یادداشت‌های حیران (39)

            یک ژانر معمایی_جنایی که من دوستش داشتم. اواخر کتاب هستم. با صدای آشا محرابی شنیدم که بی نظیر است. سرگرم کننده و جذاب. 
          

            این کتاب را صرفا برای نوشتن چند مقاله به امانت گرفتم و اصلا اهل چنین کتاب هایی نیستم. کمی که پیش رفتم دیدم چقدر ساده و روان اصل مطلب را کف دست انسان می‌گذارد، مطالبی که نیازهای روزانه هر انسانی است و مهارت هایی است که هر انسانی برای زیستن باید بداند. 
          

            ویسکی، گیلاس، بار، کافه، سودا، گردش و سفر و سیگار...روایت کسالت بار زندگی تعدادی جوان جنگ زده و سرخورده پس از جنگ جهانی اول. داستانی بسیار کم ارزش برای خواندن بود و اگر توضیحات مترجم در پایان کتاب نبود خواننده بیش از پیش در ابهام می‌ماند. 
          

            قطعا کتابهایی که مردم کره شمالی نوشته اند توصیفات بهتر و دقیق تری از این کشور دارد ولی یک نگاه بیرونی اینچنینی هم ارزشمند است. هر چند با تحلیل های خود نویسنده چه اجتماعی و چه سیاسی خیلی موافق نیستم.
          

            من معتقدم داستانی که قرار است از اعتقادات دفاع کند، باید خیلی قوی تر باشد. اما تلاش قابل قبولی بود و دست‌کم مرا به صرافت واداشت که اگر من مسلمانی باشم که یک غیرمسلمان از من درباره دین و آئینم تحقیق کند، چه باید بگویم؟! 
          

            حضورش برایم اهمیتی نداشت اما غیبتش خیلی آزار دهنده بود. 
          

            داستانک هایی فوق العاده شیرین و تمثیل گونه برای انسان هفت تا هفتاد سال. این مجموعه کتاب را از یک کودک فرهیخته به امانت گرفتم. 
          

            نه خوب و نه بد، چیز جذاب و مسحور کننده ای نداشت که به عقیده من باید می‌داشت. روی این سبک کتاب‌ها بواسطه تعلق آنها به ائمه اطهار باید بیشتر و بیشتر کار کرد و کیفیت را به حد اعلی رساند.
          

            یک زندگینامه بی فراز و فرود و یک بیوگرافی کاملا ساده. به عقیده من اگر او همسر رییس جمهور نبود، کتابش چنین مشهور نمی‌شد.
          

             سلام بر ابراهیم، سبک زندگی عارفانه با رویکردی کاملا اجتماعی است. کتاب کانال کمیل، مکمل سلام بر ابراهیم است. 
          

            در جابجایی های متعدد و خانه به دوشی ها ، اغلب کتابهای شهدا را پس از یکبار خواندن یا فروختم یا هدیه دادم. اما دو کتاب در ژانر شهدا هرگز از کتابخانه من حذف نمی‌شوند. یکی سلام بر ابراهیم و دیگری خاک های نرم کوشک. 
          

            احمدعلی نیری، الگویی فوق العاده برای نوجوان و جوان معاصر است. ظاهرگرا نیستم ولی تمام این کتاب در عکس روی جلد آن پیداست. از صورت و دستانش تا نحوه نشستنش. رحمت خدا بر ایشان باد.
          

            داستانی پر از تصویرهای زنده، احساساتی لطیف و ملموس و البته بسیار غمگین، همانند تمام داستان های عاشقانه ی عاشقان نامدار.
          

            خیلی برایم عجیب است که داستان خیانت مردی به همسرش و عشق بازی با دختری همسن دخترش چرا باید یک داستان عاشقانه نام گیرد؟! نکته عجیب تر آن که جایی خواندم این رمان آن قدر در سرزمین مادری نویسنده محبوبیت ندارد که در میان ایرانیان دارد! 
این یک ستاره را به قلم پر کشش نویسنده دادم. 
          

            تا به حال یک روش برنامه ریزی با این حجم از انعطاف و سازگاری و جذابیت نمی شناختم.