این کتاب در باره سفر آیت الله بهجت به کربلا است که داستانی زیبا است ولی می توانست آخرش هم یکم بیشتر اضافه کند.ایت الله بهجت از کسان بزرک این کشور هستند و من خیلی دوستشان دارم.
        

          داستانی که در این کتاب درباره آیت الله بهجت روایت شده، بسیار ضعیف است و فراز و فرود خاصی ندارد. نبود جذابیت در این داستان مخاطب را خسته می کند. و حتی اگر تا انتها خواندن کتاب را ادامه دهد با این سوال موجه می شود که : خب که چی؟ چرا من باید این شخصیت را بشناسم. نکته خاص در این گونه مجموعه ها این است که نویسنده یا در جریان داستان یا به گونه ای دیگر به خواننده بگوید چرا شناخت شخصیت انتخاب شده مهم است و با توجه به انتخاب ناشر برای روایت داستان کودکی شخصیت های این مجموعه، باید نکته خاصی در کودکی آنها وجود داشته باشد. اگر در جلد حاضر سفر یک نوجوان سیزده ساله به تنهایی و برای کسب علم، همان نکته خاص باشد، زیاد در کتاب به این وجه خوب پرداخته نشده و در مجموع جو حاکم بر داستان، یکنواخت و بدون فراز و فرود است. این مساله زمانی خودش را بیشتر نشان می دهد که ما شناخت بیشتری از شخصیت آیت الله بهجت حتی در کودکی داشته باشیم و بدانیم این شخص داستانهای جذاب و میخ کوب کننده ای حتی در همان سنین دارد و اینکه چرا نویسنده آن ها را روایت نکرده جای سوال دارد. شاید بشود گفت خود نویسنده هم شناخت خوبی از آیت الله بهجت نداشته تا بتواند او را خوب معرفی کند یا نخواسته کرامات او را در نوجوانی به مخاطب نشان دهد.

        

          سلام من از آقای بهجت خوشم می آمد به خاطر  همین همانطور که گفته بودم اول العبد را خواندم  ، خیلی مختصر بود ولی مفید  باتشکر  حبیب توکلی
        

          به نظر من اگه که چیزی در مورد آقای بهجت ندونی اطلاعاتش خوب بود...
        

          دیدن اسم یک عارف  و دانشمند علوم دینی در این مجموعه، برام عجیب بود. برشی که از زندگی آیت الله بهجت انتخاب شده بر می گرده به ۱۲ سالگی و زمانی که برای تحصیل علوم دینی به کربلا مهاجرت کردن. انتظار داشتم کمی به اهمیت علم آموزی و سختی کشیدن برای کسب علم پرداخته بشه.
ممکنه با خوندن این جلد برای نوجوان سوال پیش بیاد که واقعا طلبه شدن، ارزش دوری از خانواده رو داشت؟
خصوصا که هیچ توصیف خاصی از فضای حوزه ی علمیه و دروس اون در کتاب نیست.
        

          از مجموعه کودکی نامداران یک صد سال اخیر ایران. و درباره کودکی مردی که در آینده‌اش از بزرگ‌ترین علما و عرفای زمانه‌اش می‌شه. 
داستانی از کودکی محمدتقی بهجت از زمانی که قرار است در دوازده‌سالگی از خانواده‌اش جدا بشه و برای تحصیلات به شهری خیلی دور از خانواده اما خیلی نزدیک به اهل‌بیت بره و زندگی کنه و بشه از بزرگ‌ترین عالمان و مجتهدان زمانه ما. 
و معاصر بودن با او بشه از افتخاراتمون.
مرد ریزجسه‌ای که بیشتر او رو با نام و یاد امام زمان می‌شناسیم. بسیار دوستش داریم و صدایش در گوشمون است.
 و از آرزوهامون است تا مثل او بشیم تا بتونیم رضایت امام زمانمون رو جلب کنیم
هر چه از آقای بهجت بگم کم گفتم
اما اگه بهم بگن چی ازشون یاد گرفتی میگم دو تاش خیلی یادم مونده. یکی تأکید زیاد ایشون به انجام واجبات و ترک محرمات . یکی هم تأکیدشون به اینکه هیچ ذکری بالاتر از صلوات نیست. همین دو شاه کلید،‌رسیدن به خداست
کتاب‌های بزرگان سرزمینمون رو منتشر کنیم، بخونیم، معرفی کنیم،‌ خلاصه که این بزرگان رو الگوی خودمون قرار بدیم


🧒🏻👧🏻رده سنی کتاب برای دوازده سال به بالاست
        

          کتاب خیلیییی قشنگی است.
        

          حیف بود که شخصیت برجسته ای مثل آقای بهجت اینطور ضعیف توصیف بشه.
تکرار مداوم کلمه‌ی «من» واقعا اذیت کننده بود.
        

          شاید خیلی بهتر میشد درباره این عبد خدا نوشت.. به نظرم کتاب برای بچه ها واقعا مبهمه.
        

          (هو النور)
کانون‌ پرورش فکری یک مجموعه‌ی جدید چاپ کرده با عنوان کودکان نامدار که معرفی افراد تاثیر گذار در ۱۰۰ سال اخیر ایرانه.
ایده‌ی جالبی داره و دنبال ساژه‌های خوبی هم رفته مثل پروین اعتصامی، سهراب سپهری و شاید موارد کمتر پرداخته شده‌ای مثل جلال آل احمد، عباس کیارستمی و...
این شماره از مجموعه هم راجع به آیت الله بهجت بود. کتاب مصوره و تصاویر خیلی زیبایی داره اما به نظرم خود داستان هنوز جای بهتر شدن داشت. به جزئیات جالبی پرداخته بود اما دیالوگ‌ها کمی غیر واقعی به نظر میرسیدند و میشد خود خط داستان کمی جذاب‌تر باشه. (اینکه ماجرا از کجا شروع میشه و به کجا میرسه)
کتاب +۱۲ ساله
        

          العبد! خدایا به من توفیق بندگی کردن بده. 
        

          کتابی برای آشنایی نوجوان با یکی از شخصیت های معاصر آقای محمدتقی بهجت . کتابی صمیمی و روان و دوست داشتنی .