داستان آخر، واقعا خيلى به دلم نشست... برا همينم ٤!:(
        

          کتاب از سه تا داستان مجزا تشکیل شده.. میلارپا، ابراهیم آقا و گلهای قرآن، اسکار و بانوی گلی‌پوش
به پیشنهاد یه دوست از داستان سوم شروع کردم به خوندن، داستان یه پسربچه ی سرطانی.. بعضی جاها حرفهایی از زبان یه بچه ی ده ساله بیان شده بود که دیگه غیرواقعی به نظر می‌رسید، اما ایده ی بزرگ شدنش در 12 روز، از تولد تا 120 سالگی و مرگ، خیلی خیلی قشنگ بود.. (سه ستاره دادن به کتاب بیشتر بخاطر دو تا داستان دیگه ای که چندان قوی نبودن)ا
        

          من به شخصه این داستان رو خیلی دوست داشتم
اشمیت دوباره اون نگاه فلسفه‌آمیز خودش و کنار هم قراردادن ادیان و مکاتب رو اینجا هم به تصویر کشیده.

        

          به اندازه کافی وقت برای گفت و گو بود 
به دلیل پیری او و جوانی من 
        

          شیرین ، جذاب و خواندنی.چقدر لذت بردم از داستان موسیو ابراهیم و موسی.دلنشین و کوتاه، در عین حال پر از جمله های نابی که جان می دهد آنها را گوشه ی دفترت بنویسی تا هر وقت غصه داشتی سری به آنها بزنی و حال دلت تازه شود
 
بخش های زیبایی از کتاب 

بيشتر می خنديد و کمتر حرف ميزد
----
 با ادب بودن چيز خوبيه. مهربون بودن اما بهتره. يه بار سعی کن لبخند بزنی،
اون وقت می بينی چی ميشه
----
اين لبخنده که آدم رو خوشبخت می کنه
----
کسی که می خواد چيزی ياد بگيره سراغ کتاب ها نمی ره. آدم هايی رو پيدا می
کنه که می شه باهاشون حرف زد. من به کتاب ها اعتقادی ندارم
----
اون چيزی که می بخشی هميشه مال توست؛ اون چيزی که نگه می داری برای هميشه از 
دستت رفته
----
دل آدم مثل يه پرنده می مونه که توی قفس تن زندونی شده. تو وقتی
می رقصی دلت مثل يه پرنده آواز می خونه، پرنده ای که آرزو می کنه با خدا يکی
بشه
----
 شما مسيو ابراهيم يادتون هست که يه وقتی گياه بوديد؟
پس فکرمی کنی توی مغازه ام چه کار می کنم وقتی ساعت ها بدون حرکت روی چارپايه ام نشسته ام؟ 
----

زر را به سنگ محک نيازی نباشد، مس اما محتاج اوست
خود را تزکيه کن
آنچه زنده است بميران، و آن تن توست؛
و آنچه مرده است زنده کن، و آن دل توست؛
و آنچه غايب است حاضر کن، و آن آخرت است؛
و آنچه حاضر است غايب کن، و آن دنيا است؛
و آنچه هست بُود نيست کن، و آن هوا است؛
و آنچه نيست بُود هست کن، و آن نيت است
        

          بسم الله

کتاب را اصلا دوست نداشتم.
رغبتی هم برای نوشتن پیرامونش ندارم.
اصلاً حسی برایم نیست جز حال خراب ناشی از سردرگمی کتاب...
        

          معروفی-اشمیت
این تقاطع اسامی باعث شد دنبال کتاب بگردم و آن را بخرم. اما از آنجایی که هر کتاب وقتی مقرر برای خوانده شدن دارد، ماند تا نوروز ۴۰۳. 
پیشتر نمایشنامه ضبط شده‌اش را دیده بودم. جالب بود. البته که برخی محدودیت‌ها باعث شده بود اجرا با متن کتاب تفاوت داشته باشد. 
نویسنده با تلقی‌ خاص‌اش از دین، چنین به مخاطب القا می‌کند صرفا جنبه معنوی، رها شدگی از قالب‌ها را ایجاد می‌کند و این اثرگذاری تا آنجاست که یک یهودی‌زاده به تصوف و مسلمانِ باورمند به آن متمایل می‌کند.
        

          کتاب برخلاف اسم و توضیح پشتش، معمولی است. نمی‌دانم نویسنده در تلاش بوده چیزی از مسلمان‌ها بنماید؟ دین اسلام را بشناساند یا چه، اما در نهایت مخلوطی تحویل داده از چیزی که معلوم نیست چیست؟
برای نوجوانان اصلاً مناسب نیست.
در کل توصیه نمیکنم، مگر از بیکاری.