تا به حال نه از صمد بهرنگی خوانده بودم، نه از ادبیات نمادین، نه سنم به زندگی در سال‌های قبل از زمان انقلاب می‌رسد؛ اما با هر جمله از کتاب به خوبی توانستم استبداد و شست‌وشوی مغزی آدم‌ها را درک کنم و این مورد حقیقتا برآمده از توانایی نویسنده است که در داستانی به ظاهر کودکانه، مفاهیمی را بگنجاند که بعضی از آدم‌بزرگ‌ها هنوز در درکشان مشکل دارند.
البته ناگفته نماند که آخر کتاب انتظار نداشتم ماهی سیاه کوچولو بمیرد اما این نشان می‌دهد که اگر خلاف جهتی که دیگران می‌روند حرکت کنیم، ناگزیریم بهایش را هم بپردازیم.
      

        با خواندن این کتاب، کاملا متوجه شدم که سردار شهیدمان حاج قاسم سلیمانی چه درست گفتند که:«تا کسی شهید نبود، شهید نمی‌شود. شرط شهید شدن، شهید بودن است.»
زینب بانو از همان اول شهیده بودند و شهیدگونه زندگی کردند...

      

        کتاب فوق العاده زیبایی بود و جزو تعداد کمی از کتاب هایی بود که در دل داستان یک مفهوم عمیق رو تعریف می کرد. ایده‌ی جدیدی هم داشته که از زبان شخصیت های مختلف،یک داستان را تعریف کند و این تفاوت،کتاب را خاص تر می‌کرد.
      

        کتاب جالب و تامل برانگیزی بود🤌
به نظرم نام کتاب با محتوا هم‌خوانی نسبتا خوبی داشت و جزو کتاب هایی بود که در عین تخیلی بودن داستان، دوستش داشتم. اما نقدی که دارم......اقیانوسی در ذهن در حالی که داستانی را از ذهن یک شخصیت دارای اوتیسم روایت می‌کند، به‌ نظرم کمک زیادی به شناخت افراد دارای اوتیسم نمی کند.
در کل با توجه به اینکه این ژانر از کتاب را دوست دارم به نظرم بهتر بود که داستان منسجم تر می شد.