عجب داستانی!
بسیار ساده می‌نمود و می‌توانست شبیه خیلی داستان‌های با ایده‌ی در کتاب بودن شخصیت‌ها، همه‌چیز را به سرگرمی، بازی و کمی تعامل با مخاطب برگزارکند اما نویسنده مثل همیشه‌ی کتاب‌هایش، کار به ظاهر ساده و در واقع سخت را انتخاب کرده‌است.
نویسنده از بازی و تعامل عبور می‌کند و اگرچه آن‌ها را هم بامزه برگزار می‌کند، در پرده‌ی آخر کتابش عدم تعادل سهمگینی می‌سازد: ترس فیلی و فیگی از به پایان رسیدن!
ترس این شخصیت‌ها و احساس این‌که به آخر نزدیک شده‌اند، شبیه ترس ماست از مرگ، نبودن، نیست شدن، فراموش شدن...
و سوال مهم این‌که واقعا همه‌چیز تمام خواهدشد؟ دوباره از اول تکرار می‌شود؟ چقدر باید جالب باشیم تا دوباره و دوباره زندگی ما خوانده شود؟
        

          توی کتاب بودن هم هیجان انگیزه
        

          عجب! :)
ایده‌ی بامزه‌ای داشت...
‌‌
‌و فکر می‌کنم برای بچه‌ها هیجان‌انگیز باشه.
‌
‌اگه اشتباه نکنم، به این‌که شخصیت‌هایِ توی داستان تصدیق کنن که دارن توسط افراد دیگه‌ای خونده یا تماشا (برای فیلم‌ها و بازی‌ها) می‌شن، می‌گن «شکستن دیوار چهارم». یعنی این‌که یه جورهایی شخصیت‌های توی داستان بگن: «آهای، مخاطب! ما خودمون خبر داریم که خیالی هستیم و تو داری داستان‌مون رو دنبال می‌کنی.»
‌
 و البته که فکر می‌کنم توی کتاب‌ها نسبت به فیلم‌ها و بازی‌ها، این اتفاق خیلی کمتر رخ می‌ده. (مگر رمان‌های کلاسیک که مستقیماً خواننده‌ها رو مورد مخاطب قرار می‌دن و قضیه‌شون تا حدی فرق داره.)
‌
‌و توی گودریدز هم یک لیست مخصوصِ کتاب‌هایی هست که دیوار چهارم رو شکسته‌ن و تقریباً همه‌شون کتاب‌ کودک هستن. پس این‌که دیوارِ چهارم بخواد توی یک کتاب این‌قدر واضح شکسته بشه، فکر کنم فقط توی کتاب کودک بامزه‌ای مثل «ما توی کتابیم» شدنی باشه! :)
        

          برای این جلد باید بعدا جدا و مفصل یه ریویو بنویسم. یه داستان به ظاهر ساده و سرگرم‌کننده، اما بسیار عمیق
        

          بچه‌ها در قسمت آناناس از خنده روده‌بر می‌شوند و نمی دونم مو ویلمز این رو از کجا می‌دونسته
        

          موضوع: کتابخوانی
        

          عنوان ترجمه فارسی: ما توی کتابیم!
(داستان های فیلی و فیگی-11)
        

          خیلییی خوب بود.
از اون کتاب‌هاست که چون میده برای بلندخوانی برای بچه‌ها😁😍