..‌.و چیزی را که بوسنیایی‌ها به آن سودا می‌گویند عمیق‌تر درک کردند_احساس دردی خوشایند، آن زمان که با زندگی تلخ و اسف‌بارت کنار آمده‌ای، احساسی که با درکش می‌توانی تسلیم و رها باشی و از لحظه‌ای که در آن هستی نهایت لذت را ببری.

وقایع معمولی، همچون رشته‌های یک ریسمان، در راستای زمان درهم‌تنیده‌اند. هر کدام از این وقایع پس و پیشی دارند که یک‌ریز و پی‌درپی همدیگر را سخت می‌فشارند. در روایت‌هایی که جوهره‌شان پیوستگی و توالی است این امر اهمیتی بسزا دارد. اما پیشامدهایی که در زمان هیچ جایگاهی برای خود ندارند چه؟ پیشامدهایی که خیلی دیر اتفاق افتاده‌اند، آن هنگام که زمان تمام‌وکمال سرشکن و تقسیم و توزیع شده؛ پیشامدهای تنهارهاشده، ثبت‌ناشده، ناتمام، سرگردان و دربه‌در. از [داستان کوتاه] عصر نبوغ نوشته‌ی برونو شولتس

اندوه مثل پیچک بر تمام وجودم چنبره زده بود، اندوه برآمده از این واقعیت که من باشم یا نه، بیش‌تر چیزهای دنیا همچنان به وجود خود ادامه خواهند داد.

در نوشتن روایت زندگی یک شخص سخت‌ترین کار برای راوی این است که از میان خیل جزئیات و خرده‌پیشامدهایی که همگی به یک اندازه بااهمیت یا بی‌اهمیت‌اند دست به انتخاب بزند. صِرف ثبت وقایع مهم_تولدها، مرگ‌ها، دل‌باختن‌ها، تحقیر شدن‌ها، زمین خوردن‌ها و برخاستن‌ها، پایان‌ها و آغازها_ انکار جوهره‌ی اصلی زندگی است، که خود عبارت است از لحظات زودگذر و اتفاق‌های کم‌اهمیت که کوچک‌تر از آن هستند که ثبت شوند[...]. اما واقعیت این است که ثبت تمام لحظاتی که دنیا حواس‌مان را قلقلک می‌دهد شدنی نیست. قاطبه‌ی این لحظات از بین انگشتان یا از میان مژه‌ها سُر می‌خورند و مجبوری با دستی خالی زندگی‌ات را نقل کنی، آن هم برای مخاطبانی که تنها علاقه‌شان تماشای شهرفرنگی از تجربه‌های مشترک است و نشستن بر الاکلنگ هم‌دردی و قضاوت.