بریده‌ کتاب‌های مهران م

کارلو به نوبت خویش لبخند زد.آیا حالا چه اتفاق ناگواری ممکن است به او روی دهد؟محکمه ی جزا و همه ی دنیا در مقابل او ناتوان بود.او دوباره برادر خود را به چنگ آورده بود..آه ..نه..بهتر از این..دل او را به دست آورده بود.

من آدم بدی نیستم اقا،و در حقیقت دلیلی هم ندارد که آدم بدی باشم.ما همه پاک به دنیا می آییم و با وجود این وقتی رفته رفته بزرگ می‌شویم دست تقدیر خوش دارد که تغییرمان دهد،انگار که از موم ساخته شده ایم.آنوقت همه ی ما به راه های مختلفی کشانده می‌شویم که به یک جا ختم می‌شود: مرگ.

یک‌جور و یکنواخت کامیونها تکان می‌خورند.یکجور و یکنواخت آن دو نفر داد می‌زنند و یکجور ویکنواخت باران می‌بارد.روی سر ما می‌بارد و روی سر مرده هایی که در میدان جنگ افتاده اند و روی بدن جوان موطلایی و زخم رو بازش که برای بدن بچه گانه ی او خیلی مهیب و کشنده است.روی قبر کمریش می بارد. و روی قلب ما.

هرکسی مطابق افکار خودش دیگری را قضاوت میکند.زبان آدمیزاد مثل خود اون ناقص و ناتوان است.

.. .. .. ذره ای فشار می‌توانست همه ی بهشت را آزاد کند .. .. .. (تمام کلمات از تمام صفحات بخش ۱۳ عجیب و غیر قابل باور بود)

- تو روح او را گمراه کردی. + اگر راست می گویی چرا حرف مرا قطع نکردی؟ - چون وقتی به تو گوش میداد پیدا بود که کمتر رنج می کشد.

ای مرده شور این حال آدم را ببرد که فقط وقتی به زبان مادری حرف می‌زند همه ی هستی اش می آید بالا.آدم رو می‌شود.حرف که میزنی خودت را تعریف میکنی،همین ده دهنت باز شود میفهمند کی هستی و چند مرده حلاجی.

ما تنها موجودی هستیم که به فانی بودنمون آگاهی داریم.این حقیقت به قدری ترسناکه که آدم‌ها از همون سال های ابتدایی زندگی اون رو توی اعماق ناخودآگاهشون دفن میکنن و همین ما رو به ماشین هایی پر زور تبدیل کرده،کارخانه های گوشتی تولید معنا.معناهایی رو که به وجود می آرن تزریق میکنن به پروژه های نامیرا شدن شون_مثلا بچه هاشون یا آثار هنری شون یا کسب و کارشون یا کشورشون_چیزهایی که باور دارن از خودشون بیشتر عمر میکنن.

آدم ها رازهای شان را جایی غیر از صورت پنهان می‌کنند.چهره جایگاه درد است‌.اگر هم جایی باقی بماند،ناامیدی.

به این نتیجه رسیدم پدرم تلاش کرده تمام تصاویر برادرش را از بین ببرد تا شاید فراموشش کند.پوچی تلاشش کاملا آشکار بود،وقتی این همه تلاش میکنی یک نفر را فراموش کنی،خود این تلاش تبدیل به خاطره می‌شود.بعد باید فراموش کردن را فراموش کنی و خود این هم در خاطر می‌ماند.