یادداشت‌های رضا صالحی (17)

            این کتاب سوهانی بود بر پیکرهٔ روحِ جرم‌گرفته‌ام. با خواندن آن‌چه که بر برادلی می‌گذشت، زجر می‌کشیدم و گاهی قطره‌ای اشک همراه‌م می‌شد. 
ولی در طول این داستان خیلی زیبا و هنرمندانه مواجه می‌شیم با دنیای نوجوانی؛ مدل‌های مختلف از نوجوان‌ها، هرچند محور داستان برادلی‌ست. 
توی این کتاب به نظرم معلم‌ها و تسهیل‌گرها خیلی چیزها پیدا می‌کنند که در جعبه‌ابزار کارشان بگنجانند. 
و یک نوجوان می‌تواند شخصی باشد، جای یکی از این اشخاص و با خواندن این کتاب، زندگیِ دیگری را تجربه کند و از آن ابزارها بهره‌مند شود.
من خیلی ازش یاد گرفتم و احساسم خیلی درگیر داستان شد.
          

            وقتی شروع‌ش کردم، باورم نمی‌شد که محبوب‌ترین رمان نوجوان‌م بشود؛ ولی شد. به نظرم تری دیری خیلی هنرمندانه بین فضای نوجوانی و دنیای کلاسیک ارتباط برقرار کرد برای نوشتن این رمان. 
شخصیت‌ها خیلی عمیق و واقعی‌اند و داستان پیش‌بینی‌شدنی نیست. ضرب‌آهنگ و روند داستان شما را در دنیای اتفاقات نگه می‌دارد و وا می‌دارد که یکی از آن‌ها باشید. 
این رمان برای تجربه‌کردنِ اضطراب، ترس، هیجان و گریه و خندهٔ بلند، بسیار مناسب‌ه.
و درود بر این پایان شگفت‌انگیز! به نظرم پایان‌بندیِ یک ایده، مهم‌ترین بخش یک اثر هنری‌ست، وَ... پیشنهاد می‌کنم مراقب باشید تا حتی اتفاقی هم نگاه‌تان به پایان کتاب نیوفتد تا تجربه‌اش کنید؛ زیباترین پایانی بود که دیده‌ام...
بخشی از قلب من برای همیشه در این کتاب جاماند و بابت این، از خانوم سعادت ممنونم که معرفی‌ش کردند بهم... 
          

            احتمالاً خیلی‌تون خونده باشید، ولی خیییییییلی زیاد پیشنهاد بکنم بخونید،
اگر اهل طنزید
اگر خلاقیت در نوشتن رو دوست دارید
اگر فانتزی خوش‌تون میاد
اگر تو کف اسطوره‌هایید
اگر حال و هوای یونان به سر دارید
و اگر دوست دارید در عین خنده، گریه هم بکنید

خلاصه عالی بود این ۳گانه از تری دیری ☺️
          

            واقعاً یه نویسنده، چطور می‌تونه طوری بنویسه که تو مطمئن باشی یه نوجوان داره باهات حرف می‌زنه؟! 
یه نویسنده چطور می‌تونه انقققدر خلاق و خنگول باشه؟!
من محو نوشته‌های این کتاب شدم و نتونستم نخونم‌ش...
و هر تکنیک نویسنده زیباتر از تکنیک‌های دیگرش بود.
          

            «بندها» به زیبایی روابط انسانی را به تصویر کشیده‌ست؛ پیچیدگی در عین سادگی را...
«بندها» حتی انسان را به خودش هم نشان می‌دهد؛ شخصی گم در بین نیروهای متعدد. موجودی که با خودش و احساساتش روابط پیچیده‌ای دارد...
بندها نمایش زندگی‌ست، ساده؛ ولی غیرقابل پیش‌بینی و این هنر نویسنده‌ست‌...
          

            جلد اول برام زیباتر بود. یه جورایی جلد اول منو غرق دنیای خودش کرد. قدم‌به‌قدم با گالان و سولماز زندگی کردم. اما جلد دوم یه سرگردانی و رهاشدگی‌ای بود. تعدد شخصیت‌ها، کم‌پرداختن بهشون و روند سریع داستان، یکم آدم را بندِ یک‌جا نمی‌کرد. اگر این خواستِ نویسنده بوده که مخاطب همچون اتفاقات داستان سرگردان و مضطرب و گیج باشد، باید گفت هنرمندانه این کار را کرده؛ ولی اگر نه،  میشه گفت یه ضعفه. 
ولی باز قوت قلم و  توصیف نادر و البته کشش داستان، فوق‌العاده بود و هم‌چنان علاقه و عشق من به این داستان و ترکمن‌ها حفظ شده. 
          

            «رقصی چنین میانهٔ میدانم آرزوست...»
حرفی برای گفتن نمی‌ماند. حقیقتا زیبا بود. گمان نمی‌کردم که اشک بریزم؛ امّا ریختم. 
گمان نمی‌کردم که در لابه‌لای داستان پر از اضطراب بشوم و قلبم از سینه جدا بشود؛ امّا شدم و شد.
در طیِ این چند سال با ترکمن‌ها خندیدم، ترسیدم، غرور را چشیدم، تحقیر شدم، با گالان دل باختم و انواع عشق را تجربه کردم و آتش گرفتم...

پیشنهاد: از مخلوقات مجید انتظامی غافل نشوید. 

          

            در ابن‌مشغله سیرِ شدنِ نادر رو زیستیم. و حالا در این کتاب وقت آن است که به‌ثمرنشستن و جاافتادن نادر رو تجربه کنیم. کتاب سراسر حکمت است. پر از استعارات و تعابیر  حکیمانه است. در این کتاب نادر پایبند به خط زمان نیست و آنچه را که باید، در جای‌ش می‌گوید.
حقیقتا از خوندن‌ش لذت بردم. توی دنیاش رفتم و الان ناراحتم که خارج شدم. 
          

            در این کتاب سیرِ «شدن» و به‌ثمرنشستنِ نادر ابراهیمی را باهم طی می‌کنیم. تصویری از نادر پیدا می‌کنیم که گویا از جامعیتی برخوردار است؛ تصویری که از نوجوانیِ نادر شروع می‌شود و به جوانیِ او ختم. 
در ابتدای کتاب بیشتر نقل خاطره و وقایع است تا آن جملات حکمت‌آمیز و آن خیالات و تشبیه‌های منحصربه‌فردِ نادر.
از نیمه‌های کتاب آن بخشِ خیال‌انگیز نمود بیشتری پیدا می‌کند.

این کتاب «زیستن»ی را به‌ نمایش می‌گذارد.