برای آدمهایی که اشتباهاتشون را بیان میکنن و میپذیرن که اشتباه کردن خیلی احترام قائلم...یالوم اینجا نه تنها درباره اشتباهات و مشکلات بیمارانش بلکه درباره اشتباهات خودش نیز صحبت میکنه...افرادی که دربارشون صحبت میکنه جالب توجه هستن و لزوما کیس های موفق درمان نیستن...خیلی از خوندنش لذت بردم و خیلی هم یاد گرفتم...سوال درست پرسیدن از خود در موقعیت های مختلف خیلی مهمه برای واضح تر درک کردن احساس و یا موقعیتی خاص... 

چند جمله از کتاب: 

اگر بیمار مشکلات رو ناشی از عوامل بیرونی بداند دیگر دلیل نمی‌بیند تا در خود تغییری ایجاد کند 

بعضی ها نه میدانند چه احساسی دارند و نه میدانند چه میخواهند نه عقیده‌ای دارند و نه انگیزه‌ای یا نه خواسته‌ای، طبق میل دیگران زندگی میکنند این افراد کسالت آور میشوند... 

بعضی دیگر نمی‌توانند تصمیم بگیرند هرچند میدانند دقیقا چه میخواهند و چه میخواهند بکنند ولی نمی توانند دست به عمل بزنند و به جای آن مدام در شک و دودلی هستند ...

معلوم بود که تلما مسئول ناراحتی خودش است 
معلوم بود که این همه قدرت را عمدا برای ماتئو قائل بود 
معلوم بود تلما عمدا این قدرت را به ماتئو داده بود تا آزادی و مسئولیت خودش را در قبال زندگی خودش منکر شود اصلا میلی نداشت آزادیش را ار ماتئو پس بگیرد چون شدیدا میخواست تسلیم او باشد .


          

            هم داستان های خوبی بودند هم به عنوان داستان آموزشی واضح و آموزنده بود
اما چیزی که برام خیلی تحسین برانگیز بود جسارت و شجاعت یالوم در این همه خودافشا گری در سراسر کتاب بود
در این کتاب روان درمانگر (که در حقیقت خود یالوم هست) یک موجود ماورایی و ابرقدرت و بی عیب و نقص نیست. دقیقا یکی شبیه خود ماست با عیب ها و ضعف های شخصی اش که صمیمانه و صادقانه تلاش می کنه با بیمارش همراه بشه و بهش کمک کنه. و همین باعث می شه بیشتر برای آدم قابل احترام باشه.