«ملاقاتی از پیش برنامه‌ریزی شده برای انتقام.»
هیچ‌ شخصیتی در گولن تصور نمی‌کرد بازگشت بانوی سالخورده چقدر می‌تواند ارزش‌های اخلاقی مردم را به چالش بکشد. 
همه‌ی اهالی گولن مهره‌های بازی کلر برای انتقام از معشوقه‌ی قدیمی‌اش خواهند شد.
چه کسی از این بازی سر بلند و پیروز با تکیه بر اخلاق‌مداری بیرون خواهد آمد؟ 
ترجمه‌ی استاد سمندریان در کنار شخصیت پردازی‌، نوع روایت و فضا سازی بسیار جذاب و گیراست. 
همچنین نقد مطرح شده به جامعه‌ی مدرن برای انسان مدرنی که کمی دغدغه‌ی اخلاق را دارد، بسیار قابل تأمل است. 
مسئله‌ای که مرا بسیار در پایان نمایشنامه درگیر کرد این بود که اگر من نیز در گولن زندگی می‌کردم، در کجای بازی انتقام بانوی سالخورده می‌ایستادم؟!
      

        تلاشی شاید بیهوده برای خلق شخصیت، شخصیت‌هایی تک بعدی که در طول داستان‌ برخلاف آنچه که بنظر می‌رسد پویا هستند.
داستان کاملا موقعیت محور است نه شخصیت محور به همین دلیل جای بسیاری برای بحث در باب شخصیت‌های کم عمق روایت باقی نمی‌گذارد.
اگر در روند داستان و مکان‌های خوب و بد به گفته‌ی داستان دقت کنیم  به وضوح تفکرات مردم در دهه‌ی شصت را خواهیم دید.( جدال میان ایران و شیطان بزرگ که آمریکاست.)
 در پایان کتاب سئوال‌های بی‌نهایت در ذهن مطرح خواهد شد که بی‌جواب خواهد ماند اما بی‌شک این اثر ارزش حداقل یک بار خواندن را دارد.
      

        روایتی تلخ و مستند گون که خط داستانی آن از روزهای قبل از جنگ میان ایران و عراق در آبادان، آغاز می‌شود و در روزهای اول زمستانی سرد پایان می‌یابد.
روایت‌گر شبیه روحی سرگردان در شهر است که این ویژگی گاهاً سبب انزجار می‌شود.(هیچ اطلاعی از او در دسترس نیست حتی نام او در کتاب آورده نشده است.)
نقص‌هایی در روایت جناب محمود از جنگ قابل توجه است همانطور که قلم جناب محمود نیز توجه می‌طلبد.
قطعا این اثر از احمد محمود در میان برترین آثارش نیست اما روایت مستندگونه‌ی آن از روزهای جنگ دلیلی است برای پیشنهاد کتاب به کسانی که به ادبیات پایداری علاقه دارند.
« همیشه ماها سنگ زیر آسیاب هستیم، همه دردها را ما باید تحمل کنیم، زمان اون گور به گوری فقر و گرسنگی مال ما بود، زندان و شکنجه و در به دری مال بچه‌های ما بود. حالام توپ و خمپاره و خمسه خمسه‌ام مال ماست. اونا که شکمشون پیه آورده اونوقتا تو ناز و نعمت بودن و حالام فلنگو بستن و د برو که رفتی…»
      

        جناب روت بار دیگر در اعترافات یک قاتل که در مهاجرت به پاریس نگاشته، قدرت قلم خود را به نمایش گذاشت.
تمام کتاب صحنه‌‌ای از نمایشی است که در ذهن خواننده به اجرا در می‌آید و در انتها این تماشاگران هستند که به احترام جناب روت و شاهزاده گالوبچیک کلاه از سر برمی‌دارند.
به نقل قول از علی اسدیان، مترجمِ توانای اثر، به راستی که جناب روت در آثارش شخصیت‌هایی را به تصویر می‌کشد که همواره در جست‌وجوی هویت خویش هستند و دانسته یا ندانسته عدالتی را می‌جویند که وجود ندارد.
« در آن ایام، در آرزوی مرگ بودم، چون هنوز خیال می‌کردم مرگ عذابی است که با آن می‌شود تقاص پس داد. بعدها بود که فهمیدم مرگ رستگاری است. من شایسته‌ی مرگ نبودم و او هم به همین دلیل به نجاتم نیامده بود.»