نشر هرمس ترجمه‌ی جدیدی از کتاب تری ایگلتون با نام «آثار ادبی را چگونه باید خواند» به کوشش محسن ملکی و بهزاد صادقی ارائه داده است. پیش‌تر ترجمه‌ی مشیت علایی از این کتاب با نام «چگونه ادبیات بخوانیم» در نشر لاهیتا منتشر شده بود. ایگلتون در پیشگفتارش بر این کتاب می‌نویسد: «سعی می‌کنم بر مسائلی چون روایت، پیرنگ، شخصیت، زبان ادبی، ماهیت داستانی، مشکلات تفسیر انتقادی، نقش خواننده و مسئله‌ی ارزش‌ـ‌داوری‌ها پرتو بیفکنم. در این کتاب، برای کسانی که به آشنایی با نویسندگان و جریان‌های ادبی از جمله کلاسی‌سیسم، رمانتیسم، مدرنیسم و رئالیسم نیاز دارند، ایده‌‌هایی مطرح کرده‌ام» (نقل از چاپ هرمس).


ماهنامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی دهم، سال 1395.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
        

          این کتاب را خیلی اتفاقی و بدون توصیه قبلی گرفتم. احساس کردم شاید به دردم بخورد. و دلم نمی‌خواست در شروع چیزی پیچیده و تخصصی بخوانم. همان طور که اول کتاب توضیح داده شده مطالب آن برای نوآموزان طراحی شده و ممکن است برای فعالان حوزه ادبیات چندان کارآمد نباشد. هرچند به نظر من خواندش برای هیچ کس خالی از لطف نخواهد بود.
هدف اصلی کتاب بازنگری آهسته خواندن و کمی عمیق کردن فرآیند خواندن آثار ادبیست.
کتاب به فصل‌های آغاز آثار ادبی، شخصیت، روایت، تفسیر و ارزش تقسیم شده. و در هر بخش به صورت مفصل هر یک از این مباحث را شکافته و ما را به سمت چیزی که هرکدام از این‌ها به ما در مورد کلیت اثر ادبی می‌گوید راهنمایی کرده. 
لحن کتاب عاری از هرگونه پیچیدگیست و بسیار ساده بیان شده. نگرانی اصلی من به هنگام خرید این بود که شاید کتاب کسل‌کننده، پیچیده و پر از اصطلاحات و نظریه‌های سخت ادبی باشد اما کتاب بسیار سرراست است و طنز نویسنده به روان‌تر پیش رفتن کار کمک بیشتری هم می‌کند. 
در هر فصل تعداد بسیار زیادی مثال وجود دارد که پس از توضیحات ابتدایی نویسنده مطرح و بررسی شده‌اند تا همه چیز کاملا شفاف شود. مثال‌ها هم از آثار مشهوری چون جین ایر، الیور توییست، غرور و تعصب، هری‌پاتر، جنایت و مکافات، آرزوهای بزرگ و... انتخاب شده‌اند که حتی اگر توسط خواننده مطالعه نشده باشند مأنوس و آشنا هستند.
یکی از ضعف‌های کتاب نیز از همین جا ناشی می‌شود که در فصل‌های ابتدایی تنوع و گوناگونی مثال‌ها بسیار زیاد است و در فهم مطلب یاری می‌کند ولی در فصل‌های آخر تعداد آنها رفته رفته کاهش می‌یابد و محدود به یک یا دو کتاب خاص می‌شود. 
نویسنده به شدت نثر شوخ‌طبعی دارد و در مورد خیلی چیزها از جمله “خداوند” و نویسندگانِ انجیلی که از کلاس‌های نویسندگی خلاق نمره خوبی نخواهند گرفت!!! وعذاب وجدان اخلاقی‌ای که باعث شده نویسنده جین ایر زن اول آقای راچستر را به هر طریقی از بین ببرد صحبت می‌کند. که همه این جزئیات باعث می‌شود خواندن کتاب لذت بیشتری داشته باشد.
کتاب در مجموع به من دید جدیدی در نقد کتاب داد و متوجه برخی ضعف‌های خودم در قضاوت اثار ادبی شدم.
ترجمه کتاب بسیار خوب انجام شده بود و به نظرم درخشان‌ترین کار مترجمان این بود که دقت کرده بودند تا هرطور شده قسمت‌های ذکر شده از آثار ادبی مشهور را از ترجمه‌های خوب فارسی ذکر کنند.
تنها نقص کتاب در قسمت ترجمه شعرها رخ می‌داد که آن هم بر گردن مترجمان نیست، با این حال مراجعه به متن اصلی در قسمت شعرها شاید بد نباشد.
و نکته آخر که به نظرم کم اهمیت هم نیست، کاغذ کتاب بوی بسیار خوبی می‌داد، و هروقت از خواندنش خسته می‌شدم کتاب را می‌بوییدم و دوباره ادامه می‌دادم.
        

          نوچ
می شود اشاره ها و تذکرات خوبی دربارۀ کارکرد اثر ادبی توی ش پیدا کرد، ولی انقد اشاره ها به متون مختلف زیاد بود که اصلا نفهمیدم حرف حساب این بندۀ خدا چیست؟
        

          ترجمه‌ی کتاب یه جاهایی عالی بود و یه جاهایی آزاردهنده‌.
محتواش ولی خوب بود و من ازش یه چیزایی یاد گرفتم، مثلا این که طوری نیست یه کتاب رو بخونم و لذت ببرم بدون این که بدونم منظور نویسنده از المان‌های مختلفی که توی داستان چیده، چی بوده.
        

          من چون داستان کمتر خواندم به خصوص ادبیات انگلیس   خیلی سخت بود
        

          این کتاب رو تو نمایشگاه امسال گرفتم و از اسم و طرحش اینطور به نظرم نمی‌اومد که کتاب مهمی باشه... بعد از اون با کتاب نظریه‌های ادبی تری ایگلتون آشنا شدم که خیلی روون و خوب نظریه‌های خشک ادبی رو توضیح می‌ده... بعدش هم یکی از اساتید واحد نقد ادبی رو از این کتاب درس داد (هرچند که استاد شخص من نبود) همه‌ی این‌ها باعث شد کتاب رو بخونم... شاید پنجاه درصد کتاب به درد کسی نخوره و توضیح واضحات باشه اما ایگلتون انقدر روون و شیرین مسائل رو مطرح کرده که جذب متن می‌شید و حتی جاهایی شیطنت‌های طنازش باعث می‌شه یه لبخندی هم می‌زنید.
        

          ای کاش این کتاب رو همون موقعی که خریده بودم خونده بودم. اگر کتاب رو توی دبیرستان یا نهایتاً سال اول دانشگاه می‌خوندم لذّت بیشتر می‌بردم ازش.