بازخوانی رمان را به عشق رسیدن به ارمیای کوه‌نشین شروع کردم.
فصل‌های دیگر گاهی گنگ و گاهی بیش از حد شعاری و گاهی ملموس بودند.
اما قلم رضای امیرخانی قطعا خواندنی‌ست، حالا با هر جزئیاتی!
          

            برداشتم از اسم کتاب، با چیزی که با آن مواجه شدم زمین تا آسمان فرق داشت!🙄
تصورم از این کتاب ماجرای نفوذ به دولت و قلابی بودن یکی از وزرا بود، نه وزیری که مدافع حرم است و کسی با نام و مشخصاتش قصد سوریه رفتن می‌کند!
فراز و فرود داستان مناسب و گریزهایش به گذشته و حال به اندازه و به جا بود.
و جذاب‌ترین نکته‌اش در پی‌نوشت آمده بود که شیرینی و جذابیت کل داستان را چند برابر کرد.
          

             قوت قلم نویسنده و مترجم برای ایجاد جذابیت و کشش در داستان، روایت جزئیات و... خوب بود، اما خط سیر داستان با تفکرات و تصورات عرف جامعه‌ی ما تضاد زیادی داشت ؛ که باعث شده مطالعه‌ی این کتاب رو به سنین نوجوان و جوان پیشنهاد نکنم.
شخصیت مبارز و پرتلاشِ اِلای ادینبورگی رو دوست داشتم، اما قطعا تو بزنگاه‌های زندگی، تلاش می‌کردم جور دیگه‌ای فکر و انتخاب کنم.
          

            کتابی که حدود ۸ سال قبل برای اولین بار خواندم و از آن زمان تا حالا، بیش از ۵ بار همه‌ی جلدهایش را خط به خط پیش رفته‌ام.
زمانی که خوره‌ی ژانر وحشت به جانم افتاده بود، این مجموعه پنجره‌ای تازه بود، نگاه و روایتی نو. از ژانر خون‌آشام‌ها آثار زیادی را خواندم، اما تنها کتابی که به جای عشق به نوشیدن خون و کشتار انسان‌ها، عشق به انسان و ترک کشتار آن‌ها را روایت کرده بود، این مجموعه بود...
جزئیات داستان آنقدر جذاب و بکر است که بارها خواندنش هم تکراری و خسته‌کننده نخواهد بود.
          

            ‌لحن به لحن، 
زبان به زبان،
نفر به نفر،
نگاه به نگاه،
روایه به روایت،
با هر روایت دلم را چون کبوتری به دورتاب گنبد طلایی بردم،
با هر نگاه خیره به گنبد و ضریح، چشم دوختم و بغض کردم،
با هر خادم عاشقی، حظ بردم از نگاه کرم ضامن آهو.
ندیده، روی تک تک حکاکی‌ها و آینه‌کاری‌ها و سنگ‌تراشی‌ها دست کشیدم و چشمانم تار شد از ندیده‌های دیده شده...
چرا تا این سن، این قدر کم سعادت بوده‌ام؟!
فقط ۲بار نفس کشیدن در هوای حریمش، خیلی ناچیز است...😔
          

            در این کتاب داستان دوستی دو جانباز  در دهه‌ی ۷۰ را می‌خوانیم.
دو جانباز که هر دو در کنار زندگی موفق و فعالیت‌های حرفه‌ای، درگیر دردهای لاعلاجی هستند که همراه ابدی آن‌هاست.
یکی بازیکن تیم‌ملی والیبال نشسته و دیگری استاد دانشگاه.
احساس نزدیک این دو دوست و تلاقی دردهایشان همزمان تلخ و شیرین است.
          

            نگاه جزئی‌نگر و دقیق آقای نویسنده، نکاتی را دیده و ثبت کرده بود که یقین دارم اگر در شرایطی مشابه به کره‌ی شمالی سفر کرده بودم، توجه‌ام به هیچ کدام‌شان جلب نمی‌شد.
تفاوت‌های رفتاری و نوع نگرش انسانِ کره‌ی شمالی، مناسبات اجتماعی، جایگاه حزب در سطح اجتماع و حتی زندگی شخصی افراد، میزان عادت کردن به شرایط و رضایت از آن و...  با دقت و ظرافت پیگیری و نگاشته شده بود. 

          

            آشنایی بیشتر با روحیات و حال و هوای غزه و مردمانش، میان حصارهای دشمن رو دوست داشتم.
تلخ و شیرین،
مثل یک مبارزه‌ی ابدی...
          

            داستان‌هایی کوتاه درباره‌ی امام هشتم و نگاه عنایت‌شان.
داستان‌هایی حال خوب کن.
چیزی شبیه نوشته‌های دیگر مرحوم تشکری، با روایتی امروزی‌تر.
«سفری کوتاه به وادی عشق علی‌بن‌موسی‌الرضا»
          

            بدون  هیچ اطلاعات قبلی کتاب را خواندم.‌
قدم به قدم، همراه با هاشم، شیخ را شناختم.‌
خیلی ارتباط بخش‌های سردار اسعد و هاشم را درک نکردم، اما به شناختم از غربزده‌های دوران قاجار کمک کرد.
در کل کتاب را دوست داشتم.
‌
علت بعضی سانسورها(توسط ناشر یا نویسنده) را متوجه نشدم.🙄
          

            چقدر سخت است آدم مال زمانه‌ی خودش نباشد...
همه، جورِ غریبی نگاهش کنند و از حرف‌هایش سردرنیاورند...
چقدر سخت است خلاف جریان غلط رود شنا کنی و همه از تو توقع تسلیم و توقف داشته باشند...

حکایت یوسف، حکایت آگاهی ورای زمانه‌ی خود بود، سر تسلیم در مقابل بیگانه فرود نیاوردن و دغدغه‌ی نان شب و امنیتِ رعیت و ایلیاتی را داشتن.
چقدر تفکر وطن‌پرستی و بیگانه‌ستیزی یوسف شبیه سربازان مدافع این آب و خاک است، همان‌ها که از جان و خون‌شان برای حفظ این خاک گذشتند تا امروز ایرانی باشد و ما ایرانی باشیم.
          

            قدم به قدم همراهی با معصومین، با پدران این امت اسلامی، از قبل از ورودشان به این زمین خاکی، تا پس از عروج‌شان، فرصت شناختی نزدیک و نفس به نفس می‌دهد به دل‌سوختگانی که آگاهی و شناخت‌شان از عالَم ائمه، محدود به چند روایت و چند ماجرای کوتاه است.
کاش این خاطرات و این دفترها ادامه داشته باشد تا ۱۴ معصوم‌مان را با نگاهی نو بازشناسیم.
          

            کتابی کوتاه که با سبک نامه‌نگاری نوشته شده است. کتابی بی‌نهایت حال‌خوب‌کن. کتابی که هم بغض و هم لبخند را مادام و به نوبت تقدیم شما می‌کند.
کتابی که بعد از خواندن آخرین خطوط آن فقط گفتم:
«خدا خیرت بدهد آقای امیرخانی!»
          

            کلیت داستان را دوست داشتم، داستانی که زیر و بم‌های شخصیت آدم‌هایی را نشان می‌دهد که در ظاهر هیچ‌کس دوستشان ندارد.
آدم‌های خشک و اخمو و بدعنق!
روند داستان مناسب و به اندازه‌ی کافی گیرا بود.
تنها نکته‌ی منفی  این کتاب، مثل باقی داستان‌های خارجی که اخیرا خوانده‌ام، گنجاندن زورکی یک شخصیت فرعی همجنس‌باز است.
انگار که چاپ و انتشار رمان در غرب، از فیلتر حامیان و مروجان این اختلال عبور می‌کند. البته که دور از ذهن هم نیست!