کتاب کوتاهی است درباره زندانی به نام حیاط شیطان در استانبول حوالی سال ۱۵۰۰ میلادی. فضا سازی و شخصیت پردازی قابل قبول است.
        

          داستان حیاط شیطان در دوران امپراطوری عثمانی، در شهر استانبول رخ می‌دهد. داستان با مراسم صورت برداری از اموال متوفی، برادر پتار در صومعه شروع می‌شود. برادر پتاری که هفته‌های پایانی زندگی‌اش را به بازگویی خاطراتی از سفرش به استانبول گذارنده است‌. او، که به عنوان مترجم همراه یکی از اهالی صومعه به استانبول سفر می‌کند به دلیل یک سوتفاهم به زندان عجیب عثمانی در استانبول، معروف به حیاط شیطان می‌افتد. اگرچه در ظاهر قرار است داستان آشنایی و مصاحب کوتاه اما عجیب و خوشایند بین برادر پتار و جمیل، جوان ترک-یونانی تبار در حیاط شیطان را بخوانیم اما ایوو آندریچ نویسنده بوسنیایی اهل یوگسلاوی در فصول ابتدایی، در هر فصل به معرفی و زندگی یکی از شخصیت‌های مهم و اثرگذار داستان می‌پردازد و بعد داستان آشنایی و مصاحب پتار و جمیل را شرح و بسط می‌دهد. این ویژگی مرا به شدت یاد ادبیات کلاسیک روسیه انداخت، هرچند احتمالا داستان به زبان صربی یوگسلاوی نوشته شده. بزرگترین نقطه قوت داستان از نگاه من، شخصیت پردازی خوب و ساخت شخصیت‌های جذاب و بدیع است. شاید در کل داستان اتفاق و کشمکش سنگین و پیچیده‌ای رخ ندهد اما، شهصیت پردازی قوی، وزنه اثر گذاری در سنجش داستان است.
بیشتر آثار ایوو آندریچ مانند این داستان، پیرامون زندگی مردم بوسنی تحت سلطه‌ی امپراطوری عثمانی است.
ترجمه‌ای که من خواندم به کوشش آقای سهیل سمی بود. البته این ترجمه، از روی نسخه‌ی زبان انگلیسی اثر ترجمه شده با این همه ترجمه خوب و روانی بود و به نظرم سبک و سیاق را حفظ کرده بود. این کتاب کم حجم را نشر خوب چاپ کرده است‌.
        

          داستانی بود مملو از حرف های و گفته هایی فراتر از عمق کتاب از اسارتی تیره گمشده در خاطرات خقته