یادداشت‌های ستایش (11)

            من همیشه دوست داشتم بدونم کسی که آلزایمر داره دقیقا چه حسی داره و با این حساب که می‌خوام یه کتاب درباره‌ی آلزایمر بخونم رفتم سراغش و واقعا هم خوب توصیف کرده بود حس و حال کسی که آلزایمر داره رو، دقیق و با جزئیات. ولی از نظر جنایی و این جور چیزا احتمالا می‌تونست خیلی بهتر و جالب‌تر باشه... من با صدای هوتن شکیبا گوشش دادم که خیلی خوب بود، بهتر از متن اصلی.
          

            اولین کتابی بود که وادارم کرد بالاخره شروع کنم به شعر خوندن، حسی که موقع خوندنش داشتم رو یادم نمی‌ره، ترکیب زیادی از شادی و شگفت زدگی. که چطور ممکنه کلمات انقدر زیبا و شیوا  کنار هم ردیف بشن؟ تا قبلش یا اکثر شعرها رو نمی‌فهمیدم یا دوستشون نداشتم و به نظرم بی‌معنی می‌یومدن، اما این دفعه فرق داشت هم می‌فهمیدم هم دوستشون داشتم، یه تجربه‌ی متفاوت و جالب. من همیشه این کتاب رو یادم می‌مونه، احتمالا اگه نبود هیچوقت انقدر دنبال شعر نمی‌رفتم و طعم شیرین لذت بردن از شعر رو درک نمی‌کردم.
          

            الیزابت زات، توی یه جامعه‌ی به شدت مردسالارانه زندگی می‌کنه و  می‌خواد که مردم اون رو به عنوان یه دانشمند زن جدی بگیرن، که کار خیلی سختی هم هست و شاید در خیلی مواقع بی‌فایده. این وسط هم مشکلات خیلی زیادی سر راهش سبز شدن، ولی ورود کالین به زندگیش همه چیز رو تغییر می‌ده.
خیلی دوستش داشتم، شب شروعش کردم و با اینکه خیلی خوابم می‌یومد، بازم به خوندنش ادامه دادم کاری که خیلی وقت  بود نکرده بودم. از اواسط کمی خسته کننده شده بود، اما  ارزش خوندن داشت. یه سریال هم از روش ساخته شده.
          

            این چهار کارمند که داستان روایتشون می‌کنه، به شدت از تنهایی رنج می‌برن، نه فامیل نزدیک، نه دوست صمیمی و نه هیچ کس دیگه‌ای. اگر هم کسی رو داشته باشن روابطشون عمیق نیست. خیلی زیاد ساده نوشته شده ولی از اون طرف هم تنهایی و سردی به شدت تو کتاب موج می‌زنه. یه سری کتاب‌ها هستن که برای من از شدت سردی جزو کتاب‌های یخچالی محسوب می‌شن، این از همون کتاب‌ها بود.
مقدمه رو نخونید، داستان رو لو داده. 
          

            چند تا داستان کوتاه که به نحوی به هم متصل  می‌شن، دنا یه دانشجوی پزشکی که از طرفی به این رشته علاقه نداره از طرفی هم کار دیگه‌ای بلد نیست، امین دانشجویی که به هزار امید مهاجرت کرده ولی مهاجرت انتظاراتش رو برآورده نکرده و منصور یه پیرمرد قاتل که قاتل بودنش باعث نشده قلبش تبدیل به سنگ بشه.
داستان‌‌ها یه جوری نوشته شدن که احتمالا شما از بیشتر شخصیت‌ها متنفر بشین، که البته من هیچوقت نفهمیدم این رو می‌شه به عنوان یه مورد مثبت نوشت یا یه مورد منفی، اما به هر حال خوندنش برای من که داستان ایرانی دوست دارم جالب بود.
          

            فینلی داناوان با دو تا بچه، تقریبا هیچ پولی نداره. به دلیل خیانت شوهرش از هم جدا شدن و جز رمان نویسی هیچ راه دیگه‌‌ای برای کسب درآمد نداره. تو همین وضعیت افتضاحی که داره، خیلی اتفاقی وارد ماجراهای جنایی عجیب غریبی می‌شه که هیچ وقت حتی فکرش رو هم نمی‌کرده...
روند داستان به شدت تکراری بود و اصلا دلیل این همه طولانی بودنش رو نفهمیدم به شدت ماجراهای فانتزی و غیرعادی داشت که البته از لحاظی می‌تونست بانمک باشه. شاید تنها نکته‌ی مثبت داستان پایان غافلگیرکننده‌ای که داشت بود.
          

            «فکر می‌کنم عاشقت هستم میرا.»
«فکر می‌کنی؟»
«این تنها چیزی است که در تمام عمرم به آن باور داشته‌ام.»
........
اگه از هر صد کتابی که می‌خونم یه دونه‌ش هم برام شبیه این باشه، کتاب خوندن ارزشش رو داره. دوباره خوندنش بهم یادآوری کرد که چقدر روم تاثیر گذاشته و چقدر برام کتاب مهمی بود. من از همون موقعی که تمومش کردم دلم می‌خواست دوباره بخونمش ولی فرصت نشده بود، شاید هم من جرىتش رو نداشتم، از بس که تلخ بود...
          

            لارا جین بعد از  اینکه از یه پسر خوشش می‌یاد برای اون طرف مقابل نامه می‌نویسه تا ماجرا رو برای خودش تموم کنه، البته نامه‌ها رو پست نمی‌کنه. اون نامه‌ها رو توی یه جعبه‌ی کادویی می‌ذاره. تا اینکه یه روز متوجه می‌شه تمام اون نامه‌ها پست شدن! 
من شخصیت لاراجین رو خیلی دوست داشتم، ولی به اواسط داستان که رسیده بودم  داستان داشت تکراری می‌شد، اما پایانش و نتیجه گیری که لارا جین از اتفاقاتی که براش افتاده بود داشت، باعث شد امتیازم بهش بالا بره. در کل شاید خوندنش توی همون سنین نوجوانی فایده‌ای داشته باشه و منم احتمالا اگه سنم بیشتر بود به اندازه‌ی الان ازش خوشم نمی‌یومد، اما ارزش خوندن رو داره.