می‌دانی حارصه چیست، پسرم؟ یک کلمه‌ی قدیمی عربی است. هم‌خانواده با حرص، حریص، احتراص و محترص. الان برایت توضیح می‌دهم پسرم. می‌دانی که به شتر می‌گویند کشتی صحرا. این حیوان مبارک می‌تواند سه هفته‌ی تمام، بی‌آن‌که چیزی بخورد یا بیاشامد، تشنه و گرسنه،پیوسته در بیابان راهپیمایی کند. یعنی این‌قدر حیوان مقاومی است. اما یک جور خار بیابانی هست که شترها عاشق آنند. تا چشمشان به این خار می‌افتد، آن را با دندان می‌کنند و شروع می‌کنند به جویدن. خارها دهان شتر را زخمی می‌کنند و خون از زخم‌ها جاری می‌شود. هرچه طعم تیغ و شوری خون بیشتر با هم قاطی می‌شود، شتر لذت بیشتری می‌برد. خلاصه هرچه بیشتر می‌بلعد، خون بیشتری می‌آید و هرچه خونریزی شدیدتر می‌شود، شتر ولع بیشتری پیدا می‌کند. از خون خودش سیر نمی‌شود و اگر جلویش را نگیرند از فرط خونریزی می‌میرد. حارصه یعنی این. همانطور که گفتم،کلماتی مثل حرص و احتراص و حریص هم از همین ریشه است.
داستان خاورمیانه هم همین است، پسرم. مردمانش در طول تاریخ یکدیگر را کشته‌اند بی‌آنکه بدانند خون خود را می‌ریزند. آن‌ها هم از خون خود سرمست می‌شوند.
        

          درد داشت
خیلی درد
کتاب رو با یک بغض گنده خوندم و یک نفس تمومش کردم.
        

          اصل داستان همون درد و رنجیه که داعش به مردم ایزدی وارد کرد که تو کتابای دیگه ای که به این موضوع پرداختن هم دقیقا گفته شده و تو این داستان هم نویسنده بعد از حادثه ای که برای دوستش اتفاق میفته و برگشتن به شهر کودکی خودش پی میبره که دوستش قصد ازدواج با یه ایزدی رو داشته و از اینجا موضوع ظلم به ایزدی ها بیان میشه.
در کل کتاب خوبی بود و جملات تکان دهنده و قابل تفکر خوبی داشت.

        

          بی نظیز 
جرعه ای درد بنوشیم و انسان بمانیم.
        

          بنظرم "بی‌قراری" حاصلِ خاورمیانه‌ای بودن است. زندگیِ هراس‌انگیزی که در کمال ناباوری ساده‌ و عادی هم جلوه می‌کند. از ابتدای کتاب و مدخلی که در تعریف کلمه‌ی حارصه آورده بود تا پایانِ داستانِ غمبارش دقیقا شرحِ‌حال هرروزی است که یک خاورمیانه‌ایِ غیرایرانی(سوری، لبنانی، عراقی و...)  تجربه می‌کند.
قلمِ لیوانلی در "بی‌قراری" چنان رسا است که مخاطب را هم به هول‌وولای ناامنی‌های جنگ‌های خاورمیانه می‌اندازد.
خاطرم هست زمانی که تمامش کردم انتهایش از حافظ موسوی نوشتم:
"اینجا خاورمیانه‌است
سرزمین صلح‌های موقت 
بین جنگ‌های پیاپی..."
        

          عالی با خواندن این کتاب با  داستانی جذاب دین انواع مذاهب و  آیین ها ،تفرقه، ظلم ، آداب رسوم ایزدی ها و.........آشنا شده.با داعش و طلم و جنایات این گروه و همچنین حمایت غرب از آنها بیشتر پی می بریم.
        

          
ابراهیم یک روزنامه‌نگار ترک ساکن استانبول، در جلسه‌ای برای بررسی اخبار روز متوجه میشه دوست بچگی‌ش، حسین، در آمریکا بر اثر ضربات متعدد چاقو کشته شده. تصمیم میگیره به شهر محل تولدش برگرده و از چند و چون قضیه سر در بیاره. موقعی که میره اونجا یک داستان دیگه در مورد حسین متوجه میشه، یک داستان عشقی تلخ بین حسین و ملک‌ناز دختر ایزدی از آوارگان سوری. ابراهیم که به شدت ذهنش درگیر میشه در به در دنبال ملک‌ناز میگرده و متوجه رنج و عذاب و مصیبت‌هایی میشه که داعشی‌ها بر سر اون و اطرافیانش آوردن. این فجایع بسیار دردناک و متاسفانه متاسفانه برای ما اهالی خاورمیانه، این خاک باارزش نفرین شده، جدید نیست. کتاب داستان خاصی نداره، روایت در انتهای سرهم بندی شده، اشتباهاتی در بیان اعتقادات مردم داره و در نهایت دچار یک دوگانگی غرب-شرق شده که توی ذوق میزنه. من اساساً با این غرب‌زدگی و شرق‌زدگی و فلان و بیسار مشکل دارم مخصوصا اگه به موعظه و خطابه منتج بشه. سه میدم فقط به احترام رنج و درد مردمان درگیر در این جغرافیا وگرنه کتاب بیش از دو ارزشی نداره.

از متن کتاب:
ه«میدونی حارصه چیه؟ یه کلمه‌ی عربی از خانواده‌ی حرص. حارص، احتراص. می‌دونی که شتر اونقدر صبور و پر طاقته که می‌تونه سه هفته تو بیابون راه بره و راه بره. توی بیابون خارهایی هست که شترها خیلی دوست دارند، هرجا این خار رو ببینند با دندون اون رو می‌کنند و شروع به جویدن می‌کنند. وقتی این خار با مزه‌ی شور خون آغشته میشه شترها لذت بیشتری می‌برند. هر چی بیشتر می‌خورند خون بیشتری می‌ریزه و هر چی خون بیشتر میشه شتر بیشتر و بیشتر از این خار می‌خوره، انگار که دیگه از خون خودش سیر نمیشه.اگه مانعش نشن شتر از شدت خون‌ریزی می‌میره.این یعنی حارصه. این رسم تمام خاورمیانه است پسرم،  اهالی خاورمیانه در طول تاریخ همدیگه رو کشتن و کشتن و کشتن بی اینکه متوجه بشن در حال ریختن خون خودشون هستن. از طعم خون خودشون مست میشن...»ه

پ.ن: البته من با این پاراگراف بالا هم صد در صد موافق نیستم اما قشنگ بود نوشتم