یادداشت‌های نسیبه پورمحمدی (19)

          به مناسبت پایان سال 2024 ...
از جمله ی سید حسن نصرالله استفاده میکنم : 
ولأنك أمام شخصيةٍ في الحقيقة يحاصرها الأعداء ولا يؤدي حقها الأصدقاء،
شما در حقیقت در برابر شخصیّتی قرار دارید که، به معنای واقعی کلمه، دشمنان وی را محاصره کرده‌اند و دوستان ، حقّش را ادا نمی‌کنند.
این کتاب کمک میکند از زاویه ی متفاوتی به شخصیت رهبر نزدیک شوید.
قلم خاصی ندارد. ولی شما احساسات متنوعی را تجربه خواهید کرد. 
قول میدهم شگفت زده میشوید.
        

          عالی بود. 
تصویرگری دلنشین.
داستان پردازی خوب.
مناسب دبستان دوره دوم و متوسطه یک. 
برای بچه های کتاب نخوانِ متوسطه دو حتی. 
امیدوارم خدای متعال به کلمه های کتاب برکت بده و در ضمیر پاک بچه ها ارزش مقاومت نهادینه بشه.
بخرید و هدیه بدهید.
        

          پر از استعاره و کنایه.
داستان کشش داشت و خوب است بچه ها از صفحه 17 بخوانند از سر خاطرات اسماعیل!
از آن کتابهایی که دوست داری به نوجوان ها معرفی کنی
و چه خوب که نوجوان قصه ، به شک میافتد. 
چه عالی میشد اگر نویسنده مسیر کشف هویت را بعد از آن شک ، کمی مفصل تر مینوشت.
سرم پر از صداها و تصاویر این سیصد روز بعد از طوفان الاقصی است و به زحمت کتاب را تمام کردم. این رنج به زودی تمام میشود. قطعا سننتصر
        

          خانم قربان زاده ! به سراغ همه ی همسایه های قدیمی بتول در نجف بروید و روایتشان کنید. تا زنده اند! مطمئنم مجموعه ی جذابی میشود.
کتاب از چندین جهت برایم عالی بود. و تا میشد یک نفس خواندمش
        

          به نظرم دخترم روی کتابهای باب گراهام قفلی زده! انگار از فضای آرام و بی هیاهوی کتابهای او خوشش میآید.
یک جور خلسه. سکوت. آرامش محض. 
بین هر صفحه لازم است چند ثانیه مکث کنیم. نفس عمیق بکشیم. 
کتاب چیز خاصی قرار نیست تعریف کند. دنبال قصه ی پر از فراز و فرود و اینها نباشید. 
بیشتر قرار است آرام بگیرید و مشاهده کنید. جزییات را . زوایای معمولا ناپیدا را. گاهی از بالا به همه چیز نگاه کنید ... گاهی با ذره بین آن ندیدنی ها را دریابید. 
باب گراهام راست کار این فبکی هاست. به نظر من لااقل. 
اگر چه از چندباره خواندن  کتابهایش به ستوه آمده ام ولی سلیقه ی دخترم را تحسین میکنم. 
خلاصه که ش ش ش  ششششش  میخواهیم کتاب باب گراهام بخوانیم.  :)
        

          سبک زندگی این شهید، مدل شخصیتی و فردی اش و خلاصه خیلی چیزهایش برای من ملموس بود. 
من اگر بودم کل کتاب را به خاطرات پدر فرزندی اختصاص میدادم . 


بهره ی معنوی من از کتاب:
 جزئیات را دست کم نگیر!
همین جزئیات انسان را شهید میکند.
        

          این روزها  که طوفان الاقصی را به تماشا نشسته ایم ، چقدر این کتاب واقعی تر به نظر میرسد
رئیس زکریا همیشه یک قدم جلوتر از اسرائیلی ها بود. هرچیزی که می گفت به واقعیت می پیوست.
این جملات نویسنده را من گذاشته بودم به حساب وطن پرستی اش . ولی خب ظاهرا پربیراه نبوده.
هیمنه ی صهیونست شکسته. 
این چینی دیگر بند هم بخورد ، آن شکوه و جلال گذشته را ندارد. 
شیرینیِ خفت امروز یهود را تقدیم کنیم به روح همه ی شهدای مقاومت. از نیل تا فرات !
        

          امسال (1402) در حرم امام رضا علیه السلام بودم که چشمم به این کتاب افتاد. 
شروع کردم به خواندن. 
همین طور صفحه به صفحه جلو میرفتم، یک جایی اشرف سادات از تیر چراغ برق بالا می رود و میزند تخت سینه ی سربازی که دنبالش کرده بود و آن بدبخت شوت میشود پایین!
سپس این مادر بزگوار از بالای تیر برق میپرد روی پشت بام یک خانه و همین طور از این بام به آن بام ، د ِ در رو !
تا میرسد به پشت بام خانه ی خواهرشوهرش...
اینجاها را می خواندم و ریسه میرفتم از خنده. 
با توجه به عقبه ای که از نویسنده خوانده بودم.
 زائر اصفهانی ای که کنارم نشسته بود سرش را از روی زیارت نامه بلند کرد و با تعجب نگاهم کرد و پرسید: از چیزهایی که تو این کتابه  میخندید؟ 
- بله. 
-  ببینم اسمشو.
جلد را نشانش دادم :

تنها گریه کن. 

یکی دو ساعت مانده به سال تحویل رسیدم حرم. به صحن پیامبر اعظم  که وارد شدم، مجری مراسم از خانم اشرف سادات منتظری دعوت کرد بیاید صحبت کند. 
سال جدیدم انگار گره خورده بود با شهید معماریان. 
روحش شاد.
خلاصه که بخوانیدش، اشک و لبخندتان قاطی میشود.
        

          به نیت خرید برای دخترک راهی نمایشگاه شدم و مستقیم رفتم سالن کودک و نوجوان. دستاورد چهار ساعت چرخیدن بین غرفه ها، شد حدود سی جلد کتاب و همان شب، نیمی اش را تنهایی برای خودم خواندم. بیشتر از همه ذهنم درگیر این کتابِ تا خانه در باران و تصویرسازی هایش ...آرامش و سکوتش... شد. 
کتابی است از باب گراهام  با ترجمه ی خانم خسرونژاد و از نشر میچکا.
قصه با خداحافظی مادری باردار و پسرش از مامان بزرگ آغاز میشود.
 آنها خانه ی مادر بزرگ را به قصد خانه ی خودشان ترک می کنند و تمام داستان ،ما کنار این  مادر و پسر در ماشینشان و در ترافیک شبی بارانی می مانیم. 
کتاب شما را در لحظه آرام می کند. هیچ خبری نیست. انگار شما هم مجبور میشوید دست از عجله کردن برای اتمام کتاب بردارید و در ماشین سرجایتان آرام و قرار بگیرید.
یک لقمه غذا بخورید. روی شیشه ی بخار گرفته با انگشت چیزی بنویسید . به اسم نوزاد جدید فکر کنید...
کتاب را توصیه میکنم به همه ی مادران عجول، با لیست های بلندبالایی از  وظایف که هول می زنند زودتر جلوی هرکدام یک تیک بزنند، به آنها که دائم در تکاپو و بدو بدو هستند.
بنشینید این کتاب را بخوانید بلکه  چند دقیقه آرام بگیرید. 
هیچ خبری نیست.
مهمترین اتفاق دنیا، انتخاب ِ اسم نوزاد است که فرنسی کوچولو، روی شیشه ی بخارگرفته ی ماشین ، می نویسدش.