نقدهای فراوانی بر این کتاب نوشته شده که از جملهٔ اونا نقد محمدرضا باطنی تحت عنوان «اجازه بدهید غلط بنویسیم» است.
        

          به پیشنهاد استاد جهانبخش عزیز شروع به مطالعه این کتاب کردم.
به گمانم هر کسی که می‌خواهد به زبان فارسی چیزی بنگارند به مطالعه این کتاب محتاج است.
نکته‌هایی که در کتاب گفته می‌شود را اگر بخواهید به صورت تجربی یاد بگیرید سالیانی طول می‌کشد، تازه «اگر» بتوانید به صورت تجربی یاد بگیرید.
اگر می‌خواهید مقاله یا پایان‌نامه بنویسید یا چیزی به فارسی ترجمه کنید و یا مقدمه‌ای بر کتابی بنویسید، خلاصه اگر می‌خواهید نوشته‌ای جدی و کم‌غلط منتشر کنید، خودتان را از این کتاب محروم نکنید.
        

          یکی از بدترین منابعی ست که برای ویرایش متن به نوآموزان ویراستاری پیشنهاد می‌شود. در سراسر کتاب استدلال‌های بسیار اشتباهی در باب فارسی‌نویسی و ترجیح کلمات یافت می‌شود.
اگر کسی ویرایش را با این کتاب شروع کند، نگاهی کاملاً وارونه و درک نادرستی از ویرایش صوری و زبانی به دست خواهد آورد.
اگر ابتدای راه ویرایش هستید، این کتاب را شروع نکنید.

علی‌رغم نارسایی‌ها و اشتباهات این کتاب، متاسفانه همواره در کارگاه‌های ویرایش این کتاب را پیشنهاد و تدریس می‌کنند.
        

          فضول / فضولی : در عربی این دو کلمه را درست بر عکس آنچه ما امروزه در فارسی معمول می‌داریم به‌کار می‌برند، یعنی "فضول" را به معنای «زبان درازی و مداخله‌ی بی‌جا در کار دیگران» و "فضولی" را به معنای «زبان دراز و مداخله‌کننده در کاری که به او مربوط نیست». در آثار قدیم فارسی نیز این دو کلمه‌، نخست به همین صورت استعمال می‌شده است:

«اگر او را حٙمیّٙت بودی، آن‌ساعت که زن از او پرسید که به چه می‌خندی، برخاستی و تازیانه برگرفتی و تایی‌دٙه بر آن زنِ فضولی زدی و گفتی: تو را با این چه کار که من از بهر چه می‌خندم» (اسکندرنامه)

اما معمولاً، به‌خصوص از قرن هشتم هجری به بعد "فضول" و "فضولی" مانند استعمال امروز ما به کار می‌رود [و اشکالی ندارد

https://hooman.bio.link/
        

          دم دستتان باشد و یک دور مرور اجمالی بکنید تا غلط ننویسید