راستش شاید دو ستاره هم زیادشه. اونم فقط برای تصویرگریش دادم. حس می‌کنم این‌قدر داستان سانسور شده که هیچی ازش نمی‌فهمم. قصه‌ها و آدمها رو هوا رها شدن. هیچ عطفی وجود نداشت. انگار چندتا یادداشت رندوم و بی‌ربط بهم رو خونده باشی. فقط قسمت عینک برداشتن دختربچه برام زیبا و لطیف بود. غیر از اون اصلا نفهمیدم چرا فرانسه بودن، چرا رفتن آمریکا، باباهه چی کاره بود، مامانه چرا نبود، شریک بابا مشکلش چی بود، ماجرای دوست کاترین چی شد ووووو......
فکر کردم مشکل طاقچه است ولی انگار که خیلیا این داستان رو با کتاب داشتن. ناامیدم کرد:(
        

          نمی‌فهمیدم چه چیز داستان باعث می‌شود که رهایش نکنم.
نقاشی‌هایش قشنگ بود و بعضی از توصیف‌هایش بامزه.
انتظار داشتم از این داستان‌ها باشد که تهش راوی با نگاه کودکانه‌اش چیزی را توصیف می‌کند که نمی‌فهمد ولی ما می‌فهمیم، ولی این طور نشد و آخرش هم خیلی از چیزها را نفهمیدیم انگار.
+ من را یاد قصه‌های من و بابام انداخت:)
        

          خیلی قشنگ بود🥺پر از حس... داشتم فکر می‌کردم که آیا بین من و پدرم هم چنین لحظاتی بوده... 
        

          آخراش، انگار عجیب تموم شد. نفهمیدم چرا یهو رفتن پیش مامانش. یا چرا دوستش اونطوری غیب شد و ...
ولی ملیح و زیبا بود و لذت می‌بردم از تصور کسی که عینکش رو برمی‌داره تا دنیا تار و نرم شه و بره تو خیالاتش.
        

          خاطرات یک دختر کوچولوی فرانسوی که مجبور بود چند سال با پدرش دور از مادر آمریکایی ش زندگی کنه تا بتونن به آمریکا سفر کنند و در کنار مادر ساکن بشن .
باید بگم واژگان و کلماتی که استفاده شده بود برای سن بالای دوازده سیزده مناسب بود که هم دایره ی لغات شون زیاد باشه هم کمی انگلیسی یاد گرفته باشند. 
نثر روان و سا ه ای هم داشت و سخت خوان نبود. 
کتاب خوبی برای تمرین رویاپردازی ، ساده زیستی و خوشحالی بی قید و شرط برای بچه هاست ، این که خوشبختی و شاد بدون نیاز به مرفه بودن و داشتن امکانات نداره حتی در سختی هم میشه شاد بود .
و عینک واقع گرایی رو برداشت و به زندگی مثل یک خیال نگاه کرد و از داشته ها لذت برد ، و از وقت و زمان در دسترس و حضور  اونهایی که دوست شون داریم استفاده کرد .
.
نقاشی های زیبایی هم داشت که ما رو به جو داستان نزدیک تر می‌کرد. 

        

          قصه رو خیلی دوست نداشتم، ولی برای بچه‌هایی که استرس عینکی بودن رو دارند میتونه جالب باشه!
        

          "ما همان آدم‌ها مانده‌ایم"
کاترین عزیز،
بیا همچنان گاهی هر چند کوتاه، عینک‌مان را برداریم و دنیا را جوری که دوست داریم ببینیم.
        

          درسته کتاب برای رده سنی کودک و نوجوانه،اما به نظرم حتی نظر یه نوجوان رو هم جلب نمیکنه:/
هیچ چیز خاصی نداره،صرفا خاطرات کودکی یک دختر و پدرش توی پاریسه،بدون هیچ سر و تهی و اتفاق خاصی.
        

          فضای آروم و روزمره کتاب برام لذت بخش و یادآور دوران کودکی بود.
از اون کتابهایی نبود که بعد خوندنش بدمش بره چون احتمالا بعدا هم دوست دارم به این فضا برگردم 
        

          این کتاب رو نشر پرتقال ترجمه و منتشر کرده، در حالی که اصلا کتابی نیست که کودک/نوجوان پسند باشه و به دردشون هم نمی‌خوره، نه داستان جذابی داره نه اطلاعات مفیدی به افراد منتقل می‌کنه.
تازه کتاب کلی هم سانسور شده و رقص باله رو ژیمناستیک ترجمه کردن. :/
        

          کاربرهای طاقچه خیلی ازش تعریف کرده بودن؛ خوندم تا ببینم چیه این کتاب پر تعریف و شگفت‌زده شدم
البته خود کتاب، شگفت‌زده‌ام نکرد! تعریف‌ها شگفت‌زده‌ام کرد

داستان کتاب آرام و لطیف بود ولی نه پیرنگ درستی داشت نه اوج و فرودی، تنها نقطه‌ای که شاید کمی به داستان اوج میداد، رفتن به مهمانی خانه دوستش بود

و دوست‌داشتنی قسمت کتاب برای من، آن پاراگراف‌هایی بود که درباره‌ی عینک نزدنِ آدم‌های عینکی میگفت که یکی از ستاره‌ها را برای همان قسمت‌ها به کتاب میدهم، دیگری هم برای تصویرهای آرام و لحن آرام و لطیف داستان

در دسته‌ی "دوست‌نداشتنی‌ها" نگذاشتمش، شاید باید دسته‌ی جدیدی بسازم با نام "درکش نکردم"
        

          (یکی از بی معنا ترین بدترین کتابی بود که خوندم)
اصلا هدف نویسنده را نمی فهمم که کتابی بی سر و ته و... نوشته که حتی فکرش هم نمی کردم چنین کتابی وجود داشته باشه!
اگر هم بخواهیم به اجبار نیمه پر لیوان را ببینیم ، تصویر سازی زیبایی داشت و توصیفش درباره عینک دلنشین بود اما متأسفانه حتی برای این چند مورد هم نمی ارزد به خواندنش.
        

          تصویر گریش عالیه