لطفا قبل از شروع این کتاب حتما سریالش رو ببینید قشنگ محو میشید از زیبایی این ادم و احساساتش
تعصبی نباشید♥️
        

          اشعار امیلی دیکنسون درباره مرگ، زندگی، رنج، خدا، تردید، طبیعت و موضوعات دیگر است اما انگار همه این موضوعات در پشت لایه‌ای شفاف از معنایی خاص نهان شده است. معنایی که برای عموم انسان‌ها در زندگی روزمره شان نادیدنی، پنهان و ناپیداست؛ اما امیلی غرق در این معناست. او شاعر مکاشفه و شهود است.

کتابهای امیلی دیکنسون بارها در نسخه اصلی به چاپ رسیده و او را «شاعر شاعران»، «بهترین شاعره»، «شاعر شگفتی‌ها» و ... (ص9) نامیده‌اند و بحثهای گوناگون درباره سبک آثار و زندگیش نوشته شده است اما در ایران اگرچه او در محافل ادبی نامی آشنا بوده اما کمتر مورد توجه قرار گرفته، همین موضوع انگیزه‌ای برای ترجمه و چاپ این کتاب بوده که نهایتا نسخه اول آن در سال 1379 چاپ شده است. 

در این کتاب، علاوه بر اشعار امیلی، نامه ها و گزین گویه‌های او نیز درج شده است. در واقع مهمترین مسیر ارتباطی امیلی با دوستان و خویشان از طریق نامه بود. در این نامه ها جملات نغز بسیاری یافته می‌شود که مهمترین آنها در کتاب آمده است. 

همچنین کتاب پیشگفتاری از مترجم و یک بخش ابتدایی با عنوان «من هیچ کَسَم» دارد که این عنوان برگرفته از یکی از اشعار امیلی است. در این بخش سبک زندگی امیلی دیکنسون و مسیری که طی کرده و شخصیت او اندکی معرفی می‌شود. 

از نکات قابل توجه و مثبت کتاب دو زبانه بودن شعرهاست که برای افراد آشنا با زبان اصلی می تواند موجب شود فرم شعرهای او بهتر درک شود.

یکی از دلایل من برای اینکه شعرهای امیلی دیکنسون را بخوانم سبک زندگی جالب او برای من بود. او بسیار تنها بود اما شعرهای بسیاری در این تنهایی نوشت و شعرهای او بعد از مرگش پیدا و چاپ شد.

این نوشته را با جمله ای از سعید سعیدپور مترجم اثر به پایان می برم: «شعر امیلی در برخورد نخست، شگفت انگیز است- در برخوردهای بعد، از آن هم شگفت تر.» 

پ.ن: کتاب «به خاموشی نقطه‌ها» گزیده نامه ها و اشعار امیلی دیکنسون ترجمه سعید سعیدپور است. این اثر دومین کتاب از مجموعه کتابهای شعر جهان است که به صورت دو زبانه در 364 صفحه از سوی انتشارات مروارید منتشر شده است.
        

          به نام او

یکی از بهترین مجموعه شعرهای ترجمه‌ای‌ست که تا به حال خوانده‌ام، از یک شاعر بزرگ به نام امیلی دیکنسون با ترجمه خوب جناب آقای سعید سعیدپور 
امیلی دیکنسون (شاعره‌ی آمریکایی قرن نوزده میلادی) یکی از مومن‌ترین شاعران‌است و در اشعارش روشنی و ایمان موج میزند.
‌
چند نمونه از ترجمه شعرهای امیلی دیکنسون:

یک)

سیمای رنج را دوست می‌دارم
چرا که در آن نیرنگ نیست-
رعشه‌یِ درد را نمی‌توان وانمود
یا به احتضار تظاهر نمود

چشم‌ها ناگاه بی‌نور می‌شوند-
وینک مرگ  تهی از هر رنگ-
و عرق‌دانه‌های روی پیشانی را
عذابی آشنا به رشته می‌کشد.

■
دو)

مراسم شنبه را برخی در کلیسا می‌گزارند
من امّا در خانه-
سرودخوانم یک چلچله
گنبدم در باغچه.

برخی با ردا به پیشواز شنبه می‌روند-
من فقط بال‌هایم را به تن می‌کنم،
و به جای ناقوس گلیسا
مرغکِ ماست که می‌سراید.

واعظمان خداست- روحانی سرشناس
که خطبه‌هایش هرگز بلند نیست-
پس جای آن که سرانجام به بهشت رَسَم،
من همیشه روانه آنجایم!

■
سه)

جانم را با دو دستم احساس کردم
تا ببینم آیا هنوز برجاست-
روحم را روبروی آیینه گرفتم
تا از وجودش مطمئن‌تر شوم-

هستی‌ام را چرخاندم و گرداندم،
وجب به وجب سنجیدم
تا نام صاحبش را بدانم
مبادا که خود، صدایش را نشناسم.
‌
چهره‌ام را وارسیدم -گیسوان را برآشفتم
دیدگانم را فشردم و صبر کردم
تا ببینم آیا باز می‌درخشد
تا مگر به یقین دست یابم.

با خود گفتم: دل قوی دار، ای یار -
آن زمان دیگر گذشته است-
بیاموزیم که بهشت را نیز دوست بداریم
به قدر سرای قدیمی‌مان!

■
چهار)

درد را رگه‌ای از بی‌خبری‌ست
هیچ در یاد ندارد
که از کی آغاز شده، یا این که جهان
بی آن چگونه بوده است.

آینده‌ای در کارش نیست، جز وجود خویش.
نهایتش حاوی گذشته اوست
و آینده‌اش را به روشنی می‌بیند:
فرارسیدن دوره‌های جدیدِ درد.
.