نازنین و بوبوک - داستایفسکی - رحمت الهی
دوست ندارم چیزی راجب قصه و فضای این داستان بگم، تنها میخوام از تجربه شخصیم بگم، منی که نمیتوانم پشت سر هم به مدت طولانی بنشینم و کتاب بخوانم، نصف این داستان را در یک شب خواندم و شاید برای شما معمولی بنظر برسد ولی برای من این اتفاقی جدید بود. واقعا از غم و درد و شور این کتاب و قلم فوق العاده داستایفسکی هیچ نمیتوانم بگویم. همین را از من بپذیرید.
زروان ( علی رستمی شاهراجی )
        

          بر روی زمین زندگی کردن و دروغ نگفتن غیرممکن است.

کتاب متشکل است از دو داستان کوتاه به نام‌های «نازنین» و «بوبوک» که داستان‌ها نه در یک زمان نوشته‌ شده‌اند و نه به یک‌دیگر مرتبط‌ هستند، بلکه همانند هزاران اثر غیرقانونی دیگر توسط یک ناشر ایرانی با سلیقه‌ی شخصی در قالب یک کتاب گرد هم آمده و چاپ شده است.
ذکر این نکته لازم است که آقای «رحمت الهی» از عهده‌ی ترجمه‌ی دو داستان به خوبی برآمده و متنی روان تقدیم خواننده نموده است.

داستان دوم (بوبوک) را بیشتر از داستان نخست(نازنین) دوست داشتم، البته این دوست داشتن به معنی عالی بودن بوبوک نیست و هر دو داستان از دید من بسیار معمولی بودند. این بار اول هم نیست و اصولا با همه‌ی اعتباری که نام نویسنده دارد و با تمام علاقه‌ای که شخصا به داستایفسکی دارم، او را داستان کوتاه‌نویس نمی‌دانم. او باید بنویسد و بنویسد و در داستان فرو رود تا شخصیت‌ها را بجود و تف کند بیرون. 
البته می‌دانیم که داستایفسکی هم مشکلات و گرفتاری‌های خاص خودش را داشت. او نیز همانند ما لنگ پول بود و باید هر طور شده پول در می‌آورد و مثلا برای همین بود که «بوبوک» را نوشت.

آن‌چه در داستان‌ها خواهیم خواند:
در داستان نازنین با شخصیتی روبرو هستیم که همسرجوانش خودکشی کرده و او خیره به پیکر او خاطراتش را مرور می‌کند تا بفهمد که چه شده که این‌طور شده...
در داستان بوبوک ما با شخصیتی روبرو هستیم که صدای مردگان را می‌شنود و ...

از خواندن داستان‌ها هیچ‌چیز عاید من نشد، اما از خواندن‌شان پشیمان هم نیستم. خسته کننده نبودند و کمی لذت هم بردم، هرچند این لذت می‌تواند به خاطر داستان دوم باشد و اگر نبود کمی بی‌رحمانه «نازنین» را قضاوت می‌کردم. 
سبک و ساختار نازنین را اخیرا در «آخرین روز یک محکوم» به قلم «ویکتور هوگو» خواندم، اما آش رشته‌ی لذیذ و داغِ هوگو که چنین بود و چنان کجا و آش دوغِ سرد و بی‌نمک داستایفسکی در نازنین کجا!

متاسفانه هرچه بیشتر از یک خواننده بخوانیم نسبت به او سخت‌گیرتر می‌شویم.
به نظرم در باقی عمرم اگر بخواهم بار دیگر از داستایفسکی لذت ببرم، به اجبار باید به بازخوانی شاهکارهایی هم‌چون (برادران کارامازوف، شیاطین، جنایت و مکافات، ابله) بپردازم، چون پس از این آثار دیگر از قلمش اشباع شدم.

بیست و هشتم دی‌ماه یک‌هزار و چهارصد و یک
        

          نازنین و بوبوک دوتا  داستان کوتاه از داستایوفسکیه که ارتباطی به هم ندارن و صرفا توی یک کتاب آورده شده بودن.
حقیقتا بعد از تجربه خوبِ "شب های روشن" و "یک اتفاق مسخره" خوندن نازنین و بوبوک ناامیدم کرد. از نازنین که خیلی سر در نیاوردم  و اصلا نفهمیدم فاز شخص اول داستان چی بود. بوبوک از نظر لحن من رو یاد یک اتفاق مسخره می انداخت و یک طنز ریزی داشت اما انگار پایانش باز بود و به نظرم داستایوفسکی نتونسته بود حرفش رو توی بوبوک درست بیان کنه.
این دو امتیازی که دادم رو بیشتر به ترجمه رحمت الهی و مقدمه باارزشش دادم. 
        

          نازنین را دوست داشتم.
داستان مردی بود که گذشته‌ی زناشوییش را زیر و رو می‌کرد تا بداند چرا جسد همسر نازنینش بی جان روبروی او افتاده.
داستایفسکی به زیبایی ما را که مستمعین نادیده‌ی این مردیم با او همراه می‌کند تا شخصیت مرموز این دخترک را کشف کنیم و در ضمن آن روی سیاهِ کمتر دیده شده‌ی روابط انسانی را دریابیم.
ترجمه‌ی خیلی شیوایی داشت که گرچه در دهه‌ی چهل انجام شده بود اما به دلیل نثر ادیبانه‌اش آن را بیشتر از ترجمه‌ی یلدا بیدختی‌نژاد  پسندیدم.
یک مقدمه‌ی مختصر هم مترجم درباب زندگی و زمانه‌ی داستایفسکی نوشته که واقعاً مفید و آموزنده بود و به شدت پیشنهاد می‌کنم.
        

          بدترین مواجهه‌ای که می‌تونستم با داستایوفسکی داشته باشم رو داشتم. :))
        

          داستان دوم یعنی بوبوک را بیشتر دوست داشتم.
        

          این کتاب، شامل دو داستان کوتاه، اثر داستایوفسکی است.
نازنین، ماجرای جریان زندگی از زبان مردی است که همسرش چند دقیقه پیش خودکشی کرده! او تمام حوادث زندگی‌اش را از ابتدا مرور می‌کند تا به این حادثه‌ی دردناک می‌رسد. این داستان برای من تداعی داستان‌های بلند داستایوفسکی بود؛ انگار که یکی از رمان‌های بلندش را خلاصه کرده‌باشد در یک داستان کوتاه چند صفحه‌ای، به همان سبک و سیاق، با همان شخصیت‌ها و ویژگی‌های روحی و رفتاری‌شان، با همان سبک حوادث میان افراد و با همان ادبیات!
جایی خوانده بودم که اگر نمی‌دانید قلم داستایوفسکی را دوست خواهید داشت یا نه، نازنین را بخوانید. قلمش در رمان‌های دیگری که خوانده بودم برایم کمی سنگین بود اما با این حال دوستشان داشتم، هرچند «نازنین» برایم دلچسب‌تر بود.
داستان نازنین، داستانی پر از درد و خشم و غم است، پر از خطاهای نابخشودنی و روزهایی که دیگر برنمی‌گردند. هرچند هیچ امید و شادی‌ای در داستان وجود نداشت اما مخاطب را به فکر وامی‌دارد ... 

داستان دوم، بوبوک است. ماجرای مردی است که وارد قبرستانی شده و ناگهان، حالی بر او غالب می‌شود که می‌تواند صداهایی از درون قبرها بشنود. گویا مردگان با هم گفتگو می‌کنند و این گفتگوها بازتابی است از آن‌چه آن‌ها در زندگانی‌شان بوده‌اند... 
برعکس نازنین که دوستش داشتم، این یکی اصلاً به دلم ننشست... 



        

          - چون برای داستان نازنین نوشته های زیادی بود دیگه من نمی‌نویسم.
- اما داستانِ بوبوک …  درمورد این هست که نویسنده  به دنبال جنازه ای به گورستانی کثیف میره ، و اونقدر از دنیا دور و به مرده ها نزدیک می‌شه که گفتگو های اونارو میشنوه !
- خیلی نگاه جالب و متفاوتی بود که فقط از داستایفسکی برمیومد و فضاسازی هم‌کاملا مناسب ساخت یه انیمیشن کوتاه بود.
- اما به هر دلیلی که احتمال زیاد ضعف ترجمه بود ارتباطی که باید رو نگرفتم :)
- اما دوسه تا بخش خیلی برام جالب بود :
پیر مردی که بعد از سه روز سکوت یک‌مرتبه به صدا در میاد که «نه من زندگی خواهم کرد، ممکن نیست! من زندگی خواهم کرد » و هی این جمله رو تکرار می‌کنه و باورش نمی‌شه فرصت هاش تموم شده ! و بقیه جسد ها بهش می‌گفتن “ خوش باور و ساده” …
- بعدی سرلشگری بود که در ۵۷ سالگی مرده و‌حتی بعد از مرگ به سرلشکر بودن و خنجرش می‌نازه! اما بهش میگن که : «اگه در اون بالا سرلشگر بودی  در اینجا هیچی نیستی و کاملا صفری! » اما اون همچنان میگه که نه من اینجاهم سرلشگرم» …
-اخر داستان هم نویسنده می‌گه که فساد حتی درون اون مکان و بین لاشه های کرم زده هم بود ! در آخرین لحظات و دقایقِ هشیاری مجددِ جسد ها و حتی با وجود فرصت کوتاهی که بهشون داده بودن.