کالین‌هوور همیشه برایم یک نویسنده‌ی خیلی عالی بود. از همه نظر. « نهمین روز از ماه نوامبر» و « اگر حقیقت‌ این باشد» هم که از شاهکارهایش بود.
طبق روال همیشه، سری به صفحه‌ی کالین‌هوور در بهخوان زدم و لیست کتاب‌هایش را از نظر گذراندم. این کتاب توجهم را جلب کرد. از یادداشت‌ها و بریده‌ها دریافتم که ارزش خواندن دارد و خیلی زود هم خریدمش.
در اوقات فراغت تابستان، آنچنان تنبلی‌ای به سراغم آمد که اصلا سمت کتاب‌های نیمه خوانده و نخوانده‌ام هم نرفتم. کتاب در قفسه‌ی کتابخانه خاک خورد و خاک خورد.‌ در واپسین روز‌های تابستان به خودم آمدم و به سراغش رفتم. شروع کردم به خواندن و خیلی زود هم تمامش کردم.
«اشک‌هایی که در سکوت جاری شدند» داستان تاوان‌ سکوت‌های نابجاست. سکوت‌هایی که آتش به زندگی‌ها می‌زنند.
کوئین و گراهام، به طرز عجیبی باهم آشنا می‌شنود و ازدواج می‌کنند. زندگی خوبی دارند تا اینکه سکوت می‌کنند. از ناراحتی‌ها حرفی نمی‌زنند و سکوت می‌کنند. از عصبانی شدن‌ها حرفی نمی‌زنند و سکوت می‌کنند. از دلخوری‌ها حرفی نمی‌زنند و سکوت می‌کنند. 
هر دو سعی می‌کنند خود را خوب نشان دهند و وانمود می‌کنند برای استواری این زندگی می‌جنگند. شاید هم واقعا در حال مبارزه باشند. اما به اشتباه. آن‌ها با همدیگر می‌جنگند، نه برای همدیگر.
داستان به دو زمان گذشته و حال تقسیم می‌شود. زمان گذشته، ماجراهای قبل از آشنایی و دوران آشنایی آن‌ها را روایت می‌کند و زمان حال، در حال روایت ماجراهای زندگی آن‌ها، بعد از گذشت هفت‌سال زندگی مشترک است.
شنیدن همزمان این روایت‌ها، در اوایل کمی دشوار است و به مرور برای مخاطب جا می‌افتد.
موضوع داستان عالی بود. خلاقیت نویسنده، خیلی خوب بود. 
انشارات اسماءالزهرا، جلد بهتری برای کتاب در نظر گرفته بود. اما اصلا ترجمه‌ی خوبی نداشت. قواعد نگارشی رعایت نشده بود. مکالمه‌ها گاه نوشتاری و گاه عامیانه بود. جمله بندی‌ها ایراد داشت و اصلا درست نبود. کتاب فونت مناسبی نداشت. اوایل جذاب بود اما بعدها زننده شد.
کشش و طولانی کردن کتاب اصلا از کالین‌هوور انتظار نمی‌رفت.
این پایان یک‌هویی هم همینطور. من همیشه کالین‌هوور را بخاطر پایان‌های دوست‌داشتنی‌اش یاد می‌کردم اما این یکی، بر خلاف تمام کتاب‌های قبلی، اصلا خوب نبود.
خواندش را به کسانی پیشنهاد می‌کنم، که تازه می‌خواهند به سراغ کتاب‌های کالین‌هوور بروند.
        

          خوندن این کتاب برای تمام عاشقان الزامیه.حرف زدن  در مورد مشکلات و تفکراتمون،چیزی که اکثرا توش نقص داریم بخوبی به تصویر کشیده شده.
        

          به نام او
عشق میان (کوین) و ( گراهام) به واسطه ازدواجشان در معرض تهدید قرار گرفته است. خاطرات، اشتباهات و رازهایی که هر دوی ان ها در طول این سال ها به وجود اورده اند، اکنون میان ان ها فاصله انداخته است.
اما تنها چیزی که ممکن است قدرت نجات این عشق را داشته باشد ، احتمالا همان چیزی است که ازدواج ان ها را با مشکل مواجه کرده است. کتاب ( اشک هایی که در سکوت جاری شدند) دربارهٔ زوجی که اینده احتمالیشان ، به عهد های بسته شده در گذشته گره خورده است.
        

          کاش آدما یاد بگیرن باهم حرف زدنو اینجوری کلی از مشکلات دنیا حل میشه
دوسش داشتم
        

          مدت‌ها بود که کالین‌هوور به قدر کافی  اقناعم نکرده بود.
اما این‌بار متفاوت‌تر بود و  تا لحظه آخر با خودم درگیر بودم که باید حق رو به کدوم بخش ماجرا بدم.
فصل‌های گذشته و حال هم به خوبی پشت هم قرار گرفته بودن.
من از انتشارات اسماء‌الزهرا خوندمش که ترجمه خیلی خوبی نداشت. اما داستان کتاب به اندازه کافی خوب بود.
        

          خیلی دوستش داشتم
گراهام شخصیت خیلی جذابی داشت .
کالین‌هوور نویسنده ی  خیلی خوبیه 
و هر کسی که توی روابط و اینجور چیزا به مشکل برخورده این کتابو‌ بخونه (  منظورم اثرات خانم کالین هوور هستش )
        

          «اگر نور را فقط به نقص‌هایت بتابانی، همه‌ی بی‌نقصی‌هایت در تاریکی فرو خواهند رفت.»

«نمیخواستم به خاطر تقدیر و سرنوشت عاشقم بشی، دلم میخواست عاشق شدنت دست خودت نباشه.»

«امشب گریه میکنی . تو تختت .وقتی تنها شی ،تازه میفهمی چقدر درد داره.»

«داشتن کسی که مدت‌ها پیش محو شده، کار آسانی نیست.»

«اگر بخشی از چیزی شده باشم که برات درد به همراه داره چی؟»

«خود را در اندوه گم میکنم. طوری گم می‌شوم که وقتی به زحمت از تاریکی بیرون می‌خزم،از جای جدیدی سر درآورده‌ام.»

دوسش داشتم شاید در اینده بازم بیام و بخونمش.
        

          واقعا دوستش داشتم. عالی بود.
        

          بخاطر پرش زمانی به گذشته و حال یخورده سخت بود برام ارتباط گیری مخصوصا که تو دوره ای شروعش کردم که کلی کار و پروژه داشتم ولی خب دوست داشتنی بود و مثل بقیه کتابای کالین هوور یه نکته ای تو خودش داشت که دوست داشتنی ترش می کنه:) 💙