انصافا شارلوت برونته کتاب بد ندارد؛ جین ایر شاهکار است، ویلت (صرف‌نظر از پایان مبهم‌ش) بسیار خواندنی است، پروفسور از تمام کتاب‌های خواهرش آن بهتر است و شرلی می‌تواند شانه به شانه‌ی جین ایر بایستد‌.
درست است که شرلی در بستر یک بحران اقتصادی اجتماعی تعریف می‌شود و ادای دین شارلوت به خواهرش امیلی است، اما بیش از همه چیز شبیه عقل و احساس جین آستین است، با یک تفاوت بسیار مهم؛ علی‌رغم اینکه الینور تا آخرین صفحه عاقلانه تصمیم می‌گیرد و ماریان با احساس‌ش، کارولین و شرلی تا آخر کتاب با عقل و احساس درگیرند و آخر هم کاری را می‌کنند که فکرش را نمی‌کردند.
اگر جین ایر را دوست داشتید، به احتمال زیاد از خواندن شرلی لذت خواهید برد. 
        

          «عشق نگاه می‌کند و می‌خواهد، اما جرئت نمی‌کند.»
        

          بی شک یکی از بهترین کتاب های خواهران برونته و یکی از بهترین کتاب هایی بود که خوندم!
اول از همه میخوام بگم درسته طولانیه(نسخه ی چاپیش که من خوندم ۸۳۶ صفحه بود🙂) ولی از خوندنش نترسین. ۱۰۰ صفحه اول خسته کننده ست اما بعد از ۱۰۰ صفحه و به خصوص به محض معرفی شرلی، کتاب اونقدر کشش پیدا می کنه که اصلا متوجه نمی شید چقدر غرق خوندنش شدید:))
از اون سبک داستان هایی هست که من واقعا دوستشون دارم: عاشقانه کلاسیک. توصیفاتش عالیه و اوضاع سیاسی اون زمان(که در این کتاب اوضاع طبقه کارگر و موقعیت زنان هست) رو روایت می کنه.
این کتاب در واقع داستان دو ماجرای عشقی رو روایت میکنه. داستان با یکی از شورش های کارگران شروع میشه، بعد با کاترین و آقای مور آشنا میشیم، و بعد شرلی وارد ماجرا میشه و کتاب به اوج جذابیت خودش می رسه.
پیش فرض هایی که کتاب درباره ی ازدواج شرلی می داد جالب بود، مشتاق بودم(حدس هم زدم) که ببینم درنهایت با چه کسی ازدواج می کنه.
شخصیت کاترین و شرلی که متضاد هم و در عین حال هردو جذاب بودن بسیار عالی توصیف شده بود. کاترینی که دختر آروم و حرف شنو و مهربونی هست درمقابل شرلی پرماجرا و پرشور و مستقل جالب بود. عاشق شرلی بودم و دلم به حال کاترین می‌سوخت😅
در کل یکی از بهترین کتاب های کلاسیکه، اگه یکی از دوستداران ژانر کلاسیک و تاریخی هستید کتاب رو از دست ندید:))
        

          واقعا عاشقانه های شارلوت برونته عالی هستند. قسمت‌های عاشقانه را جوری توصیف می‌کند که انسان با گوشت و پوستش درک می کند. 
این کتاب در حد جین ایر نبود اما عاشقانه هایش بدک نبود. شخصیت پردازی زنها خوب و قوی و برعکس شخصیت پردازی مردها کمی زنانه بود.
اما در کل مثل کتاب بینوایان و جنگ و صلح باید واقعا متنش کوتاه شود خصوصا قسمتهایی که بانو برونته شروع می کرد به اظهار فضل و دیگر ول نمی کرد.
شخصیت‌های اصلی این کتاب دو دختر به نام های کارولین و شرلی هستند. یکی آرام و فرشته گون و دیگری پر شر و شور و پر از شیطنت. شاید شخصیت شرلی را از روی خواهرش ساخته باشد، نمی دانم کدامشان، همان که می گویند تا اخر عمر مجرد بوده و کمی شخصیت پسرانه داشته.

با اینکه شرلی بعد از جین ایر نوشته شده ولی در مجموع کتاب ضعیف تری است ، هم بدنه داستان و اتفاقات و کندی ماجراها و هم حضور دائم و پررنگ نویسنده در داستان (سوم شخص مداخله‌گر) بسیار توی ذوق می‌زند. اما در مجموع از خواندنش خوشحالم ولی برعکس جین ایر بعید است هیچ وقت دوباره سراغش بیایم.
        

          یادداشتی بر شرلی:

شارلوت برونته در شرلی از یورک‌شر می‌نویسد. از جایی که زندگی کرده است؛ و از مردمانی می‌گوید که باید فقط و فقط برای خودشان تلاش کنند. این‌بار از قصه‌ای به شاعرانگی جین ایر خبری نیست، اما واقع‌گرایی بیش از پیش بر رمان و نوشتار او غلبه کرده است. هرچه جلوتر می‌روم، رئالیسم شمایل خود را کم‌کم از پشت پرده بیرون می‌آورد. 
شارلوت برونته دست می‌گذارد روی چند دهه پیش از زمان نوشتن کتابش. از عصر جنگ می‌نویسد و تاثیرش روی اقتصاد، کارگران و کارخانه‌داران. آیا طرف قشر خاصی را هم می‌گیرد؟ سعی کرده است که نگیرد. باوجود آن‌که برونته تا جایی که توانسته است، از کارگران و سهمی که صنعتی شدن کارخانه‌ها در بی‌کاری‌شان دارد نوشته است، به‌نظر می‌آید او با کارخانه‌داران هم‌راه‌تر است تا با کارگران. ما به زندگی کارخانه‌دار اصلی رمان یعنی رابرت مور نفوذ بیش‌تری داریم تا به زندگی کارگری مثل ویلیام فارن. هم‌چنین شخصیت‌های مور و فارن که تقریبا نماینده‌ی قشر کارخانه‌دار و کارگر در رمان‌اند، هردو شخصیتی برحق‌اند و خواننده به‌نوعی با هردو هم‌ذات‌پنداری می‌کند، و دلیلش این است که برونته می‌خواهد خواننده با هر دو قشر دل‌سوزی کند و بی‌طرف باشد. 
رمان درباره‌ی دو شخصیت زن است: کارولین و شرلی. کارولین شخصیتی منظم و وظیفه‌شناس است، ساده‌زیست، لطیف و حساس است. شرلی در نقطه‌ی مقابل کارولین، دختری جسور، حق‌طلب، پرانرژی و شادی‌طلب، باشکوه، و با این حال بسیار تودار است. 
شرلی دیرتر از کارولین وارد رمان می‌شود، اما با ورودش می‌توان گفت داستان تحت‌الشعاع او قرار می‌گیرد. دوستی کارولین و شرلی برای من جذاب‌ترین بخش رمان بود. 
در عین آن‌که بسیاری از اتفاقات قابل پیش‌بینی‌اند، بسیاری هم غیرمنتظره‌اند.
شخصیت‌پردازی شرلی، یکی از نقاط قوی رمان است. شاید آن‌قدرها شرلی را دوست نداشته باشم که جین ایر را دوست داشتم، اما شخصیت‌پردازی شرلی بیش‌تر به‌سمت یک شخصیت حقیقی حرکت می‌کند تا جین ایر. شخصیت شرلی گاهی من را به تحسین و گاهی به انزجار می‌کشاند، و با این‌که بخشی در من میل این را داشت که شرلی شخصیتی کامل باشد، بخشی هم می‌دید که شرلی شخصیتی تازه و خارج از کلیشه‌های «دختر خوب» در رمان‌های کلاسیک است. مسیری که شارلوت برونته در رمان‌هایش به سوی فمینیسم طی می‌کند، حائز اهمیت است.
در جمع‌بندی، شرلی رمانی طولانی‌ست که می‌تواند برای بعضی کسالت بار باشد و برای بعضی دیگر لذت‌بخش، چرا که برونته از ملودراما دوری می‌کند و اهدافش را گسترده‌تر می‌کند. برای شروع خواندن رمان‌های برونته‌ها، شرلی انتخاب مناسبی نیست. ما در شرلی بیش‌تر درباره‌ی یورک‌شر می‌خوانیم و مردمانش و تاثیر وقایع کشور به روی اقتصاد و وضعیت معیشتی آن‌ها، و شاید بعد از همه‌ی این‌ها، عشق.
با وجود آن‌که نام رمان شرلی است، آن‌قدرها هم درباره‌ی شرلی نیست.
        

          من آدمِ بسیار کارولین هلستونی هستم! با این تفاوت که هیچ کس من رو‌ یه پرتره بی نقص از مریم مقدس توصیف نمی کنه ، و اساسا پرتره بی نقص یا حتی اتود اولیه یک پرتره بی نقص هم توصیف خوبی برایم نیست. کارولین نمودی از ظرافت و زیبایی به سلیقه غربی است ، با صورت سرخ و سفید و چشم های آبی آرام ...
بیشترین شباهتم به کارولین همین سخت گرفتن است! همین اجازه ندادن و امتناع کردن ... از این ها بگذریم شرلی داستانی تاریخی از صنعتی شدن انگلستان است ، بحران اقتصادی که با خودش بحران های هویتی فرهنگی و تغییر سبک‌زندگی هم به بار می آورد. موقع خواندن شرلی، بارها به این فکر کردم که چارلز دیکنز و‌ شارلوت برونته عجب زوج جالبی می شدند! ورژن انگلیسی سیمین دانشور و جلال آل احمد خودمان ... جدای از نمک شوخی، تاریخ انگلیس را _البته از دید‌ یک انگلیسی  که‌ حتی وقتی منتقد است وطن گریز یا وطن فروش نیست ! بلکه خیلی روایت ها و ماجراها از زاویه ای هستند که به نفع بریتانیا تمام می شود _ بهتر از هر منبع دیگری می شود در رمان هایشان جستجو کرد ، ورژن زنانه اش را شارلوت برونته می نویسد و‌  زاویه دید مرد را چارلز دیکنز و  می شوند نقش های مکمل محبوبم!
و سپس  برسیم به رابرت مور ، مرد مقبولی که در کنار همه ویژگی های خوشایندش ، آدم های اطرافش را _و شاید خودش را_آنقدرها خوب نشناخته! محبت هایی را می پذیرد که بیش از انکه مسیر زندگی اش را سامان بدهد یا راست و ریس کند به پیچ و خم آن اضافه می کند. آدم هایی که رابرت مور را به شرط تنهایی اش دوست دارند. و البته من به او حق نمی دهم... هرچند‌بخش لینای وجودم دوستش داشته باشد . و تمام ! دومین برونته خوانی 💫
        

          همون قدر که «جین ایر» رو با عشق و علاقه می خوندم، «شرلی» رو با احترام خوندم!
انقدر که «شارلوت برونته» این کتاب رو با واقع بینی نوشته و همه چی حس واقعی زندگی داره و خبری از اون دنیای رنگانگ کتاب های دیگه نیست!
گرچه پشت جلد هم نوشته شده که رمانی تاریخی_ اجتماعی هست و تحت تاثیر دوران سخت اقتصادی و سیاسی جنگ های ناپلئونی هست.
از نظر وزنی بسیار سنگینه، خوندنش طول کشید ولی جزء کتاب هایی هست که وقتی شروع می کردم به خوندن از این دنیا جدا می شدم و حس می کردم وارد یورکشر شدم! به حدی بعضی توصیفات رو دوست داشتم که بعضی جاها سرچ می کردم تا تصویر واضح‌تری پیدا کنم.
شخصیت شرلی رو تا حدی دوست داشتم شاید چون بعضی از احساساتش رو درک می کردم… .
        

          شرلی برای من خیلی داستان دلپذیر تری میتونست باشه اگه نویسنده انقد خطیب وار در داستان نمایان نمی بود. این ذائقه ی مردم عصر ماست. روایت رو دوست داریم وپیِ داستان هایی هستیم که نویسنده در اون نهان باشه.

برونته یکی از نویسنده های مورد علاقه م بوده همیشه. این کتاب  با هزار تا اگر میتونست خیلی قشنگ تر باشه
        

          فکر کنم شارلوت موقع نوشتن شرلی خیلی بیکار بوده، چون حسابی پرحرفی کرده و از آب و تاب و توصیفات طول و دراز کم نگذاشته. کتاب خیلی هم دیر «شروع» می‌شود. دیرتر از همه کلاسیک‌هایی که تا الان خوانده‌ام. 
از اینها که بگذریم، اشکال عمده شرلی را در این می‌بینم که به جای یک شخصیت زن اصلی، دو تا دارد؛ و این دو نفر یک جاهایی باهم هماهنگی امیدوارکننده‌ای دارند؛ ولی از جایی به بعد داستان دوپاره می‌شود. با این حال قلم شارلوت برونته را دوست دارم، چه کنم. 
        

          یک رمان قشنگ و لطیف دیگه از شارلوت برونته
داستان دو دختر جوان با روحیات متفاوت و شرایط اجتماعی متفاوت و دلنگرانی‌ها و احساسات و عشق و ازدواجشون
این وسطها اشاراتی هم به شرایط اقتصادی انگلستان در سالهای ۱۸۱۱ کرده و بحران صنعتی شدن و مشکلات کارگرها و ...
خوب بود در کل.
بخوام کتابهای شارلوت برونته رو به ترتیب خوبی و جذابیت بگم اینطوریه:
جین ایر
ویلت
شرلی
و احتمالا پروفسور که هنوز نخوندمش.
        

          آه قلبم !  هیچ فکرش رو نمی‌کردم اینقدر عاشق این کتاب بشم 
در تعجبم واقعا نمیتونم بپذیرم چرا« جین ایر» اینقدر معروف تر از «شرلی» هست ؟!! 
خدای من معرکه بود  ✨
        

          این سومین کتابی بود که از شارلوت برونته خواندم و در این میان «جین ایر» همچنان محبوبم است؛ نمی‌دانم دلیلش به‌خاطر وابستگی نوستالژیکی است که به آن کتاب دارم یا به‌نظرم واقعاً از لحاظ روایی، داستان منسجم‌تر و یکپارچه‌تری نسبت به «شرلی» دارد. اما نمی‌توانم انکار کنم که شارلوت در این کتاب شجاع‌تر و بی‌مهاباتر شده. همین که شخصیت اصلی کتاب که نام غریبی هم دارد (شرلی هیچ‌وقت نام کوچک نبوده، همیشه به‌عنوان فامیلی به‌کارمی‌رفته) در یک‌سوم اول کتاب نه تنها حضور ندارد، بلکه نامی هم از او برده نمی‌شود یکی از ویژگی‌های جالب کتاب است. در ابتدای کتاب که بیشتر با کارولین همراه‌ایم مدام گیج و البته کنجکاو بودم که بدانم پس این شرلی کیست، کی وارد کتاب می‌شود و چه ربط و نسبتی با این شخصیت‌ها دارد. اما فقط معرفی دیرهنگام شرلی نیست که غریبش می‌کند، شرلی دختر عجیب و غریبی هم هست و با تمام دختران دیگر فرق می‌کند -  حتی با کارولین؛ که این مشخصه‌ی مأنوسی در کتاب‌های این چنینی است. اما من نمی‌توانم مطمئن باشم که شرلی را دوست داشتم. مخصوصاً حرف‌هایی پایانی‌اش با لوئی در اواخر کتاب خیلی اذیتم می‌کردند و با روحیه‌ی عصیان‌گر، سرکش و شجاع شرلی مغایرت داشتند. انتظار داشتم آن حرف‌ها را از زبان کارولین بشنوم، اما از زبان شرلی نه. از این لحاظ با این‌که کارولین خیلی معمولی‌تر از شرلی است، دست‌کم به‌نظرم شخصیت یکپارچه‌تر و منسجم‌تری دارد. از این‌که خانم برونته به بحران‌های پس از انقلاب صنعتی، جنگ‌های ناپلئون و اروپای قرن نوزدهم هم در خلال روایت پرداخته بود خیلی لذت بردم (اما همچنان به‌نظرم کتاب «شمال و جنوب» الیزابت گسکل در این زمینه یک سروگردن بالاتر از «شرلی» بود.) در نهایت شاید به‌خاطر طولانی بودن کتاب، شاید به‌خاطر تعدد شخصیت‌ها، گاه احساس می‌کردم انگار شارلوت برونته سررشته‌ی کلام را گم می‌کرد. صفحات زیادی می‌گذشت و در حالی‌که با جزئیات از حال و روز یکی از کاراکترها آگاه می‌شدیم، انگار کاراکترهای دیگر به حال خود رها شده بودند. در کتابی همچون «میدل مارچ» هم شخصیت‌ها و روایت‌ها زیاد و درهم‌تنیده بودند، اما انگار خانم الیوت بهتر توانسته بود نخی میان این دانه‌های تسبیح رنگارنگ و گوناگون بکشد؛ اما به‌نظرم شارلوت برونته این کار را شاید به‌اندازه‌ی خانم الیوت ماهرانه انجام نداده بود. مثلاً شرلی و کارولین گرچه ظاهراً دوستان نزدیک هم بودند،‌ گاه انگار اصلاً در زندگی هم حضور نداشتند و ارتباط‌شان به‌خوبی به‌تصویر کشیده نمی‌شد.