نفسش را با بخار سرد هوا بیرون داد و آهی کشید و گفت: لعنت بر شیطان! ثانیه‌ای گذشت. از خودش شنید. - شیطان کیه مرد؟ یه کم فکرت رو کار بنداز، عاقلانه تصمیم بگیر عاقلانه! - عقل خیلی جاها کم میاره، مگه اصل این عملیات عاقلانه بود؟ با کدوم معیار عقلی بچه‌ها به آب زدند؟ اینجا و همه جا فقط عشق دست آدم رو می‌گیره و راه رو نشون می‌ده. - اما... تو در شرایطی نیستی که بخوای مثل بسیجی‌های بی‌ترمز، حرف عاشقانه بزنی. یه فرمانده گردان باید به احساساتش غلبه کند، این‌طور نیست؟ - اینا احساسات نیست؛ هیچ‌کدام از کار بچه‌ها هم احساساتی نبود. بسیجی‌ها و شهدا عاقل‌تر از هر عاقلی بودند...

حاج ناصر با خوش‌رویی گفت: «علی جان! آقا رو معرفی نکردی؟» - برادر سید حسین سماوات فرمانده گردان حضرت علی اکبر و برادر حسن تاجوک فرمانده گردان اباالفضل و برادر کلهر از... علی که معرفی کرد، چشمان بابا میان حلقه‌ای از اشک نشست و با اولین پلک از گوشهٔ عینکش دو قطره اشک سرید. آهسته دستان لرزانش را بالا آورد و عینک را برداشت و سرش را پایین انداخت و با گوشهٔ آستین چشمانش را پاک کرد. علی ساکت شد. فهمید که بابا چرا گریان شد. بابا با صدایی خفه گفت: «بابا به قربان همه شما، شماها تو کربلا کجا بودید که از علی اکبر و علی اصغر و قاسم و...» و نتوانست ادامه دهد. دلش خواست که برای خودش روضه بخواند. دوزانو روی خاک نشست و زیر لب زمزمه کرد...

طنین آشنای صدا تا گوشش رسید. توجهی نکرد.صدا تکرار شد. - برادر ابراهیمی! صدامو میشنوفی؟ دستش به جلد تپانچه چسبید. سر چرخاند. غواصی لب دهلیز مقابل نشسته بود. درست همان جایی که ساعتی پیش غواص عراقی دمر شد.غواص دو دستش را گرد کرد و بلندتر فریاد زد. - آهای کاکو اینجویی یا نه؟ و پژواک آخرین حرفش چندبار در فضای کشتی پیچید. ستّار به سمت دهلیز به راه شد. قامت او که در تیررس غواص نشست، با لهجهٔ شیرازی پرسید: کاکو ابراهیمی؟ ستّار رخ به رخ غواص شد. دستش از جلد تپانچه فاصله گرفت و بی‌میل و خونسرد پرسید: «شما؟» نمک خنده‌ای گوشه لب غواص نشست و گفت: «همسایهٔ بغلی شماییم، از بچه‌های المهدی (عج)!» و پرسان ادامه داد: «مگه شما نبودید که پشت بی‌سیم پیام دادید که مهدی میاد و دست انصارالحسین رو میگیره؟ خب ما هم اومدیم!»