دودکش‌پاک‌کن طوری نَن را تربیت کرده بود که به ناممکن‌ها اعتقاد پیدا کند. قصه‌های زیادی از جن‌ها، اژدهایان، جادوگران و پری‌ها برایش تعریف کرده بود. طوری که نَن ایمان داشته باشد هزاران شگفتی در هر گوشه و کنار منتظر اوست. اما نَن با تجربه‌های سختش یاد گرفته بود که آن قصه‌ها واقعی نیستند. دنیای واقعی معجزه‌ای تحویل آدم نمی‌داد. نه خبری از "روزی روزگاری" بود و نه خبری از "به خوبی و خوشی تا آخر عمرشان زندگی کردند. "

«فکر کنم می‌خواست من رو نجات بده.» «با دادن کیف به تو؟» توبی گفت: «نه، خنگول. با دادن یه هدف به من. از اون لحظه به بعد، من باید زنده می‌موندم، مهم نبود اوضاع چه‌قدر بد می‌شد، چون اگه می‌مردم، اون‌وقت کسی نبود حواسش به نَن اسپارو باشه.» به آسمان نگاه کرد. هوا آن‌قدری صاف بود که نور ضعیف مهتاب دیده شود. «همیشه این‌طوریه دیگه، نه؟ ما با نجات دادن بقیه نجات پیدا می‌کنیم.»