تمومش نکردم، چون ترجمه‌ش وااااااااقعا بد بود...
حیف از کتاب‌های خوب که اینجوری خرابش می‌کنن...
        

          اهمیت امید داشتن به آینده ای بهتر حتی در زندان آشویتس 

        

          کتاب در غالب یک داستان خوب بود و فضای بیم و امید داشت 
ولی وقتی فکر می کنی که این قضیه ها احتمال زیاد از بیخ و بن دروغ هلوکاست هست و تلاش یهودیها برای مظلوم نمایی هست  دیگه داستان خوبی نیست برات .
مخصوصا با قضیه غزه و نسل کشی که صهیونیست ها راه انداختن حالت تهوع میگیری 
        

          نتونستم تمومش کنم برام خسته کننده بود ،دروغ های جدید و جالبی در مورد هلوکاست نداشت:)
        

          نمیدانم به همچین داستانی، که فقط یک داستان نیست و آرزو میکردم واقعیت نداشت باید چه امتیازی بدهم. خواندن و دیدن چنین موضوعاتی به هیچ عنوان برای شما عادی نخواهد بود. همیشه در طول داستان یک علامت سوال بزرگ در ذهنتان هست که چرا؟؟ چرا حکومت مردانی به خود اجازه ی چنین جنایت های بزرگی دادند؟ قدرت خود را بر روی خون افراد بی‌گناه بنا کردند و زندگی هایی که می‌توانست قشنگ و معمولی باشد را به راحتی گرفتند؟ مسئله ی یهودی ها، فقط مسئله ی جان آنها نبود بلکه فشار روانی که هر روز و هر لحظه میکشیدند و به انتظار مرگ خود می‌نشستند مسئله ی مهم دیگر بود. آنها دائم از کنار جنازه ها که روی هم تلنبار شده و یا در گورهای دسته جمعی و کوره های آدم سوزی ریخته می‌شدند، می‌گذشتند.. و کودک و نوجوان و جوان و پیر، بار روانی زیادی را متحمل می‌شدند و می‌دانستند سرنوشت خود آنها هم همین خواهد بود ولی نمی‌دانستند به کدامین گناه؟ و واقعا به کدامین گناه؟ به جرم یهود بودن که هیچ وقت به انتخاب خودشان نبوده؟؟
قلبم به درد می‌آید وقتی فکر میکنم این افراد در خانه‌ی خود مشغول عادی زندگی کردن بودند اما محکوم به چیزی شدند که هیچ‌گاه، دل انسان طاقت نمی‌آورد این بلاها را حتی سر حیوانات بیاورد..
درباره‌ی مسئله ی آشویتس و هولوکاست و کشتار های دسته جمعی یهودیان نظریه های مختلف هست. چیزهایی هست که بازماندگان گفته اند ولی هیچ‌گاه به اثبات نرسیده و همچنان موضوع بحث برانگیزی هست که "واقعیت چیست؟" و "چه سیاستی پشت این این اتفاق و یهودی ستیزی است؟"..
دوست دارم درباره ی این موضوع مطالب بیشتری بخوانم و اطلاعات بیشتری کسب کنم.
        

          روایت‌های ضدونقیض زیادی در مورد اون روزها، جنایت‌ها و اردواگاه‌هایی مثل آشویتس وجود داره. افراد زیادی اون دوران رو باور ندارن و قصه می‌دونن. اما به نظر من، درد و رنجی که توی سرگذشت تک‌تک روایت‌گران وجود داره و در عین شباهت، هر کدوم متفاوته، نمی‌تونه خیالی و قصه باشه.
به شخصه، خوندن این روایت‌ها برام بسیار دردناکه. اما می‌خونمش تا بدونم قساوت و سنگدلی، انسان‌ها رو به کجا می‌کشونه. قدرت‌طلبی و نژادپرستی، چه بلایی سر وجدان آدم‌ها میاره. جنگ، تا چه اندازه می‌تونه مخرب باشه و دست‌های نوجونی شونزده ساله رو به پیرزنی شصت ساله تبدیل کنه.
روایت تک‌تک این افراد، پُر از درده و واقعا در عجبم چطور تونستن این حجم از رنج رو در قالب کلمات بیان کنن. چطور تونستن روحیه‌شون رو نبازن و بعد از جنگ به زندگی ادامه بدن. اگه به سرگذشت این افراد بازمانده علاقه دارین، پیشنهاد می‌کنم کتاب‌‌های خالکوب آشویتس، پسری با پیژامه‌ی راه‌راه و انسان در جستجوی معنا هم مطالعه کنین.
خلاصه داستان بدون اسپویل: داستان در بحبوحه‌ی جنگ جهانی روایت میشه و روایت‌گر زندگی دختری به نام دیتاست که به همراه خونواده‌ش به اردوگاه کار اجباری تبعید میشه. دیتا تبدیل به کتابدار آشویتس میشه. شغل خطرناکی که باید از هشت کتابی که مخفیانه وارد اردوگاه شدن، مراقبت کنه و اونو در اختیار افرادی مثل معلم‌ها بذاره.
آیا دیتا میتونه از پس این کار بربیاد؟ آیا دیتا موفق میشه پایان جنگ رو ببینه و جون سالم به در ببره؟
امتیاز در گودریدز: 4.15