دریا به حال خودش رها نشده چون وقتی ما به دریا پشت می‌کنیم تا به خانه برگردیم دریا و امواجش را با خود می‌آوریم. امواجی که در کودکی خیال می‌کردیم بیشتر سال خاموش و ساکن‌اند تا دیدار بعدی‌مان با دریا، نهانی و بی‌هیاهو، درون ما حضور دارند.

...کمکش کردم سر جایش بایستد. نگاهی کرد و با چهره‌ای منتظر پرسید «مامان دارمی؟» با تعجب نگاهش کردم «دارمی؟» یادم افتاد هربار در چنین شرایطی بهش گفته بودم «دارمت»...

دو برابر مرگم مُرده‌ام و نصف زندگی‌ام زندگی نکرده‌ام.