فقط به این فکر می کنم که تا وقتی امثال همسر و فرزندان این شهید هستند، ما تو روز قیامت کجای بازی  وایسادیم؟!
گرچه چنین قصه ای می تونست بهتر هم روایت بشه 
ولی این ازون کتاباست که اصلا دوست ندارم در مورد ادبیاتش چیزی بگم...
 دوست دارم  از حیرت آدمی در مواجهه با این حجم صبوری و شکر و عدم گله گزاری و  ... بگم
از احساس خجالت و کوچیکی در برابر همسر و خود شهید...
از بزرگمنشی و فداکاری مادر همسر شهید...
و از باور قلبی و عملی این شهید و همسرش به اینکه
«معامله با خدا پشیمانی ندارد»

      

        چی بگم در موردش؟ واقعا از یه جایی به بعد اشک به آدم امون نمی ده...
اولین کتابی بود که راجع به شهدای جانباز خوندم... آدم غرق خجالت میشه...

عاشقانه شهید و همسرش خیلی واقعی بود...اصلا فانتزی نبود
سیری که همسر شهید از نقطه ی «من آنقدر دوستت دارم که نمی توانم با خدا ازین معامله ها بکنم» تا  نقطه « خدایا من راضیم به رضایت»  طی می کنه، تماما با صبوری و عشق توأمانه انسان رو متحیر می کنه

کتاب از نقطه عادی شروع زندگی دو آدم معمولی شروع می کنه ، تورو با فرشته ی داستان همراه می کنه و کم کم اوج می گیره  تا نقطه پرواز منوچهر...
دقیقا اون چیزی که از کتاب شهدا انتظار میره
کتاب نه جوریه که حس کنی شهید یه شخصیت کاملا دست نیافتنی بوده و شهید به دنیا اومده  بوده
نه جایگاه شهید رو آورده پایین که حس کنی انگار فرقی با یه آدم معمولی نداشته!
قشنگ روند رشد شهید و همسرش رو تا نقطه شهادت می بینی...

کتاب تو رو با جریان زندگی خانواده جانباز شیمیایی و سختی هایی که دارن آشنا می کنه
ولی این اصلا از شیرینی کتاب  کم نکرده
از ارتباط شهید و همسرش
و خاطراتی که با هم ساختن...

حجمش هم خیلی کمه( ۹۶ صفحه که چند صفحه اش عکسه) 

      

        کتاب رو  به خاطر توصیفاتی که از شهید شنیده بودم شروع کردم، اما علی رغم ویژگی ها و پختگی های خاص خود شهید و به قول حضرت آقا «آن انگیزه ی نجات بخش» ، به نظرم نگارش متن خیلی سطحی  و ازین نظر اذیت کننده بود🙂
کتاب شهدا باید بتونه عمق شخصیت شهید و دلیل انتخاب ها و گفتارو رفتارش رو به تصویر بکشه
نه اینکه صرفا شهید فلان حرفو زد یا فلان کارو کرد
اینا خوبه
ولی فکر می کنم  این ادبیات، شهید رو برای ما قابل الگوبرداری نمی کنه

یه یادداشتی رو کلا راجع به بعضی کتب شهدایی می‌خواستم بنویسم که حالا باشه یه جا دیگه