بازم انصاف حکم میکنه که اینم بگم که قلم نویسنده نسبتا جالب و پایان میخکوب کننده بود.فضا سازی هم جالب و نسبتا پر از جزئیات بود.

شاید اگر یکم پیش این یادداشتو مینوشتم نظرم خیلی فرق میکرد ولی در حال حاضر به نظرم اگر دنبال فقط سرگرم شدن با کتابین و کتاب جالب تر دیگه ای تو لیست ندارین سراغ ناتوان برین. نمیگم قرار نیست از خوندنش لذت ببرید ولی حداقل از نظر من  اونقدر که ترند شده اثر ارزشمندی نیست. با این وجود بازم انکار نمیکنم که کتاب سرگرم کننده و حداقل برای من حال خوب کن بود .


بازم میگم که این نظر منه و ممکنه شما دوستش داشته باشید و ازش خوشتون بیاد❤️

      

        every family has secrets 
اگر خیلی اهل جنایی خوندن نیستید این کتاب قراره حسابی سورپرایزتون کنه و اگر جنایی زیاد میخونید بازم به نظر من ارزش خوندن داره
بابا چقد یادداشت نوشتن سخته مگه من منتقدم
( آهنگ رو ادیت خیلی ام به جا و مناسبه )