یکی از بهترین رمان های طولانی که خواندم
بعد خواندن این کتاب بود که به نویسندگی علاقه مند شدم
        

          کتاب‌های طفلکی رو در حال خواندن نگه می‌دارم که سر فرصت یک یادداشت درخور و شایسته براشون بنویسم، اما اون فرصت هرگز از راه نمی‌رسه و مجبورم به همین یادداشت‌های دم دستی نه چندان خوب رضایت بدم...
جادوگر اولین جلد دریای زمینه که سال 1968 چاپ شده و جزء فانتزی‌های کلاسیک به حساب میاد. کتاب سرگذشت گِد رو روایت می‌کنه، از بچگی که در گونت بزچران بوده و بعدتر که آموزش جادوگری می‌بینه و بعد هم بلایی که به خاطر غرور گریبانگیرش می‌شه.
لوژوان در این کتاب دنیاسازی کرده: دریای زمین سرزمینی متشکل از جزایر کوچک و بزرگه که با دریای بی‌کران احاطه شدن و به طرز جالبی از کلیشه‌های رایج در دنیاسازی دوره. شکل جادو در این کتاب هم متفاوته: این جادو در کلمات نهفته‌ست و برای به کار گرفتنش باید اسامی حقیقی چیزها رو به زبان کهن یاد گرفت.
کتاب متن، ترجمه، سرعت و شخصیت پردازی خیلی خوبی داره (پر از شخصیت‌های کم‌گوی و گزیده‌گوی چون در) و کلا دارم از خوندنش لذت می‌برم (الان میانه‌ی جلد سوم هستم). 
ممکنه بعد از خوندن جلد ششم برگردم و اینجا رو ویرایش کنم :)
        

          از دوازده سیزده سالگی دیگه کتابی توی این ژانر نخونده بودم.
این حس غرق شدن توی یه دنیای دیگه برای ساعت های طولانی رو خیلی وقت بود تجربه نکرده.
نمی‌تونستم خودمو از این جهان سرد و خیس و خاکستری بیرون بکشم.
بهترین واژه ای که براش پیدا می‌کنم «خردمندانه» ست
در حالی که فکر می‌کردم این جور داستانا فقط قراره سرگرم کننده باشن.
اگیون شخصیت محبوبم بود.به خاطر سرسپردگیش به سکوت و خردی که از دل سکوت بهش می‌رسید و آروم و تسلیم بودنش.
مثل وقتی که گد تصمیم گرفت ترکش کنه و پذیرش اگیون از لای کلمه ها و‌ جمله ها می‌ریخت بیرون.
اون همه اسم جزیره ها و اینا حوصلمو سر برد.
از خوندنش لذت بردم اما فکر نمی‌کنم جلدای بعدی رو بخونم.حداقل الان.
        

          مجموعه اش برای نوجوان واقعا مناسب نیست چون سبک high fantasy که داره روند داستانو کند کرده
        

          کتاب عجیبی بود. عجیب، خاص، متفاوت. دنیا پردازی‌ش برای من جالب بود. مدرسه‌ی جادوگری، جزیره‌های مختلف، سایه‌ی شوم. یه حس و حال عجیبی داشت که از کمتر کتابهایی میشه دریافت کرد. 
ولی فکر می‌کنم تا وقتی تموم جلدها رو نخوندم نتونم نظر خاصی بدم. برای همین، فعلا این سه ستاره رو بهش میدم.
        

          در سه شب خواندمش، و چه لذت بخش بود در این دنیا غرق شدن.
اگه دلتون برای فانتزی خوندن تنگ شده، پیشنهادش می کنم واقعا. خوش می گذره بهتون. :> 
در طاقچه با قیمتی کم موجوده. (ولی این جلد، کتاب کاغذیش سخت پیدا شه فکر کنم.)
        

          «در آغاز کلمه بود، کلمه با خدا بود، و کلمه، خدا بود.»

داستانِ خواندن این کتاب بهانه‌ای‌ست تا در مورد یکی از موضوعات موردعلاقه‌ و محبوبم یعنی کلمات و جادو صحبت کنم. برای همین این یادداشت بیش از آنکه نقدی بر کتاب باشد، روده‌درازی‌‌ست از قدرت جادویی کلمات. 
ارسلا گویین را نه با داستان‌هایش که با یک مقاله‌ی ۴ صفحه‌ای درخشان می‌شناختم. مقاله‌ای که در آن با استادکاری در مورد ارتباط بین رمان، انسان‌های نخستین، سفر قهرمان، شکار، جمع‌آوری گیاهان و قصه‌گویی زنان صحبت می‌کند. فقط در ۴ صفحه و در همین صفحات اندک هم من را شگفت‌زده کرد و به گریه انداخت. دقیقا بعد از خواندن این مقاله و آشنا شدن با قدرتش در به کارگیری کلمات مطمئن شدم باید مجموعه‌ی فانتزی‌ای که با آن شناخته می‌شود و از قضا در آن از دنیایی صحبت می‌کند که جادو در آن با به‌کار بردن نام کهن و حقیقی پدیده‌ها انجام می‌شود را بخوانم. و این مسئله، بیش از آنکه فانتزی و صرفاً برآمده از تخیل ارسلا گویین باشد، ریشه‌ای کهن و تاریخی دارد. تقریبا‌ً به قدمت اولین اجدادمان که برای یک پدیده‌ نام گذاشتند.

از نظر ارنست کاسیرر، فیلسوف و نظریه‌پرداز آلمانی، انسان‌های نخستین قادر نبودند که مرزی بین واقعیت و نماد قائل شوند. نتیجه‌ی این نگرش، تمایز نگذاشتن بین پدیده و کلمه‌ای که برای آن انتخاب می‌کردند بود. برای مثال اگر یکی از اجداد ما برای باران نامی می‌گذاشت و نام باران را صدا می‌زد این عمل همانند آن بود که خود باران را احضار کند. 
از طرفی از آنجا که در گذشته اکثر کلمات با نیروهای طبیعی یا در واقع خدایان مرتبط بودند، این کلمات ساحتی قدسی پیدا کردند. کم‌کم اتفاقات به‌ گونه‌ای پیش رفت که تکرار یک کلمه، همانند یک ورد جادویی عمل کرد و این تصور را در ذهن گوینده‌اش شکل داد که با تکرار آن کلمه در حال انجام عملی جادویی و البته مقدس است. 
دوباره به مثال باران برگردیم. تصور کنیم که یکی از اجدادمان کلمه‌ی «باران» را بارها و بارها بر زبان می‌راند و از قضا پس از این تکرار ناگهان آسمان شروع به باریدن می‌کند. به همین ترتیب این باور شکل می‌گیرد که با تکرار نام یک پدیده می‌توانیم بر آن تاثیر گذاشته و در واقع عملی «جادویی» انجام دهیم. 
این مسئله، یعنی قدرت جادویی کلمات حتی در کتاب مقدس هم بارها نمایان شده است. مانند همان جمله‌ی معروفی که در ابتدای یادداشتم نوشتم که در آن ساحت مقدس کلمه مشخص است و می‌گوید که کلمه و خدا یکی هستند. 
 و البته این جمله‌ی حقیقتاً جادویی:« خدا گفت: روشنایی بشود و روشنایی شد.» این جمله عیناً همان چیزی است که در مثال باران توضیحش دادم. 

خلق دنیایی جادویی و فانتزی براساس همین مسئله برای من کافی بود تا این کتاب را بخوانم. برای همین کم بودن هیجان آن، اشکالات متعددش در شخصیت‌پردازی و ضعفش در توضیح وقایع آنچنان من را آزار نداد. کتاب را فقط و فقط به خاطر بیشتر خواندن از جادویی کهن و حقیقی شروع کردم و آن را به هر کس دیگری که مثل من شیفته‌ی جادو و اسطوره‌ست پیشنهاد می‌کنم.
        

          جادوی دریای زمین خیلی متفاوت با جادوی فانتزی های دیگر و جذاب است، اینکه تو باید نام حقیقی هرچیزی را بدانی تا توانایی اعمال جادو بر آن را داشته باشی اما منطق داستان خیلی بی معنی بود. من اصلا نمی فهمیدم چرا گد بدون هیچ دلیلی باید با سایه اش روبه رو می شد. داستان هم بعضی جاها حوصله سر بود و از آن طرف درباره ی خیلی چیزها مثل مدرسه ی جادوگری و کلاس های درسشان به اندازه ی کافی توضیح داده نشده بود. البته این جلد اول مجموعه بود و شاید در جلدهای بعدی متوجه کل ماجرا بشویم ولی آنقدر که انتظار داشتم برایم جذاب نبود.