کتاب خوبی بود
به کسانی‌که از نویسنده‌های ژاپنی و فرهنگ ژاپنی ها خوششون میاد توصیه میکنم
همچنین کسانی که به فلسفه زندگی، آرامش ذهن و لذت بردن از لحظه‌ها علاقه‌مند هستند.
کلمه‌ی ایچی‌گو ای‌چی‌یه طبق ترجمه‌ی مترجم و گفته‌ی نویسنده به معنای[چیزی که ما درحال حاضر تجربه میکنیم دیگر هرگز تکرار نخواهد شد. بنابر این باید برای هر لحظه به‌سان یک گنج زیبا ارزش قائل شویم] یا ایچی گو <یک زمان/دوره> ای‌چی‌یه <یک ملاقات/فرصت> است.
البته که این کلمات در فارسی و انگلیسی معادل دقیقی ندارند و اینها نزدیک ترین معنی هستند‌.


        

          کتاب مفید و خوبی بود. فکر کردن زیاد به گذشته و ترس از آینده باعث میشه خیلی از حس ها و لحظاتِ قشنگ و تکرار نشدنیِ زمان حال رو از دست بدیم، به خیال اینکه باز هم میشه تکرارشون کرد و متاسفانه تکرار نمیشن و وقتی به عقب نگاه میکنیم فقط حسرتش برامون باقی میمونه و این اصلا خوب نیست... 
        

          در یک جمله باید گفت به قول سهراب :
زندگی آب تنی  کردن در حوضچه  «اکنون»  است
        

          چه قدر دوست نداشتم این کتابو!
برخلاف تعریف‌های زیادی که ازش شنیده بودم به شدت زرد بود! 
همه چیز در لحظه‌ست! این تمام چیزی بود که این کتاب میخواست ازش حرف بزنه!
در واقع به جز صدای گوینده نسخه صوتی (نیما رئیسی) چیزهای زیادی برای تعریف کردن از این کتاب ندارم!
شایدم نسخه من نبود!
        

          در لحظات خوندن این کتاب احساس ی مانند وقتی که نسیم دلپذیر بهاری میاد و روحت رو آروم میکنه داشتم.پذیرش نواقص و کمک به اینکه کمال گرایی رو کمتر کنم و انتظارات بی جا رو کنار گذاشته  و از زندگی در لحظه لذت ببرم😍 
        

          <<ایچی‌ گو ایچی‌ یه را می‌توان <فقط یک‌بار ملاقات> و همچنین <همین لحظه، فقط یک فرصت> ترجمه کرد. این معناها به ما می‌گوید که هر ملاقاتی که تجربه می‌کنیم، همچون گنجینه‌ای نایاب است که هرگز دوباره به‌همان نحو تکرار نخواهد شد. بنابراین اگر اجازه دهیم همین‌طور بدون لذت بردن از آن، از دستمان برود، بدون آنکه لذتش را برده باشیم، آن لحظه‌ی به‌خصوص را برای همیشه از دست خواهیم داد.>>
        

          کتا‌ب‌ جذا‌ب‌ی ب‌ود و ا‌ین یک تیکه ا‌ز کتا‌ب‌ هس‌ت
وقتی از آلبرت اینشتین درمورد نسبیت زمان پرسیدند، این‌گونه توضیح داد: «دستت را به مدت یک دقیقه روی یک بخاری داغ بگذار، به‌نظر می‌رسد یک ساعت باشد. یک ساعت با یک دختر زیبارو بنشین و به‌نظر یک دقیقه می‌رسد. این همان قانون نسبیت زمان است.»
        

          اگه دنبال یه کتاب امیدبخش روانشناختی هستید بهتون پیشنهادش میکنم. خودم دوستش داشتم ولی آخراش دیگه یکم کسل کننده شد در کل قشنگ بود. 
        

          «یه آدم نمی‌تونه دو بار از یه رودخونه رد شه، چون نه اون آدم، همون آدمه.. نه رودخونه، همون رودخونه.»

ایچی گو ای چی یه، عبارتی که نمی‌شه ترجمه‌اش کرد شاید به هیچ زبانی اما چقدر پر از حرف و مفهومه. [چقدر ژاپنی‌ها زبون‌شون جالبه، فرهنگ یا طرژ فکرشون حتی. 

اما خب تو یک عبارت شاید می‌شه تعریفش کرد: در لحظه بودن. قدر تک تک لحظات رو دونستن. قدر زندگی رو دونستن. قدر «آرزو»هامون رو دونستن. 

خیلی دلم می‌خواد بیشتر بنویسم، اما شاید بهتر باشه شما بخونید و حسش کنید. :)

کتاب اول از ۱۵ کتاب چالش شهریور ۱۴۰۳ :)
———
[اگر دوست دارین بیشتر از کتابایی که می‌خونم ببینید تلگرام می‌تونید به نشونی @ReadByMani دنبالم کنید.
        

          ژاپنی‌ها کلا خوشحالن... :/
        

          مفید بود.
        

          برای من که دلیل خواندن این کتاب آشنایی بیشتر با فرهنگ و آداب و رسوم کشور مرموز ژاپن بود، این کتاب به آب شور می مانست. اطلاعاتی مختصر از فرهنگ و رسوم ژاپن مثل جشن شکوفه های گیلاس، مراسم خاص چای و... می داد و  بعد به روش درست زندگی کردن  و پند و اندرز می پرداخت.
کتاب ایچی گو ایچی یه لحاظ محتوا بین شنا ساندن فرهنگ ژاپنی و روانشناسی زرد مردد است و احتمالا برای دوستان علاقه مند به مباحث انگیزشی و روانشناسی کاربردی، گزینه جذابی است
        

          این کتاب برای من معنای زیادی داشت و کمکم کرد سرعت زندگیمو کمی کمتر کنم و به خودم زمان کافی برای لمس کردن حس زنده‌گی رو بدم