داستان جذابی بود
از موضوع داستان
شخصیت پردازی ها
فضای داستان
و خلاصه همه چیز لذت بردم. هنگام خوندنش خیلی بیشتر از کتابای دیگه غرق فضای داستان شدم و خودم رو همراه شخصیت های کتاب و پابه‌پای اونا میدیدم
خلاصه که لذت بردم
        

          طوری که این کتاب زیبا بود >>
نمیخواستم تموم شه و وقتی صفحه اخرو خوندم از نویسنده میخواستم  بقیه صفحاتی که گم شدن رو بهم بده . و میخواستم پیش شخصیتای کتاب بمونم .
و من تونستم با تمام وجودم تک تک کلمات این کتاب رو درک کنم و خوشحالم که اون روز از روی جلد این کتاب رو توی کتابخونه جا نزاشتم .
        

          (🇬🇧)واقعا عالی بود.حرف های حسن خیلی قشنگ بود و فضاسازی خیلی خوبی داشت.و به‌نظر من ارزش چند بار خوندن رو داره
        

          ولی این کتاب>>>>>🫧🍃
این کتاب خیلی قشنگ جنگ رو تعریف میکنه...⚔️
یه جورایی میتونی خودت رو جای لوئیز بزاری...✨️
میتونی جزیره رو ببینی و حس کنی...🏖

        

          برای من جذاب نبود...
        

          کوتاه و دوست‌داشتنی 
در عین شیرینی و دلچسبی تلخی جنگ رو هم با تمام وجودتون احساس می‌کنید
خیلی دوستش داشتم دلم نمیخواست تمومش کنم 
کتاب من چاپ سوم و ۱۱۷ صفحه بود.
        

          خیلی خیلی دوستش داشتم. پر از لحظه‌های کارپه دیمی. توصیف حال و هوای مرموز و مه‌آلود. یه حالتی که توش غوطه می‌خوردی.. جمله‌ها رو نفس می‌کشیدی و سعی می‌کردی زندگی کنی اون لحظات رو.
و میزان غصه آلموند از جنگ رو که تو کتاب‌های مختلفش دنبال می‌کنم، و می‌بینم چطور تکرار می‌شه..، خیلی جالب و غم‌انگیزه… هواپیماهای سیاهی که از بالای سر عبور می‌کنن، صدای بمب، و انگیزه بی‌پایان آدما برای کشت و کشتار؛ پس کی تموم می‌شه؟
        

          حقیقتا خیلی منو جذب نکرد و فکر میکردم فاقد محتوای مشخصیه
اثار این نویسنده رو با اینکه خیلی معروف و محبوبه دوست ندارم و این کتاب هم جذبم نکرد
البته من ۳-۴ سال پیش خوندمش و چیز زیادی یادم نیست از داستان و شاید دوباره بخونمش خوشم بیاد
        

          اولش فکر میکنیم که ترسناک است اما ترسناک نیست البته از نظر من.
        

          او آنجا در جزیره ی قدیمی احساسات عجیبی را از سر می‌گذراند. اما این بار با شخصیت جدیدی آشنا می‌شود. حسن، پسر جوانی که از سوریه آمده. جایی که جنگ پدرش را از او گرفته و او و خانواده‌اش را فراری داده است. حسن موجود شگرفی است. تردستی و جادوگری بلد است و لباس‌های عجیب می‌پوشد. لوئیز و حسن با هم همراه می‌شوند و در این همراهی لوئیز به درک جدیدی از دنیا و اطرافش می‌رسد.
        

          "جزیره" نوشته‌ی دیوید آلموند، با تصویرگری دل‌نشین دیوید لیچفیلد، داستانی کوتاه و شاعرانه است که در بستر بادخیز و افسانه‌ای جزیره‌ی لیندیسفارن شکل می‌گیرد؛ جزیره‌ای واقعی در شمال انگلستان که مه، جزر و مد و افسانه‌های قدیسین، مرز میان واقعیت و خیال را در آن کم‌رنگ کرده‌اند. روایت در امتداد سکوت، طبیعت و خاطره حرکت می‌کند؛ لوئیز، نوجوانی که از زمان مرگ مادرش، هرسال با پدر خود به این جزیره بازمی‌گردد تا پیوندی ناپیدا را زنده نگاه دارد. سکوت پدر، عبوس بودنش، و خود جزیره-همه چیزی از یک گذشته‌ی ناپیدا در دل دارند.
در این سفر امسال، لوئیز با پسری غریبه روبه‌رو می‌شود؛ حسن، پناهنده‌ای سوری، آکروباتی خونسرد با قامتی آرام، که گویی جزیره او را فرامی‌خواند، نه آنکه او به آن آمده باشد. حضور او، مانند شیار باریکی از نور، روال بسته و تکراری روزهای پدر و دختر را می‌شکند. حسن همان‌قدر بی‌خانمان است که ریشه‌دار، همان‌قدر رازآلود که واقعی؛ و پیوندی که میان او و لوئیز شکل می‌گیرد، نه ناگهانی، بلکه تدریجی، عمیق و مبتنی بر سکوت‌ها و نگاه‌هایی‌ست که در میان بادهای جزیره جاری‌اند. داستان، آرام و در عین حال تأثیرگذار، مسائلی چون مهاجرت، تعلق، و هویت را بدون شعار یا نتیجه‌گیری بیان می‌کند. آلموند با نثری لطیف، طبیعت را همچون آینه‌ای از درون شخصیت‌ها تصویر می‌کند؛ جزیره موجودی زنده است که به احساسات پاسخ می‌دهد، نفس می‌کشد، خشم می‌گیرد یا آرامش می‌بخشد. درختان خم می‌شوند، افق گم می‌شود، و صخره‌ها چیزی را نجوا می‌کنند که از دهان آدم‌ها برنمی‌آید. حسن، در مقام «دیگری»، نماد بی‌خانمانی و در عین حال پیوند با خاک است؛ ریشه‌هایی دارد که دیده نمی‌شوند، و همین پدر لوئیز و پسران محلی را دچار سوءظن می‌کند. اما لوئیز در او چیزی می‌یابد که از دست داده بود: زبانی برای اندوه، راهی برای پیوند، و شاید امکانی برای رهایی. بوسه‌ی آن دو بر بلندی جزیره، در شبی پرستاره، لحظه‌ای‌ست از تلاقی افسون و شهود؛ جایی که نوجوانی و جهان، هویت و طبیعت، در توازن نادری قرار می‌گیرند. تصاویر سیاه و سفید لیچفیلد با آن‌حال لرزان، مه‌آلود و خیال‌گونه‌شان، نه فقط تزئینی‌اند، بلکه درک حسی از فضا و روح داستان را تقویت می‌کنند. جزیره در تصویرها نه‌فقط مکان، بلکه وضعیت درونی‌ست: جایی برای اندوه، دگرگونی، و در نهایت، روشنایی.
در پایان، "جزیره" اثری کوتاه اما پربار است؛ روایتی از فقدان، بلوغ، و شجاعت شنیدن صدای دیگری. مانند شعر یا آواز باد، آرام آغاز می‌شود اما در درون آدم طنین می‌اندازد. برای هر کسی که در جست‌وجوی داستانی‌ست درباره طبیعت، همدلی، و گم‌شدن و یافتن خویشتن، جزیره سکوتی پر از معناست-و یادآوری لطیفی از اینکه مکان‌ها می‌توانند ما را دگرگون کنند، همان‌طور که ما می‌توانیم آن‌ها را بشنویم.
        

          این کتاب مثل قدم‌زدن توی ساحلیه که مه همه‌چیز رو نصفه نشون می‌ده؛ هم واقعی، هم رویایی 🌫️. روایتش آرام و شاعرانه‌ست، پر از کشف‌های کوچک و لحظه‌هایی که بین سکوت و راز معلق موندن. «جزیره» حس کنجکاوی، تنهایی و امید رو با هم می‌ریزه توی یک داستان که مثل موج، آروم و بی‌صدا میاد و تو رو با خودش می‌بره.


        

          خیلییی قشنگ و جالب🫠🌠
        

          وای 🤩✨ جزیره دیوید آلموند شخصا عاشق قلم دیوید آلموند هستم و تا الان چهارتا از کتاب هاشو خوندم اولین کتابی که از این نویسنده خوب خوندم جزیره بود و بعد از جزیره علاقه مند شدم به قلمش 
... 

        

          در کل قشنگه، ولی اتفاق خاصی که آدم دلش بخواد داستانو ادامه بده نمی افته. 
ولی واقعا جمله های دلنشینی داره
        

          به نظرم کتاب جالبی نیست و موضوع خوبی نداشت
        

          خوب بود
        

          کتاب جالبی بود 
موضوع متفاوت بود و شخصیت ستاره ی تاریک یا همون حسن متفاوت تر 
کتابی راجع به تمدن و آدم های متمدن
        

          این کتاب داستان خیلی خوبی بود و همچنین  مخصوص نوجوانان و حتی علمی تخیلی هم  بود .