کُوْدَکِیِ نٰامْدٰارٰانْ

بسم الله در زندگی‌نامه نویسی به نظرم یکی از شروط مهم این است که در انتهای روایت، تو دوست داشته باشی تا او شوی... مجموعه ده جلدی کودکی نامداران که توانستم نه جلد آن (جلد مربوط به بانو طاهره صفارزاده را نداشتم) را بخوانم، اتفاق ویژه و خوبی بود. ابتدا با خواندن جلدهای مربوط به آیت الله بهجت، سهراب سپهری و عباس کیارستمی دلزده از مجموعه شدم اما خوشبختانه به خواندن ادامه دادم و نتیجه مورد علاقه ام را گرفتم. شش جلد بعدی زیباتر بود و اوج این کتاب‌ها را در نوشتار پیرامون زنده‌یاد علی حاتمی دیدم، جایی که حقیقتا متحیر ماندم که مگر می‌شود به این خوبی و اینقدر خلاصه یک انسان را تصویر و بیان کرد؟؟؟ بقیه مجموعه را در یک ردیف می‌بینم اما بی‌شک هرکدام از شخصیت‌ها کشش هایی دارند که نوع روایت شان را متمایز از دیگری می‌کند، نکته مهم این است که در این شش جلد زیبا، شما قطعه‌ای از زندگی هرکدام را می‌خوانید که همان قطعه نقطه عطف آن شخصیت است. خلاصه یادداشتی برای هرکدام در صفحه مربوط به آن کتاب نوشته‌ام، اگر دوست داشتید ملاحظه بفرمایید. 🌹