قصه های امیر علی کتابی طنز با قلم منحصر به فرد امیرعلی نبویان.
جلد دوم واستفاده از کاراکتر های درخشانی همچون مهران و عمه خانوم سریالی بودن این کتاب را پشتیبانی کرده و مخاطب را برای هر قسمت تهییج میکند.
        

          در جلد دوم همان حرف‌‌های مفصلی که از هدف نویسنده برای نگارش کتاب در جلد اول گفتم را تکرار می کنم. البته نه اینجا، اگر مایلید در همان یادداشت جلد اول بخوانیدش.
در این جلد  مقدمه ای از منصور ضابطیان و محمد صوفی را خواهیم خواهیم خواند و بعد وارد جهان داستان‌های کتاب می شویم.
از نظر امتیاز  و کیفیت اثر،جلد دوم هم فرزند خلف جلد اول به حساب آمده و همان راه را ادامه داده.هر تازه‌ای نیست. اما در مورد مقدمه ها می توانم بگویم.
ضابطیان می گوید: در منزل مسعود فروتن جمه بودیم و امیر علی به واسطه او به ما معرفی شد اوایل  جدی‌اش نگرفتم و فکر کردم از آن عشق نویسندگی‌های نوپاست ولی وقتی رفت و یک متن نوشت  آنقدر خوب نوشت که شک کردم کار خودش باشد و گمان بردم اثر یک نویسنده‌ی حرفه‌ای است.باز هم به او سفارش کار دادم و دیدم سخت می نویسد ولی خوب می نویسد!
نوشتن او شبیه زایمان زنی است که یک جنین پنج کیلو و چهارصد در شکم دارد!

این جمله ضابطیان را کاملا درک کردم.نوشتن امیر علی  و زبان داستانش دقیقا با این توصیف برایم عینی شد! و در آخر هم ضابطیان گفت طول نکشید که امیر علی یکی از ما رادیو هفتی‌ها شد!
محمد صوفی هم شروع جالبی در مقدمه دارد:این دومین مقدمه است چون امیر علی اولی را گم کرده است! اگر جلد اول را خوانده باشید می دانید که یکی از خصوصیات امیر علی کتاب بی نظمی است که گویا نویسنده هم عینا همان ویژگی را دارد.در ادامه صوفی ،نبویان را جوان آرام و ساکتی توصیف کرده که با این تصویر همه را گول زده بلکه او یک شیطان سر به زیر است!
این جلد هم برای رفع خستگی و آزاد سازی ذهن و فکر کاربردی است و به یکنواختی  حال و احوال و احیانا کسالت‌‌های روزمره، موجی می اندازد و نسیمی می وزاند! 



        

          و کتاب دوم که باعث شد از شدت خنده گریه کنم! تا ابد قصه آخر که راجع به مواجه یه آقای آلمانی با خانواده و فرهنگ ایرانیه غش غش میخندم=)
يه چیزی که تو جلد قبلی اذيتم میکرد پایان بندی غیر قابل قبول برای هر داستان بود که تو جلد دوم بهتر شد!
        

          می‌شود به سادگی ضرب المثل‌های ایرانی الاصل را از نمونه‌های وام گرفته‌شان تمیز داد.
به اعتقاد حقیر، کاملا پیداست که عبارت "چو فردا شود فکر فردا کنیم " را اگر جان به جانش کنید، داد می‌زند که متعلق به فرهنگ همین مرز و بوم است ولاغیر.
اما مثلی چون "وقت طلاست" قطعا ترجمه‌ای است بی‌مناسبت و نسنجیده؛ چرا که ملت شریف ما بارها و بارها ثابت کرده‌اند که این وصله‌ها به هیچ عنوان به آنها نمی‌چسبد.
        

          روزمرگی‌های قلابی و طنز!  کتابی مخصوص زمانی که فکرتان خسته هست و میخواهید کمی آرام شوید و هیچ دغدغه فکری جدیدی به خود اضافه نکنید!
        

          بسم الله 

جلد دوم را در مسیر برگشت از پیاده‌روی اربعین شنیدم. با تجربه جلد یک می‌دانستم که نسخه عالیِ نخوابیدن پشت فرمان همین کتاب است و به همه رانندگان عزیز نیز پیشنهاد می‌کنم.
درباره جلد یک گفته بودم: کتاب آن‌قدر جذاب بود که نه تنها پشت فرمان خوابم نبرد بلکه ترغیب شدم جلد دومش را هم که صوتی شده است در راه برگشت بشنوم. و حالا شنیدم و می‌گویم: حقیقتاً به اندازه جلد یک جذاب بود. امیدوارم جلدهای بعدی هم صوتی شود و در سفرهای بعد مورد استفاده‌ام قرار بگیرد.

شوخی‌ها جذاب است و لحن نویسنده رسمی، همین قضیه سبب شده است که کتاب جذابیت مضاعفی پیدا کند. نکته مهم دیگر این است که حد و مرز طنز رعایت شده و همین عاملی برای امتیاز بیشتر دادن به کتاب است.

حجم کتاب چه به صورت چاپی و چه صوتی کم است و جذابیت بالایش سبب می‌شود طی شدن زمان را حس نکنید. نمی‌دانم چرا اما نسبت به این کتاب واکنش منفی داشتم، شاید به دلیل منفی نگری بی‌دلیلم نسبت به نویسنده‌اش بوده است. اما مهم این است که الآن کتاب را به شدت پیشنهاد می‌کنم.

والسلام
        

          نوشته های امیرعلی نبویان همیشه بی نظیرن. همیشه نوشته های ایشونو به صورت پراکنده از رادیو و صفحات اجتماعی شنیده بودم و این بار عزمم رو جزم کردم که کامل کتاب ها رو بخونم و تو دو روز دو تا کتابو خوندم. طنز کتاب اینقدر جذابه که هر داستان به راحتی تو ذهن میشینه میتونم این مجموعه رو بارها بخونم و بازم مثل دفعه ی اول بخندم و برام تازگی داشته باشه. ضمن اینکه نوشته های آقای نبویان با صدای خودشون تو مغزم پلی میشد و این کتابو برام جالب تر کرده بود.
        

          به اندازه‌ی کتاب اول دوستش داشتم.