حس و حال عجیبی داشت و فکر کنم با توجهی کمی خوندمش و دوباره باید بخونم.
        

          در محضر استادی بودیم که صحبت از اگزوپری شد در اون جلسه. این گفتار بیان شد که هر کس مرگ را نصب العین خود قرار دهد زبانِ شاعرانه پیدا می‌کند!  روایت زندگی اگزوپری هم شاید خالی از این زبانِ شاعرانه نیست .. چون زندگیه این شخص در همه حال در حالِ چنگ زدن به ریسمانِ مرگ و زندگی بوده .. 
        

          پرواز در خطوط هواییِ پستی برای اگزوپری بهانه‌ای‌ست برای اوج گرفتن.. تا آنجا بر خلاف دیگران که روی زمین مانده‌اند، به اندیشیدن بپردازد. برای او هیچ چیز حقیر و بی‌ارزش نیست، از آسمانِ روشن در روز و ظلمانی در دلِ شب، از ستاره‌ها، ابرها، مه، بیابان برهوت طلایی و یکدست. او عظمتی را که روی زمین محدود بوده است، در فضای لایتناهی می‌جوید، عظمتی که حد و مرزی ندارد. با دور شدن از زمین و عظمت‌های آن برخلاف دیگران آن‌ها را کوچک و خود را بزرگ نمی‌پندارد، بلکه به حقارت خودش پی می‌برد. آن وقت به این فکر می‌افتد که او کیست، از کجا آمده، چرا آمده و به کجا می‌رود. نه او، بلکه همه‌ی آدم‌ها.
        

          سلام
کوتاه بگم، با اینکه رگه های استعماری در نگاه نویسنده مشهوده، ولی اگر این موضوع منفی که میشه گفت تحت تاثیر روح زمانه ی خودش بوده رو بزاریم کنار، دیدگاه نویسنده خیلی خوبه
متاسفانه آثار دیگه ی آنتوان دو سنت اگزوپری در حاشیه ی شازده کوچولو قرار میگیره و دیده نمیشه
        

          از اونجایی که عليرغم انتظارم  نسبت به کتاب شازده کوچولو ،
 یه کتاب فلسفی همراه با بیان خاطرات بود و از حوصله ی بنده خارج ، و خیلی حوصله م سر رفت در خوانش ش 
نتونستم کامل بخونم ش و نصفه رهاش کردم .
شازده کوچولو هم فلسفی روانشناسی هست اما کمی داستان واره و  جذاب . و از خوندنش خسته نمیشی .
اما این کتاب برای من خیلی به کندی پیش می‌رفت و خسته م کرد
البته نمیگم کتاب بدی بود ، با روحیه ی بنده سازگار نبود و شاید در وقت بدی خواندمش .