مدت‌ها بود می‌خواستم بخونمش ولی در تعریفش شنیده بودم تلخه و من از ترس سراغش نمی‌رفتم. کتاب ولی شرافتمندانه‌ بود و وفادار به زندگی نوجوونی که دختر هم هست، تنها، در شهر بزرگی مثل تهران که برای آدم‌های بی‌پناه، می‌تونه ترسناک باشه. شجاعت و صبوری اعظم مهدوی رو تحسین می‌کنم و امیدوارم داستان‌های بیشتری از نویسنده برای این گروه سنی رو بخونم.
          

            کتابی که منجر شد من رمان بنویسم
خیلی دوسش دارم
با اینکه خودم پسرم ولی با شخصیت اصلی که دختر بود ارتباط خوبی گرفتم‌