میلیاردها سال هم که از طبیعت باروری و فرزندآوری بگذرد باز هم برای یک زن، تجربه ی پیدایش و رشد یافتن موجودی در وجودش بسیار عجیب است و حال غریبی دارد. 
کتاب را از دو منظر دیدم، منظر اول درد و دل های یک مادر تنها با انسان کوچکی که در درونش بود و  از روح و جانش تغذیه می‌کرد که من کششی ناخواسته به این حس زیبا داشتم. منظر دوم نگاه منتقدانه و طغیان فالاچی علیه عصر خودش بوده که در آن به دنیا آوردن فرزندی بدون پدر و خارج از چارچوب ازدواج امری ناپذیرفتنی بوده و حتی ممکن است او فرزندش را برای شکستن همین تابو نگه داشته باشد. به گمانم تفکرات اینچنینی نویسنده فضای کتاب را سرد و سیاه کرده است.