سبک جالب و جذاب و گیرایی داره
        

          گویی که تو دادگاه نشستی و قاضی و متهّم و شاکی همه خودی. و داری اعتراف‌می‌کنی به هرچیزی که به نفس انسان‌بودن و گاهی نبودنت برمی‌گرده، همه‌چیز.
یه جاهاییش شوک می‌شدم انگار؛ از شدّت مواجهه‌ای که خودم با خودم می‌داشت. "نفس‌گیر" بهترین لغتیه که می‌تونم این اثر رو به‌وسیله‌اش وصف‌کنم.
        

          «من در زمان زیستم. من به آغاز و انجام فکر کردم. من به خود فکر کردم. من به دیگران فکر کردم. من از طبیعت بیرون شدم. من غیرطبیعی شدم. من صاحب سرگذشت شدم. من فهمیدم که تو نیستم. من توانستم سرگذشت خود را بیان کنم. من توانستم سرگذشت خود را سکوت کنم.»

ریتمش اینطوریه که حس می‌کردم با هر جمله یکی می‌خوابونه این‌ور گوشم، یکی اون‌ور.
        

          نویسنده مطالب کتاب را خطاب به خود میگوید، اما آدم احساس می‌کنه که این کتاب رو پتر هانتکه ننوشته، بلکه یک اعتراف نامه است که داریم در یک دادگاه می‌خوانیم و به گناهان خود اعتراف می‌کنیم. 
        

          انگشت اتهام به سمت خود. 
معمولا کتاب هایی که مضامین نهی و نصیحت دارند لحن کلمات و جملات در آنها امری و تحکمی است. اصرار مداوم بر «باید» و «نباید» در سرتاسر کتاب به چشم میخورد و از نظر من آنچنان که توقع میرود تاثیر مثبت و درس آموزی بر مخاطب ندارند. 
اما در«اتهام به خود» هانتکه انگشت اتهام را به سمت خودش میگیرد، نمی گوید بعضی فلان هنجار شکنی را می کنند یا بعضی طبق اصول رفتار نمی کنند و باید شما بیاموزید و بدانیدو بفهمید که طبق اصول و قوانین و عرف پذیرفته شده توسط جامعه زندگی کنید؛ او در تمام جملات کتاب از آغاز تا پایان، خود را متهم و مقصر اشتاباهات و کاستی هایش میداند و برای هیچ کدام دلیل تراشی نمی کند.
 من فکر می کنم این شیوه هانتکه برای یکّه زدن به انسانی که بی قید و بدون فکر به احساسات اطرافیانش آسیب میزند و بدون در نظر گرفتن نتیجه ی دل خواستن ها وخودخواهی هایش ایجاد مشکل میکند بهترین راه و شیوه است.