ارزش رفاقت و جایگاه رفیق توی زندگی شهید خیلی به چشم می‌آمد. یک جاهایی می‌شد اسمش را رفیق بازی هم گذاشت -اگر کتاب قصه دلبری نبود-. از رفاقت با هم‌دانشگاهی ها گرفته، تا آدم‌هایی هزارکیلومتر دورتر توی سوریه، تا حاج‌قاسم. 
همیشه ولی رفیق‌ترینش امام حسین بود. تا لحظه آخر. قبل اینکه لحدش را بگذارند هم برای سیدالشهدا سینه میزد... 
      

        شب ۹ دی تمام کردم و دلم میخواهد با شعارهای صفحه‌های آخر کتاب، با خاطرات ۸۸ اشک بریزم.
داستان پرکشش و جذابی داشت، معمای ماجرا تقریبا اواسط کتاب لو رفت، اما اصلا باعث نمی‌شود ادامه ندهیم. برعکس خیلی از دوستان که رمان را به عنوان بی‌طرف معرفی کردند، خیلی رک جبهه بندی‌اش مشخص بود. توجیه کار غلط و شستشوی مغزی بعد از ضربه روحی و تاثیر بلند مدت آن‌را خیلی خوب نشان داد. 
زهرا را تحسین میکنم. زنی که دوست دارم یک روزی مثل او شوم. محکم، مقاوم و عاشق.
      

        دنبال داستان حضور لهستانی‌ها در ایران بودم که این کتاب را پیدا کردم. داستان نوجوان که با لحنی ماجراجویانه اتفاقات را تعریف میکرد، اما برخلاف انتظار، واقعیت‌های تاریخی کمی در کتاب وجود داشت. 
      

        زبان کتاب زبان کوچه و بازاری امروزی یا به عبارتی زبان وبلاگ نویسی بود. رفت و آمد بین زبان محاوره و زبان معیار نوشتار زیاد داشت که حتی در یک عبارت هم ممکن بود دیده شود. در قسمت‌هایی هم نویسنده سعی کرده بود با عبارت های «کاش نمیشنیدم»،«شما ببخشید» و... بخش‌هایی از ماجرا را سانسور کند که بیشتر مضحک بود تا مودبانه. حتی اینکه نویسنده در بخش‌هایی از کتاب هم عنوان میکرد، «من نباید اینها را بگویم»، «طبقه‌بندی است» و... باز مضحک بود تا محافظانه.

بنظرم فرم کتاب بسیار تحت تأثیر محتوای جذاب قرار گرفته بود و خواننده را مجذوب میکرد، ا این حال فضای نوشتاری، بیشتر مناسب وبلاگ نویسی و پخش در فضای مجازی بود، نه کتاب، یا حداقل نیاز به ویراستاری جدی داشت. 
      

        کتاب را توی روزهای پرالتهاب سال دوم طوفان الاقصی تمام کردم. هر روز خبر شهادت سرداری را می‌شنویم. رمان خار و میخک شهید یحیی سنوار تازگی ترجمه شده. 
می‌گویند پیرمرد میخواست این روزهای میانسالی، برود یک گوشه باغش، زیر درختان زیتون بنشیند، قهوه بخورد و برای نوه‌هایش قصه بگوید، اما  دشمن صهیونیست، مجبورش کرد اسلحه بدست بگیرد... 
این کتاب عشق و تعلق خانوادگی را خیلی خوب نشان داد. مردی که عاشق خانواده‌اش بود، اما توی ۴۶ سالگی، بخاطر همین عشق و خانواده، مجبور شد سلاح دست بگیرد...
پیرمرد میخواست برگردد به جویجان، توی کشاورزی به پدر کمک کند. زیر درختان بنشیند و برای بچه‌هایش قصه بگوید،‌ولی... 

این کتاب معنی ما برای عشق و برای صلح میجنگیم را خیلی خوب نشان داد 
      

        به عنوان یک کتاب معمایی نوجوان، خیلی زود جواب سوال اصلی داستان را لو داد. جزئیات تاریخی کمی داشت و تنها نتیجه‌ای که می‌شد گچتز آن گرفت، اهمیت بحث "رد مظالم" و توبه بود که به نازلترین شکل به خواننده منتقل شد. 
اگر میخواهید ببینید چطور میتوان عمیق‌ترین محتوا را در سطحی‌ترین فرم به خورد مخاطب پرچالش نسل جدید خوراند، کتابرا بخوانید...

پی‌نوشت: واقعا برای مسابقه کتابخوانی آموزش و پرورش نامناسب بود. امیدوارم کتابهای‌ مثل کتابهای نسل‌های قبلی که خیلی پربارتر بودند، برای این کار انتخاب شوند.