وای, وای لعنتی  خیلی خوب بود ایدش!!!
کیف کردم!:}
        

          گوشه ی اون صفحه ای که میگه "هر دست بسته ای حق داره در تهِ تهِ ناامیدی به کمک رویاهاش خودشو از دست واقعیت نجات بده" رو تا میزنم تا بعد،پس فردا روزی، اگه گذرم خورد بهش، لبخند بزنم!
        

          من عاشق نمایشنامه‌ام. و این از نمایشنامه‌های محبوبمه. 
ضربآهنگ روایت چنان قوی‌ه که نفس رو تو سینم حبس می‌کنه. درود بهت جناب بیضایی.
        

          نمایش‌نامه‌ها و نمایش‌ها، هرقدر دیالوگ‌محورتر، درگیرتر با کلمات و جملات، مبتنی‌تر بر خاطرات و روایات و برداشت‌های کاراکترها، و گیرکرده‌تر به فکرها و سوال‌هایشان، و مینیمال‌تر در صحنه و دکور و لباس و نور و …، بیشتر می‌چسبند. برای صحنه و نور و لباس و جزئیات بصری می‌شود رفت سراغ سینما. اینجا دیالوگ‌ها قرار است روایت را پیش ببرند، حتی زمان هم در دل روایت‌ها این‌ور و آن‌ور می‌شود و ساعت روی صحنه، آن‌قدری قرار نیست تیک‌تاک کند.

«افرا، یا روز می‌گذرد» بهرام بیضائی از همین جنس ناب است. یک دوجین کاراکتر دور هم جمع شده‌اند، در یک محله، و بیشترشان در یک خانه قدیمی، و هرکدام‌شان، بدون ترتیب و نظم خاصی، شروع می‌کنند به مونولوگ گفتن. روایت و برداشت خودشان را می‌گویند. حتی دیالوگ‌هایشان با باقی کاراکترها را هم وسط مونولوگ‌شان می‌آورند و برای یک لحظه هم که شده، از دنیای خودشان پا بیرون نمی‌گذارند تا با دیگری خط و ربطی پیدا کنند و تن‌شان به تن آنها بخورد. هرکس برای خودش روز را گذرانده و باقی را ورانداز و درباره‌شان فکر و قضاوت کرده و حالا دارد مرورشان می‌کند و حتی به‌جایشان حرف می‌زند، در روایت و برداشت و خاطره خودش.

افرا: هر دست‌بسته‌ای حق داره در ته ته ناامیدی به کمک رویاهاش خودشو از دست واقعیت نجات بده. شما این حق مردم دست‌بسته رو هو کردین.
        

          از کتاب: تقصیر شما نیست. اینطور بزرگ شدین که خیال کنین هرچی مال شما نیست باید لگدمالش کرد. افرا اگر هم تقصیری داشت در حد شما نبود که قضاوتش کنید. او اگر تقصیری داشت این بود که در خیال، امیدی برای خودش ساخته بود. هر دست بسته ای حق داره در تهِ تهِ ناامیدی به کمک رویاهاش خودشو از دست واقعیت نجات بده. 
تو امروز با کلمه ای که از کسی شنیدی منو هو کردی، فردا با کلمه ی دیگه ای سر می بُری!
        

          یکی دیگر از نمایشنامه های خوب جناب بیضایی که به صورت داستان به نقد اجتماعی و فرهنگی افراد زمان خویش پرداخته .
استادم همیشه می‌گفت برای بررسی یک داستان باید زمان و مکانی که این داستان داره روایت میشه رو بفهمیم تا داستان رو بهتر متوجه و نقدش کنیم .
        

          افرا
افرا
افرا
خیلی خوب است. خیلی خوب است.
وقتی نویسنده به داستان ورود می‌کند فقط یک معنی دارد. ما مسئول همه‌ی زندگی‌مان هستیم. ما خودمان زندگی‌مان را می‌سازیم. و این شعار نیست. شاهکاری‌ست از استاد بیضایی.