آدم حسابی به معنی واقعی کلمه!
خاطرات کتاب خیلی کوتاه و خلاصه است ولی بین همین خاطره های کوتاه یه سری خاطره ی ناب هست

      

        این کتاب به نظرم برای دبیرستانی های متوسطه اول و دوم خوبه ولی برای دانشجوها و بالاتر نه

اگه بخوام  فرهنگی بهش نگاه کنم نوشته شدنش تو این وانفسای رمان های زرد خوبه ، یه رمانی که علی رغم امنیتی بودنش ، کثافت نویسی های بعضی رمان های دیگه رو نداره و رمان سالمی محسوب میشه، لا به لای صفحات با پی نوشت ها اطلاعات اولیه خوبی از موساد و اسرائیل و ایران به مخاطب نوجوان خودش می ده ،  یه پس زمینه عاشقانه هم داره که برای مخاطب کشش ایجاد می کنه تا تهشو بخونه 

فضای کتاب ترکیبی از این کتابایی بود که قبلا خوندم « چایت را من شیرین می کنم» / «حیفا» / «پنجشنبه فیروزه ای» ، با این تفاوت که من خوندن هیچ کدوم از این سه کتاب رو به احدی  پیشنهاد نمی کنم ولی باروت خیس رو چرا، ویژگی های منفی اونارو خیلی کمتر داره و برای نوجوونا خوبه

اما خب اگه بخوام حس شخصیم از این کتابو بگم:
اولش ادبیات کتاب جذابه ولی خیلی زود به تکرار  می افته ، اصراااار بر استفاده از کلمات عجیب برای افعال عادی از یه جایی به بعد دل رو می زد : «کمرم زوزه کشید»!
و همینطور تکرار کلمات سیگار ، قهوه،  درد جای زخم ، سیگار ، قهوه، درد جای زخم و همین دور تا آخر

شخصیت اصلی داستان هم طبق ادعا یه دختر قوی! اما خب به نظرم بیشتر  زخم خورده و تا حدی تکراری!

داستانش هم کشش داره ولی پایانش رسماً سر هم بندی بود که خب با توجه به تم کتاب قابل پیش بینی بود
البته ظاهرا این کتاب یه جلد بعدی هم داره، شاید اونجا قراره پایان درست و اصلی رو ببینیم نمی دونم
حالا با این همه نقد چرا تا ته خوندمش؟ چون می خواستم به یه دختر نوجوون هدیه بدم و چشمم از رمانهای امنیتی قبلی ترسیده بود :)

فقط من دوتا چیزو تو این مدل کتابا نمی فهمم: 
چرا این کتابا دوست دارن روابط دوتا دختر و پسر مذهبی نامحرم رو عادی تر از چیزی که درسته نشون بدن؟
و اینکه چه اصراری به این حجم از توصیف سیگار کشیدن هست؟

      

         ازون کتابا بود که دوست دارم همسرشهید بلباسی رو خودم ببینم و باهاشون حرف بزنم :)))) خیلی ریز و دقیق و جزئی تا بفهمم دقیقا چی به این نقطه از رضایت و صبوری رسوندتشون؟!
کتاب متفاوتی بود
نمیگم خیلی عالی. ولی خوب و دلچسب و بینهایت شرمنده کننده...
شهید پرکار و مجاهد واقعی....
نویسنده کتاب همسرشهید بودن، که موقع شهادت همسرشون بچه چهارمشون رو باردار بودن و پیکر شهید هم بعد ۵ سال بر می‌ گرده... تو خود بخوان حدیث مفصل...
ایشون یه زمانی انتقادی داشتن به یه سری از مصاحبه ها و کتب شهدا که زیادی فضایی ان  و همین شد عامل انگیزه من برای خوندن این کتاب :)
البته به نظرم ۷۰، ۸۰ صفحه اول این کتاب هم خیلی دیگه فانتزی بود ؛ خاطرات خواستگاری و عقد و... که برای من بارالگویی خاصی نداشت
اما کم کم که جلوتر رفت و از فعالیتهای شهید و تعاملشون با همدیگه و... گفتن خیلی دلچسب تر شد
یه تفاوتی که نویسنده بودنِ همسرشهید ایجاد کرده بود ، توجه به جزئیات ریز و مهمی بود که یه سری از نویسندگان و مصاحبه گرای کتب شهدا بهش توجه نمی کنن و شاید دقیقا همونا باعث همذات پنداری خیلی بیشتر با زندگی شهید می شه

یه ویژگی خیلی مثبت کتاب ، توجه دادن به یک عامل مهم رشد اخلاقی و شخصیتی شهید و همسرشونه : جلسات اساتید اخلاق و دین!
که چندین بار بهش اشاره  میشه و مشخصه که بخش لا ینفکی از زندگی مشترکشون بوده...#الگو

و مهمترین ویژگی متفاوت کتاب به نظرم «واقع بینی» خوبی بود که از زیست یک انسان مجاهد به نمایش در اومده بود. چیزی که در کتابهای زندگی نامه ای که اخیرا خوندم مثل یه گمشده دنبالش می گشتم و توی این کتاب تا حد خوبی بود.
اینکه شهید هم گه گاه اشتباه می کرده ولی شاید تفاوت شهید در نحوه برخورد و اصلاحشه وقتی می فهمه که اشتباه بوده
البته شهید بلباسی واقعا الهی قلبی محجوب بودن 🤌🏻🤌🏻🤌🏻
در مورد همسر شهید هم راستش وقتی آدم محبوبه ی سر و ته قصه رو با هم مقایسه می کنه حیران می شه...! چطور ممکنه این دختر نوجوونِ آهنگ اون ور آبی  گوش بده ی از نوع خواهر! بشه همسر شهید مدافع حرمی که وقتی میاد پیش آقا ازشون می خواد فرزندانش شهید راه قدس بشن
واقعا اینا اثر چیه؟! من فکر می کنم اون جلسات اخلاق و تفسیر و کتبی که مطالعه می کردن اصلا بی تاثیر نبوده...

و در آخر  اینکه به نظرم اگر  کتاب رو دقیقا با همین ظرافت ها و واقع بینی ها،یک نویسنده خوب شهدا مثل خانم برادران( نویسنده کتاب شهید مدق) می نوشتن خیلی بهتر بود و  کتاب به لحاظ داستانی هم تکمیل می شد
چون الان به نظرم سیر داستانی منسجمی نداره و بعضی جاها به تکرار هم ی افته در حالی که محتوا ظرفیت داره از نظر داستانی خیلی بهتر هم نوشته بشه 
در کل: قطعا پیشنهاد می کنم بخونین ولی اونقدر توقعتونو ازش بالا نبرید که اگرنبود فکر کنید خوب نیست!
      

        فقط به این فکر می کنم که تا وقتی امثال همسر و فرزندان این شهید هستند، ما تو روز قیامت کجای بازی  وایسادیم؟!
گرچه چنین قصه ای می تونست بهتر هم روایت بشه 
ولی این ازون کتاباست که اصلا دوست ندارم در مورد ادبیاتش چیزی بگم...
 دوست دارم  از حیرت آدمی در مواجهه با این حجم صبوری و شکر و عدم گله گزاری و  ... بگم
از احساس خجالت و کوچیکی در برابر همسر و خود شهید...
از بزرگمنشی و فداکاری مادر همسر شهید...
و از باور قلبی و عملی این شهید و همسرش به اینکه
«معامله با خدا پشیمانی ندارد»

      

        چی بگم در موردش؟ واقعا از یه جایی به بعد اشک به آدم امون نمی ده...
اولین کتابی بود که راجع به شهدای جانباز خوندم... آدم غرق خجالت میشه...

عاشقانه شهید و همسرش خیلی واقعی بود...اصلا فانتزی نبود
سیری که همسر شهید از نقطه ی «من آنقدر دوستت دارم که نمی توانم با خدا ازین معامله ها بکنم» تا  نقطه « خدایا من راضیم به رضایت»  طی می کنه، تماما با صبوری و عشق توأمانه و انسان رو متحیر می کنه

کتاب از نقطه عادی شروع زندگی دو آدم معمولی شروع می کنه ، تورو با فرشته ی داستان همراه می کنه و کم کم اوج می گیره  تا نقطه پرواز منوچهر...
دقیقا اون چیزی که از کتاب شهدا انتظار میره
کتاب نه جوریه که حس کنی شهید یه شخصیت کاملا دست نیافتنی بوده و شهید به دنیا اومده  بوده
نه جایگاه شهید رو آورده پایین که حس کنی انگار فرقی با یه آدم معمولی نداشته!
قشنگ روند رشد شهید و همسرش رو تا نقطه شهادت می بینی...

کتاب تو رو با جریان زندگی خانواده جانباز شیمیایی و سختی هایی که دارن آشنا می کنه
ولی این اصلا از شیرینی کتاب  کم نکرده
از ارتباط شهید و همسرش
و خاطراتی که با هم ساختن...

حجمش هم خیلی کمه( ۹۶ صفحه که چند صفحه اش عکسه) 

      

        کتاب رو  به خاطر توصیفاتی که از شهید شنیده بودم شروع کردم، اما علی رغم ویژگی ها و پختگی های خاص خود شهید و به قول حضرت آقا «آن انگیزه ی نجات بخش» ، به نظرم نگارش متن خیلی سطحی  و ازین نظر اذیت کننده بود🙂
کتاب شهدا باید بتونه عمق شخصیت شهید و دلیل انتخاب ها و گفتارو رفتارش رو به تصویر بکشه
نه اینکه صرفا شهید فلان حرفو زد یا فلان کارو کرد
اینا خوبه
ولی فکر می کنم  این ادبیات، شهید رو برای ما قابل الگوبرداری نمی کنه

یه یادداشتی رو کلا راجع به بعضی کتب شهدایی می‌خواستم بنویسم که حالا باشه یه جا دیگه