ویلیام ترور را نه می توان روان شناس خواند نه کارآگاه، اما می توان گفت که خصلت های هر دو را دارد. او در این رمان بستری شدن چهار زن را در بخش چهار اتاقه ی «بیمارستان زنانه ی لیدی اوگاستا هپتری» بهانه قرار می دهد تا در زندگی شان سرک بکشد و از بیم ها و شکست ها، رازها و کابوس هایشان بگوید. ترور عاشق شخصیت هایی است که جامعه به آنها پشت کرده، انها که نه به موفقیت دندان گیری دست یافته اند نه دیگر جوانی و زیبایی برگ برنده شان است. ترور در این رمان تصویری واضح و پر از جزئیات از زندگی در لندن دهه ی هفتاد میلادی ارائه می دهد