«خیال است دیگر» به تنهایی انسان زمانه‌ی امروز پرداخته. روایت زنی که باتوجه به شرایط و گذشته‌ای که سپری کرده، تنهاست و از تنهایی خود رنج می‌برد. زنی که علی‌رغم نتایج آزمایش‌هایش که همه چیز را نرمال نشان می‌دهد؛ معتقد است که هفته‌ی آخر زندگی‌اش را می‌گذراند!
عباسی در این داستان به خوبی به درون‌گویی این شخصیت پرداخته و او را کامل و با جزئیات به خواننده معرفی می‌کند. قلم او با دایره‌لغات بالا، خلاقیت و عریانی خاص خودش؛ داستان را مانند یک تصویر به بیننده نشان می‌دهد.
«خیال است دیگر» نوولای جالبی‌ست که می‌توان در یک نشست آن را خواند و با شخصیت جالب آن همراه شد. داستانی که با دست گذاشتن روی موضوع تنهایی انسان معاصر، ما را به فکر فرومی‌برد.
        

          چمدان؛ مجموعه‌ای از هفت داستان کوتاه بزرگ علوی است که با نثری ساده، روایتگر زندگی آدم‌هاست. هر داستان حال و هوای خودش را دارد؛ بعضی تلخ، بعضی پر از احساس و برخی هم ساده و گذرا.

📍باید بگویم که همه‌ی داستان‌ها سلیقه‌ی من نبودند. بعضی از آن‌ها ریتم کندی داشتند یا آنقدر که باید، درگیرم نکردند. اما داستان آخر، چیزی بود که در ذهنم ماند و حس واقعی یک قصه‌ی تاثیرگذار را داشت.
        

          چمدان؛ مجموعه‌ای از هفت داستان کوتاه بزرگ علوی است که با نثری ساده، روایتگر زندگی آدم‌هاست. هر داستان حال و هوای خودش را دارد؛ بعضی تلخ، بعضی پر از احساس و برخی هم ساده و گذرا.

📍باید بگویم که همه‌ی داستان‌ها سلیقه‌ی من نبودند. بعضی از آن‌ها ریتم کندی داشتند یا آنقدر که باید، درگیرم نکردند. اما داستان آخر، چیزی بود که در ذهنم ماند و حس واقعی یک قصه‌ی تاثیرگذار را داشت.
        

          خیال است دیگر؛ سفری به دنیای لطیف احساسات✨
بعضی کتاب‌ها را که می‌خوانی، انگار صفحه به صفحه روی خاطراتت قدم می‌زنی. با لحظه‌ای می‌خندی، با جمله‌ای دلت ‌میگیرد، و ناگهان خودت را میان کلماتش پیدا می‌کنی. با هر جمله، خاطره‌ای درونت بیدار می‌شود. خیال است دیگر از همین جنس کتاب‌هاست؛ هر صفحه‌اش آشناست، هر سطرش تو را به یاد چیزی می‌اندازد.
این کتاب، مجموعه‌ای از خاطرات و روایت‌های پر از حس زندگی است و مرز بین واقعیت و خیال را کم‌رنگ می‌کند، انگار که نویسنده صفحه‌ها را با جوهر احساسات و خاطرات دور و نزدیک نوشته است. گاهی درباره‌ی عشق است، گاهی از دلتنگی می‌گوید، گاهی آدم‌هایی که آمده‌اند و رفته‌اند و گاهی از خیال‌هایی که هنوز گوشه‌‌ی ذهنمان زنده‌اند.
گاهی حرف‌های ساده، عمیق‌ترین معناها را دارند. در این کتاب، هیچ ماجرای پیچیده‌ای در کار نیست اما همان لحظه‌های کوچک و روزمره که شاید در زندگی واقعی ساده از کنارشان گذشته‌ایم، در اینجا آنقدر زنده و ملموس روایت شده‌اند که به جان آدم می‌نشیند.

📍چرا این کتاب باید خوانده شود؟
. نثری شاعرانه و لطیف: از همان جمله‌های اول، کلمات مانند نسیمی آرام و خیال‌انگیز می‌آیند و با احساساتت بازی می‌کنند.
. روایت‌های احساسی و نوستالژیک: هر قسمت از آن، قطعه‌ای از زندگی است که گویی از زندگی خودت بیرون آمده.
. سادگی و صمیمیت: مثل یک گفت‌وگوی دوستانه است، پر از حرف‌هایی که همیشه در دل داشتی اما شاید هیچ‌وقت نتوانستی به زبان بیاوری.
. حسرت‌هایی که آشنا هستند: کتابی که بیشتر از آنکه خوانده شود، حس می‌شود؛ مثل وقتی که نشسته‌ای و به گذشته فکر میکنی.

💭خیال است دیگر، اما چقدر واقعی به دل می‌نشیدند!
اگر به داستان‌های کوتاه احساسی، متن‌های لطیف و روایت‌هایی از جنس زندگی علاقه‌مند هستید، این کتاب را از دست ندهید.
        

          مرگ ایوان ایلیچ؛ حکایت تلخ بیداری در آستانه مرگ✨

زندگی‌ای که می‌گذرانیم، واقعا از آن ماست؟ یا فقط نقشی است که جامعه بر دوشمان گذاشته و ما بی‌آنکه بفهمیم، آن را بازی می‌کنیم؟ لئو تولستوی در مرگ ایوان ایلیچ، آینه‌ای را مقابل ما می‌گیرد و نشان می‌دهد که چگونه می‌توان عمری را در «زندگی معمولی» سپری کرد، بی‌آنکه حقیقتا زنده بود.
ایوان ایلیچ، مردی موفق در ظاهر، اما تهی از معنا در باطن، درگیر بیماری می‌شود که چیزی فراتر از جسمش را می‌خورد: توهم زندگی‌ای که ساخته بود. او همیشه فکر می‌کرد مسیر درستی را طی کرده -شغل مناسب، خانواده و احترام اجتماعی- اما حالا در لحظات آخر، دردی کهنه‌تر از بیماری، جانش را می‌فشارد؛ زندگی‌ای که اصلا زندگی نبود.
در دل این داستان کوتاه اما عمیق، تولستوی حقیقتی را فریاد می‌زند که بسیاری تا لحظه مرگ از آن غافل‌اند: چیزی دردناک‌تر از مردن، زندگی است که بیهوده تلف شده باشد. لحظه‌ای که ایوان ایلیچ درمی‌یابد هرآنچه ساخته، توخالی بوده، سنگین‌تر از لحظه‌ی مرگ اوست. همسرش، دوستانش و همکارانش همه به زندگی خود ادامه می‌دهند، گویی مرگ او حادثه‌ای پیش‌پاافتاده است. اما در این میان، تنها کسی که مهربانانه کنارش می‌ماند، یک خدمتکار ساده است؛ نمادی از سادگی و صداقت، چیزی که خود ایوان در تمام زندگی‌اش از آن گریخته بود.

📍منتقدان مرگ ایوان ایلیچ را یکی از فلسفی‌ترین آثار تولستوی می‌دانند که مستقیما به مسئله‌ی هراس از مرگ و جست‌و‌جوی معنا در زندگی می‌پردازد. برخی این کتاب را یک هشدار می‌دانند: چگونه. زندگی کنیم که در پایان، از آنچه بودیم شرمنده نباشیم؟ از سوی دیگر، این داستان نقدی تند بر زندگی بورژوایی و ارزش‌های سطحی جامعه است؛ جایی که «موفقیت» چیزی جز تظاهر به خوشبختی نیست.

در نهایت، سوالی که این کتاب دز ذهنمان حک می‌کند:
اگر امروز بمیریم، آیا واقعا زیسته‌ایم؟ آیا می‌توانیم بگوییم که زندگیمان ارزشمند بوده؟
        

          ✨ بوف کور؛ رمانی که در تاریکی می‌درخشد.

مشهورترین اثر صادق هدایت، شاهکاری از ادبیات سورئال و تاریک فارسی است که همچنان بعد از دهه‌ها، موضوع بحث و تحلیل‌های مختلف است. این کتاب سفری عمیق به درون ذهنی آشفته و گرفتار تنهایی است که میان خیال و واقعیت سرگردان است. هدایت با زبانی نمادین، روایتگر دنیایی کابوس‌وار می‌شود که در آن عشق، مرگ، سرنوشت و جنون به هم تنیده‌اند.
بوف کور تنها یک رمان نیست، بلکه تجربه‌ای عمیق و تلخ است که ذهن خواننده را تا مدت‌ها درگیر خود می‌کند.

📚 راوی کتاب در آغاز، عشق خود را به زنی اثیری توصیف می‌کند، زنی که گویی از دنیایی دیگر آمده است. اما خیلی زود این زن می‌میرد و او راوی را در جنونی بی‌پایان رها می‌کند. در بخش دوم، راوی در نقش نقاشی تنها در خانه‌ای با زنی دیگر که لکاته نامیده می‌شود، درگیر است. راوی در مسیر این روایت به سمت جنون و نابودی کشیده می‌شود و در نهایت، مرز بین زندگی و‌ مرگ، خیال و واقعیت برای او کاملا از بین می‌رود.

📍چرا باید بوف کور را خواند؟
. اولین رمان سورئال فارسی که با آثار نویسندگانی مانند کافکا و داستایوفسکی مقایسه شده است.
. روایتی روان‌شناختی و فلسفی است که به انزوای انسان، تقدیرگرایی و پوچی زندگی می‌پردازد.
. نمادگرایی قوی که باعث شده این رمان، هر بار با تفسیری جدید خوانده شود.
. روایتی دوپاره و پیچیده دارد؛ بخش اول آن حالتی افسانه‌ای و رویاگونه دارد، درحالیکه بخش دوم رنگ و بوی واقعا‌گرایانه و تلخ به خود می‌گیرد.
. روایتی از رنج و انزوای انسان مدرن است؛ حس تنهایی، افسردگی و درماندگی شخصیت اصلی، بازتابی از بحران هویتی و روحی نویسنده است.

🖇️ این کتاب به سادگی قابل فهم نیست و نیاز به چندین بار خواندن دارد. پیشنهاد می‌شود هنگام خواندن به نمادها، رنگ‌ها، مکان‌ها و توصیفات دقیق هدایت توجه کنید. خواندن تحلیل‌های مختلف هم می‌تواند به درک بهتر این رمان کمک کند. اگر به دنیای پیچیده ذهن انسان، روایت‌های غیرخطی و فضای رازآلود علاقه‌مند هستید، بوف کور را نباید از دست بدهید.