سال ۹۹ دوستی کتاب «سیزده» نوشته‌ی علی میرصادقی را به من هدیه داد. یادم هست فضای کتاب انگیزشی بود و باعث شد بخشی از مسئولیت زندگی‌ام را جدی‌تر به عهده بگیرم و کمتر غر بزنم.
 برخلاف تعریف‌های پرشور و تملقی که درباره‌اش شنیده بودم، به‌نظرم اثر شگفت‌انگیزی نبود، اما پرزنت و ارائه‌ی خوبی داشت؛ شبیه بسیاری از کتاب‌ها و دوره‌های میرصادقی. کتابی نیست که بخواهم به همه توصیه کنم، اما در حوزه‌ی کتاب‌های انگیزشی، اثری جالب و داستان‌محور بود که خوشبختانه به دام کلیشه‌های زرد نیفتاده بود.
      

        یکی از تاثیرگذارترین کتاب‌هایی که اخیراً خوندم.
داستان درباره‌ی دو برادر دوقلوست که در بحبوحه‌ی جنگ جهانی دوم، مادرشان برای حفظ جان‌شان، آن‌ها را به خانه‌ی مادربزرگ بداخلاق و منزوی‌شان می‌برد.
در این خانه و فضای پرتنش اطرافش، دوقلوها تصمیم می‌گیرند برای بقا، خودشان را قوی و بی‌احساس کنند و به تمرین‌هایی رو می‌آورند و..

سبک نوشتار کتاب با جملاتی بسیار ساده، اما عمیق و کوبنده، تأثیر جنگ را بر روان انسان به شکلی کم‌نظیر نشان می‌دهد. جایی می‌خندید، جایی شوکه می‌شوید، و گاهی حس تهوع پیدا می‌کنید... اما نمی‌توانید رهایش کنید.
 بدون اغراق، یکی از خاص‌ترین و فراموش‌نشدنی‌ترین تجربه‌های خواندنی من بود.
      

        خلاصه کتاب:
داستان در جزیره‌ی ولف آیلند می‌گذرد، جایی که خواهر و برادری دوقلو، لیدیا و لوکاس، زندگی می‌کنند. اما آن‌ها در واقع سه‌قلو بوده‌اند و برادرشان را از دست داده‌اند. لیدیا همیشه نقش مراقب را داشته، در حالی که لوکاس خجالتی، مردم‌گریز و شدیداً وابسته به خواهرش است. زندگی آرام و پیچیده‌ی آن‌ها با ورود غریبه‌ای به نام کول دستخوش تغییر می‌شود...

💬 نظر من:
این داستان کشش عجیبی برایم داشت. نثر کتاب روان است و جملاتی دارد که گاهی از غم، سردم می‌کرد و گاهی از احساسات، گرم. در لیدیا خودم را می‌یافتم و مدام کنجکاو بودم سرنوشتش به کجا می‌رسد. تا آخرین لحظه، پر از حدس‌های تازه بودم.
      

        داستان راجع به پسری ۲۲ ساله به اسم آدلفه، باهوش و مغرور و به گفته خودش خجالتیه و عاشق زنی ۱۰ سال بزرگ‌تر از خودش که معشوقه‌ی کنت دو پ بوده میشه و...
کتاب به زیبایی جزئیات و احساسات دخیل در یک رابطه‌ی عاطفی و فراز و فرود‌های عشق شورانگیز رو نشون میده و دریافت‌های عمیقی میشه ازش داشت دیگه بیشتر نمیگم که اسپویل نشه ولی بخونیدش و ساده ازش نگذرید.
      

        داستان در آینده‌ای تاریک و جمع‌گرا رخ می‌دهد، جایی که فردیت از بین رفته، اسامی به اعداد تبدیل شده و مردم فقط از ضمیر «ما» استفاده می‌کنند.

راستش به‌نظرم مفاهیم و پیام داستان یکم زیادی بیرون‌زده روایت‌شده‌بود و می‌شد با پیچ‌وتاب بیشتر یا عمق معنادار‌تری ادامه پیداکنه.. حس میکنم  نویسنده یکم عجله داشت برای رسیدن به پیام‌ داستان ولی بازهم تجربه‌ی خوندنش بد نبود برای من.