بسم الله

خلاصه‌ای کوتاه و دردناک درباره یکی از بزرگترین نقاشان و مجسمه سازان ایران...

با خواندن این داستان این سوال در ذهنم به وجود آمد که مگر یک کودک چقدر گنجایش درد دارد؟

علی‌اکبر صنعتی، پدرش در پایان جنگ جهانی اول به دلیل ابتلا به بیماری طاعون درگذشت و مادرش که توانایی تأمین مخارج زندگی او را نداشت، علی‌اکبر را به پرورشگاه صنعتی کرمان سپرد. مؤسس این پرورشگاه، حاج علی‌اکبر صنعتی‌زاده، برای اینکه بچه‌های پرورشگاه بتوانند تحصیل کنند، نام خانوادگی خود را به روی آن‌ها می‌گذاشت و نام سیدعلی‌اکبر صنعتی نیز به همین دلیل نام قانونی علی‌اکبر شد، نکته زیبای داستان در اینجاست که نام اصلی سیدعلی‌اکبر، سیدسعید بود اما او به واسطه محبت‌های بسیار علی‌اکبر صنعتی‌زاده، نام خود را به سیدعلی‌اکبر تغییر داد.
        

          دلم از غصه مچاله شد. چقدر از این جریان پرداخت به مفاخر ایران خوشحالم..
        

          بخشی از کودکی و نوجوانی و فراز و نشیب زندگی این مرد بزرگ به تصویر  کشیده شده است .اگر خداوند بخواهد چطور دست یتیمی را می گیرد و به بهترین موقعیت می رساند.
        

          ممنون از شما به خاطر این کتاب‌ های خوب

        

          داستان جذابی داشت و واقعا کشش خوبی تا آخر کتاب ایجاد می کرد. چند نقطه ضعف داشت که اگر نبود ۵ ستاره را می گرفت. اولا توضیح مختصری راجع به چرایی انتخاب این شخصیت به عنوان نامدار لازم داشت، ثانیا برخی جملات بسیار طولانی بود و نیاز به ویرایش داشت.

یک نکته مثبت دیگر اشنایی با سایر صنعتی زاده ها در کتاب بود،اگر همایون را هم معرفی میکرد دیگر همه ابهامات برطرف میشد!!
        

          گویا دوتا علی اکبر صنعتی داریم، این کتاب یک برش از کودکی صنعتیِ نقاش و مجسمه سازه، که توش تصویر صنعتیِ خیر و یتیم خانه ساز رو هم می بینیم.
زندگی هر دوشون الهام بخشه به طور ویژه فکر می کنم برا بچه هایی که در مراکز بهزیستی هستن، خوندنی باشه.