بهار فصل غم‌انگیزی است، بهار که می‌شود تمام دنیا را مرض بر‌می‌دارد، گل‌وگیاه آفت زمین‌اند، خرابش می‌کنند. زمین آرام‌تر می‌بود اگر سبزی نداشت، اگر چنین خشمی در دل نداشت، اگر کورکورانه همه چیز را نمی‌بلعید و بلاخره سیرمانی می‌گرفت، اگر زیر شکنجه‌ی رستنی‌ها نبود، این همه سبزی و رنگ‌های مسموم نداشت.
      

        راستی که چه حسی انسانی‌تر از ترس از مرگ؟
      

        به‌نظرش این روزها همه عطش دانستن داشتند و می‌خواستند همه چیز را بدانند و احساس می‌کردند که می‌توانند از تمام پیچیدگی‌ها سر در بیاورند، انگار که بصیرت گوشه‌ای به انتظارشان نشسته باشد.
      

        تصمیم گرفته بود دیگر هرگز حرف نزند. این تنها شکل محافظتی بود که اکنون می‌توانست تصور کند. دیگر چیزی از زبان او نمی‌شنیدند، حتی یک کلمه.
      

        لازم نیست آدم قدم در چنین کج‌راهه‌ای بگذارد و تا نخستین پیچ آن پیش رود تا بفهمد که جز بن‌بست چیزی انتظارش را نمی‌کشد.
      

        حس می‌کرد روحش به درد آمده، انگار ناگهان در میان گردبادی از شادی و مردمی که در حال رقص بودند کسی زد زیر آواز و ترانه‌ای خواند درباره‌ی ملتی دربه‌در و رانده از همه‌جا.
      

        … واسه اینکه می‌ترسین، همه‌تون، همه‌تون از دم می‌ترسین، ترس مثل خون بیست‌وچهار ساعته تو تنتون می‌گرده، اون‌وقت چیکار می‌کنین؟
      

        موانع از میان خواهد رفت. صداقت و یکرنگی همیشه موانع را برمی‌دارد.