خیلی احساس برانگیز بود. طنز تلخش رو هم دوست داشتم. تخیل نویسنده هم قشنگ بود.
        

          از متن کتاب:
"حق با او بود، آن چه که من عنوان کردم لوس و بی‌مزه بود. او متوجه نشده بود که این تنها شیوه‌ای بود که من برای خفه نشدن و نترکیدن یافته بودم.
مثل سیارنو دوبرجاک که ترجیح می‌داد خودش را با بینی‌اش دست بیندازد و مسخره کند، من هم با بچه‌هایم خودم را دست می‌انداختم."

من هم همینطور آقای فورنیه! من هم همینطور! گاهی طوری به بدبختی هایم می‌خندم که دیگران و حتی خودم هم فراموش می‌کنم که دارم رنج می‌کشم. گاهی طوری خودم را و دردم را جدی نمی‌گیرم انگار که یک دلقک بی‌ارزش هستم. شایسته عذاب و شایسته تحقیر!
خندیدن گاهی آخرین سپر دفاعی‌‌مان است.

این کتاب یک جوری است که همزمان که نمی‌توانی نخندی، نمی‌توانی هم که غصه نخوری!
یک جا خطاب به پسرک معلولش نوشته بود "منو ببخش ماتیو. تقصیر من نیست اگر یک چنین ایده‌های احمقانه‌ای در سر داشتم. دلم نمی‌خواست که تو را مسخره کنم، در واقع شاید با این کار می‌خواستم خودم را مسخره کنم. این حاکی از این است که من قادر بودم به بدبختی های خودم بخندم."
و چقدر خوب درد و رنج های این پدر ناکام و هر والد دیگر بچه های معلول را به تصویر کشیده بود...
 زندگی از هم پاشیده...یک رنج بی‌پایان...یک درد ابدی...یک غصه‌ی جدا ناشدنی و غیر قابل فرار...تحمل حرف های اطرافیان احمق از قبیل اینکه چرا نگهش داشتی؟ یا لابد ناشکری کردی که این بچه نصیبت شده...تحمل نگاه های مردم... و حسرت!
اگر صادق باشیم این ها واقعیت هاییست که کم و بیش توی دل هر والدی با وضعیت مشابه وجود دارد. واقعیتی که فورنیه می‌کوبد توی صورتمان تا چنین وضعیتی را با همه رنج ها و عشق ها و حسرت هایش ببینیم.
و چقدر دلم برایش سوخت.
یک جاهایی هم من هم مثل خود راوی ایده های احمقانه‌ای به ذهنم رسید. مثلاً اینکه اگر من یکی از اطرافیان این مرد بودم. چه می‌دانم مثلاً کلفتشان ژوزه، هیچوقت پیر نمی‌شدم! اصلاً هیچوقت فرصت غمگین شدن پیدا نمی‌کردم. غش غش به فلاکتم می‌خندیدم.
        

          صادقانه بگویم که توقعم خیلی بیشتر بود و اصلا برآورده نشد. حتی نمی‌شود گفت که با یک داستان رودرو هستیم. بیشتر نوشته هایی  بود درمورد داشتن فرزندانی معلول. مثل وقت هایی که حالمان گرفته و می‌خواهیم یک چیزی بنویسیم، شرح حال مانند.
خلاصه من با ذهنیتی که داشتم چیز چندانی عایدم نشد. کتاب علی رغم حجم کمش تکرار هم زیاد دارد.
با این حال آقای فورنیه موقعیتش را خوب شرح داده. می‌شود احساسش کرد و همراهش غمگین  و سرخورده شد.

        

          داستان واقعی زندگیِ یک پدر (نویسنده کتاب، ژان لویی فورنیه) که دو فرزند معلول داره و همین اتفاق باعث شده که سرنوشت تلخی داشته باشه؛ در واقع تو این کتاب، واقعیت گاها زشتِ رفتاری که آدم ها با این بچه ها و خانواده هاشون دارن، بیان میشه؛ چیزهایی که شاید هرگز به ذهنمون خطور نکنه که ممکنه این خانواده ها چه احساسی رو فقط برای اینکه فرزندشون با آدم های دیگه متفاوته، تجربه می کنند!
گاهی از دید طنز هم به ماجرا نگاه میشه ولی از دید من طنزی وجود نداشت و تماما تلخ و ناراحت کننده بود.
یک بار خوندنش برای آشنایی با تجربه زیست این انسان ها واجبه. 
من از نشر نکوراد خوندم که ترجمه خوبی هم داشت.

«کجا می‌ریم بابا؟» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/28611
        

          طنز تلخ و قشنگی بود...
        

          چقدر دوست داشتمش
خاطرات پدری از دو فرزند معلولش
        

          ژان لویی فورنیه در کجا می ریم بابا با زبانی بسیار ساده و صمیمی از تجربه داشتن دو فرزند معلول خود (ماتیو و توما) و احساسات، سختی ها و نگرانی های مربوط به آن ها سخن می گوید. طوری که درگیر داستان نشدن کاری غیر ممکن می شود و در تمام لحظات و روایات همراه با فورنیه شگفت زده، ناراحت، شاد و غمناک می شوی. کجا می ریم بابا عبارتی است که برای پسر کوچک فورنیه - معلول ذهنی و جسمی - بسته به موقعیت های مختلف گاه سوال است و گاه پاسخ.