نیمرخ او مرا به یاد چیزی نمی‌انداخت صورتش زیبا بود ولی چیزی خشک و جدی در چهره‌اش بود گیسویش بلند و بلوطی رنگ بود از حیث ظاهری به نظر نمی‌رسید بیش از ۲۶ سال داشته باشد ولی چیزی در وجود او بود که گذر سالیان را نشان می‌داد چیزی یادآور شخصی که عمری دراز را گذرانده است.
ما در میان غم زاده شده‌ایم بزرگ می‌شویم تلاش و تقرا می‌کنیم بیمار می‌شویم رنج می‌بریم سبب رنج دیگران می‌شویم گریه و مویه می‌کنیم می‌میریم دیگران هم می‌میرند موجودات دیگری به دنیا می‌آیند تا این کمدی بی‌معنی را از سر بگیرند. 
هر کسی می‌داند ه آدم نمی‌تواند مسائل یک گدا را با یک پول سیاه یا یک تکه نان حل کند تنها کاری که می‌کند حل مسائل روانشناختی فردیس که شهرت و آرامش روح خود را در ازای تقریباً هیچ خریداری می‌کند. 
در روزهای مقدم و رسیدن نامه او فکار من مثل کاشفی بود که در چشم اندازی مه‌آلود گم شده است با فشار آوردن بر چشمانم و به این سو و آن سو نگاه کردن حالا می‌توانستم شبه مبهم افراد و اشیا وط مبهم پرتگاه‌ها و شکاف‌های ژرف را به یک نظر ببینم نامه او که رسید مثل این بود که خورشید از زیر ابر سر درآورده است ولی این خورشیدی تیرگون بود خورشیدی شبانگاهی. 
کل قضیه دالان‌ها اختراع خنده‌آور خود من بود و همه چیز به کنار شاید فقط یک تونل وجود داشت تاریک و خلوت تونل من تونلی که من کودکی جوانی و همه عمرم را گذرانده بودم و در یکی از قسمت‌های شفاف دیوار سنگی من این دختر را دیده بودم  در یکی از قسمت‌های شفاف دیوار سنگی من  این دختر را دیده بودم دیده بودم و ساده اندیشانه باور کرده بودم که در تونلی موازی تونل من حرکت می‌کند در حالی که در واقع او متعلق به جهان پهناور و جهان نامحدود کسانی بود ه در تونل زندگی نمی‌کردند و شاید وی از سر کنجکاوی ه یکی از پنجره‌های شگفت انگیز نزدیک شده و به منظره تنهایی رهایی ناپذیر مرا دیده بود.





      

        او عقیده داشت که آموزش نباید بر پایه تحکم و اجبار انجام پذیرد بلکه دانش آموز باید در آزادی و آرامش با آموختن بپردازد به عقیده تولستوی پیشرفت اجتماعی تنها از طریق متعالی شدن موازین اخلاقی مردم آن اجتماع امکان‌پذیر است و نیز با هرگونه فساد اجتماعی نها می‌توان با تعلیم و راهنمایی مبارزه کرد نه با زور و قدرت.
گمراهی بزرگی است زیستن برای مقاصد دنیوی نه آن کس که با اهداف دنیوی در میان مردم زندگی می‌کنند و نه آن کس که با هدف روحانی در انزوا و به دور از مردم به سر می‌برد هیچ کدام با آرامش دست نخواهد یافت آرامش واقعی از آن کسی است که برای خدمت به خداوند ر میان مردم و با مردم زندگی می‌کند.
      

        احتمال زیاد دارد که همان شب بمیرد اما این فکر چندان برایش ناگوار نبود و وحشتی هم از آن نکرد فکر مرگ برایش ناگوار نبود زیرا در زندگی هرگز روی خوشی و آسودگی ندیده و به عکس پیوسته در خدمت این و آن گذرانده و نفس راحتی نکشیده بود و از اینجور زندگی داشت خسته می‌شد از فکر مردن وحشتی هم نمی‌کرد زیرا علاوه بر ارباب‌های نظیر واسیلی آندره ایچ که او خدمتشان را می‌کرد پیوسته خود را زیر دست ارباب دیگری احساس سس می‌کرد همون اربابی که او را به این زندگی فرستاده بود و می‌دانست که بعد از مرگ هم زیر دست او خواهد بود و این ارباب فریبش نمی‌داد و آزارش نمی‌کرد
      

        یک انسان حساس با وجود نبود هم عصران خود که نشست و برخاست با آنها ارزشمند است چه می‌تواند بکند جز اینکه دوستان یا حداقل همفکرانش را شخصاً بیافریند.
حتی الامکان می‌کوشم به جهان وسعت ببخشم چون هرکس هنگام مرگ یک بیت شعر زیبا به جای نهد زمین و آسمان را غنی‌تر ساخته و دلیل در دسترس بودن ستاره‌ها و انسان‌ها را در حد اسرار قابل حس قدرتمند ارتقا داده است.
      

        آلبر کامو: حقیقت امر همین است که یا باید در ملأ عام کشت یا باید اذعان کرد که مجاز به کشتن نیستیم اگر جامعه مجازات مرگ را با الزام به درس عبرت شدن مواجه می‌دانند پس باید الزام رسانه‌اش شدنش را هم باید برای خودش توجیه کند باید هر دفعه دست‌های جلاد را نشان دهد و همزمان شهروندان نازک و نارنجی نیز تمام کسانی را که از دور و نزدیک در خلق این جلاد نقش داشته‌اند وادار به دیدن این دست‌ها کنند اگر غیر از این باشد یعنی جامعه اقرار می‌کند که می‌کشد بی آنکه بداند چه می‌گوید یا چه می‌کند یا اینکه به خوبی می‌داند این مراسم چندش آور نه فقط افکار عمومی را مرعوب نمی‌کند بلکه فقط می‌تواند جرم و جنایت را در آنها بیدار کند یا آن را به پریشانی خاطر دچار سازد.