واقعا عاشقانه های شارلوت برونته عالی هستند. قسمت‌های عاشقانه را جوری توصیف می‌کند که انسان با گوشت و پوستش درک می کند. 
این کتاب در حد جین ایر نبود اما عاشقانه هایش بدک نبود. شخصیت پردازی زنها خوب و قوی و برعکس شخصیت پردازی مردها کمی زنانه بود.
اما در کل مثل کتاب بینوایان و جنگ و صلح باید واقعا متنش کوتاه شود خصوصا قسمتهایی که بانو برونته شروع می کرد به اظهار فضل و دیگر ول نمی کرد.
شخصیت‌های اصلی این کتاب دو دختر به نام های کارولین و شرلی هستند. یکی آرام و فرشته گون و دیگری پر شر و شور و پر از شیطنت. شاید شخصیت شرلی را از روی خواهرش ساخته باشد، نمی دانم کدامشان، همان که می گویند تا اخر عمر مجرد بوده و کمی شخصیت پسرانه داشته.

با اینکه شرلی بعد از جین ایر نوشته شده ولی در مجموع کتاب ضعیف تری است ، هم بدنه داستان و اتفاقات و کندی ماجراها و هم حضور دائم و پررنگ نویسنده در داستان (سوم شخص مداخله‌گر) بسیار توی ذوق می‌زند. اما در مجموع از خواندنش خوشحالم ولی برعکس جین ایر بعید است هیچ وقت دوباره سراغش بیایم.